Και ξεγάνωτο...
Δεν υπάρχει κανείς βο(υ)λευτής να του
δώσει μια κλωτσιά στα πισινά, αφού το
δουλικό και άθλιο Συγκυβερνητικό δίδυμο,
μας τον περνάει για οικονομική διάνοια
(λέγε με, τυρόπιτα);
Ο
απάνθρωπος κρατισμός του Γιάννη Στουρνάρα
Ναπολέων
Λιναρδάτος
Από
το «Τσοβόλα δώστα όλα» έχουμε
περάσει στο «Στουρνάρα πάρτα όλα», και
αυτή η αναπόφευκτη και φυσική κατάληξη
επιβεβαιώνει έναν ακόμα κανόνα του εν
Ελλάδι επάρατου φιλελευθερισμού: «Ένα
κράτος που είναι αρκετά μεγάλο να σου
δώσει ότι θέλεις, είναι επίσης αρκετά
μεγάλο να σου πάρει ότι έχεις».
Αυτή
η επιβεβαίωση είναι αναπόφευκτη γιατί
όλες οι κρατικές δαπάνες αργά ή γρήγορα
μεταφράζονται σε φόρους, δηλαδή «δεν
υπάρχει δωρεάν γεύμα», γενικώς, δεν
υπάρχει τίποτε δωρεάν στον μάταιο τούτο
κόσμο. Είτε με δανεικά, που σημαίνει ότι
θα τα πληρώσουμε με τόκο, είτε με
πληθωρισμό που σημαίνει ότι τα χρήματα
στην τσέπη μας θα μπορούν να αγοράσουν
λιγότερα αγαθά, είτε με άμεσους και
έμμεσους φόρους και εισφορές, ότι δαπανά
το κράτος στο τέλος το πληρώνουν οι
πολίτες. Και το ερώτημα που κάθε νοήμον
άνθρωπος πρέπει να θέτει στον ευατό του
κάθε φορά που κάποιος πολιτικάντης του
υπόσχεται κάτι στο “τζάμπα” είναι
ποιος ξέρει να δαπανά καλύτερα το
εισόδημα του, ο ίδιος ή το κράτος;
Ο
Γιάννης Στουρνάρας ως κρατιστής
κεϋνσιανού τύπου έχει έτοιμη την
απάντηση, φυσικά το κράτος. Μάλιστα στην
περίπτωση της Ελλάδας, σύμφωνα με τον
κ. υπουργό, δεν πληρώνουμε αρκετούς
φόρους. Σημειωτέον εδώ, ότι το κράτος
στο οποίο δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους
είναι το ίδιο κράτος που συνεχίζει να
βγάζει στη σύνταξη πενηντάρηδες. Το
κράτος που συνεχίζει να πληρώνει τους
διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων
ενώ απεργούν, το κράτος που συνεχίζει
να μισθοδοτεί ανικάνους και αποδεδειγμένα
διεφθαρμένους υπαλλήλους - ακόμα και
δολοφόνους που βρίσκονται στην φυλακή
αλλά συνεχίζουν να λαμβάνουν τον μισθό
τους. Σ’ αυτό το κράτος που μετά από
τρία χρόνια μνημονίου δεν έχει γίνει
ούτε μία μεταρρύθμιση της προκοπής
οφείλουμε να πληρώνουμε ακόμα περισσότερους
φόρους.
Ο
κ. Στουρνάρας που παρουσιάζεται ως
υπουργός οικονομικών στην πραγματικότητα
δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένας ακόμα
αντιπρόσωπος της συντεχνίας των
κρατικοδίαιτων. Τα ΜΜΕ μας τον παρουσιάζουν
ως ένα τεχνοκράτη, αλλά στην πραγματικότητα
ο Γιάννης Στουρνάρας από το πανεπιστήμιο
μεταπήδησε στο κράτος την δεκαετία του
80. Από τότε λαμβάνει τον ένα κρατικό
διορισμό μετά τον άλλο. “Διέπρεψε”
ειδικά στις κυβερνήσεις Σημίτη, -ξέρετε,
αυτές με το ντρημ τημ Τσοχατζόπουλου,
Παπαντωνίου, Μαντέλη, Τσουκάτου και
Σμπώκου- [σ.σ.: Όλοι οι ανωτέρω αυτή
τη στιγμή έχουν μπλεξίματα σοβαρά με
την ελληνική δικαιοσύνη -έστω, αυτή που
υπάρχει- όσοι δεν είναι φυλακή. Και αυτόν
τον προκλητικό τενεκέ αύριο μεθαύριο,
τον περιμένει ο Τσοχατζόπουλος...]
και τότε παρουσιάστηκε ως ένα νέο
οικονομικό θαύμα μια οικονομία που
εισήγαγε δανεικά και ευρωπαϊκές
επιδοτήσεις για να τις μετατρέψει σε
κατανάλωση και μεγάλο δημόσιο.
Ο
κ. Στουρνάρας ως συνεπής κρατιστής
διαπράττει τώρα το ίδιο λάθος που είχε
κάνει τότε. Τότε έβλεπε τα μεγέθη της
οικονομίας αλλά αδυνατούσε να κάνει
μια στοιχειώδη ανάλυση της φύσης και
της πορείας αυτών των μεγεθών. Έτσι
εκλάμβανε την μεγέθυνση της ελληνικής
φούσκας ως οικονομική ανάπτυξη. Σήμερα
έχοντας την ίδια λογιστική αντίληψη
περί οικονομικών αδυνατεί να δει ότι
τα αποτελέσματα θα είναι εντελώς
διαφορετικά αν επιδιώξουμε την
μεταρρύθμιση του κράτους και την δραστική
περικοπή των δαπανών, και διαφορετικά
αν επιμείνουμε στις αυξήσεις φόρων και
εισφορών.
Δεν
είναι τυχαίο ότι από το 2010 οι προβλέψεις
του κ. Στουρνάνα για την οικονομία
πέφτουν συνεχώς έξω. Αυτό συμβαίνει
γιατί δεν καταλαβαίνει τι βλέπει και
τι συμβαίνει. Κάποτε, και ίσως το 2014, η
οικονομία θα σταματήσει να βρίσκεται
στην σημερινή ακραία κατάσταση μείωσης
των οικονομικών μεγεθών. Τότε, είμαι
σίγουρος ότι ο κ. Στουρνάνας θα κηρύξει
νίκη και θα μιλήσει για δικαίωση της
πολιτική του. Ας σημειώσουμε εδώ,
ότι όπως μια οικονομία που βρίσκεται
σε μια μακρά πορεία προόδου και ευημερίας
περνάει και από περιόδους υφέσεως, έτσι
και μια οικονομία που βρίσκεται σε μια
τροχιά παρακμής και φτωχοποίησης θα
γνωρίσει και περιόδους όπου οι οικονομικοί
δείκτες βελτιώνονται. Η ύφεση στην
πρώτη περίπτωση και η περιστασιακή ή
οριακή ανάπτυξη στην άλλη δεν σηματοδοτεί
την ουσιαστική αλλαγή πορείας.
Να
πως μπορούμε να αξιολογούμε τις
οικονομικές πολιτικές και να καταλάβουμε
αν έχουμε βγει από την μακρά πορεία
παρακμής και φτωχοποίησης: Όσο το
ελληνικό κράτος τιμωρεί την δημιουργία
και συσσώρευση πλούτου θα γινόμαστε
όλο και φτωχότεροι. Όσο η πολιτική τάξη
τα παίρνει από τους νέους και παραγωγικούς
πολίτες για να τα μοιράσει στην κομματική
της πελατεία και σε παροχές θα είμαστε
μια παρακμάζουσα και μίζερη επαρχία
της Ευρώπης.
Στην
Καθημερινή της Κυριακής ρεπορτάζ θα
αναφέρει ότι οι απλήρωτοι
στον ιδιωτικό τομέα φτάνουν το ένα
εκατομμύριο. Μόνο η μία στις δύο
επιχειρήσεις καταβάλουν το μισθό κάθε
μήνα κανονικά. Η ύπαρξη αυτού του
φαινομένου δεν είναι καθόλου τυχαία.
Όταν επιβάλεις ένας διαρκές γιουρούσι
εναντίον του ιδιωτικού τομέα προκειμένου
να διατηρήσεις όσο το δυνατόν ένα μεγάλο,
διεφθαρμένο και παρασιτικό κράτος έχεις
πάντοτε τα συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Ο αριθμός ανέργων του ιδιωτικού τομέα
φτάνει το ενάμισι εκατομμύριο και ο
αριθμός των απλήρωτων του άλλο ένα
εκατομμύριο. Οι νέοι, οι πιο αδύναμοι
και όλοι αυτοί που κέρδισαν τα λιγότερα
από την, κατά τα άλλα, κοινωνικά “ευαίσθητη”
φούσκα της ελληνικής σοβιετίας πληρώνουν
το μεγαλύτερο και πιο σκληρό τίμημα. Ο
κρατισμός του κ. Στουρνάρα είναι
εξαιρετικά απάνθρωπος.
