ΕΡΤ, 2ο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ


"Λάθε βιώσας, εἰ δή μή δύναιο, λάθε ἀποβιώσας".- Απολλώνιος ο Τυανεύς

ΤΑΙΝΙΕΣ ΒΛΕΠΕΤΕ ΕΔΩ www.youtube.com/user/TileorasisDagkilaswww.dailymotion.com/user/ArgyriosDagkilas

ΧΑΟΣ ΔΙΕΘΝΕΣ: Διεθνής Εφημερίδα Ελληνικών Εθνικών - Πατριωτικών Συμφερόντων - ΕΔΡΑ: Όαση Σεμπίκα - Βόρεια Σαχάρα, Νότια Τυνησία – ΤΥΝΗΣΙΑ

Επίσημη Ταυτότητα: Διαδικτυακή Διεθνής Εφημερίδα, Ελληνικών Πατριωτικών Συμφερόντων. (Ανεπίσημη: Εφημερίδα για όλα τα Σκυλιά, τα Αδέσποτα και τα Ορφανά, της Μέρας και της Νύχτας)

Η Εφημερίδα του Πολιτισμού - Της Ιστορικής - Της Καλλιτεχνικής - Της Επίκαιρης - Και της Ποικίλης, Ύλης.

"Θεός μας η Ελλάς, και Θρησκεία μας ο Ελληνικός Πολιτισμός - Ελλάς, Εσαεί". - "Χάος ήσουν και Χάος θα γίνεις" (Αργ. Δαγκ.)

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ [ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΜΑΣΟΝΩΝ]

"Έστιν ουν Τραγωδία / Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας / Μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω / Χωρίς εκάστου των ειδών εν τοις μορίοις / Δρώντων και ου δι απαγγελίας / Δι ελέου και φόβου περαίνουσα /Την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν" - Αριστοτέλους "Ποιητική"

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΥ

Φαντάσου έναν καρεκλοκένταυρο με αποκολλημένα τα πισινά του, να έρπει προς το νέο του αξίωμα. Μοιάζει με αλλόκοτο μαλάκιο, αηδιαστικά απροστάτευτο και εμετικά θλιβερό. Την ώρα που πανικόσυρτο, σπεύδει να οχυρωθεί στο νέο του κέλυφος. Ίσως, γι' αυτό και κανένας από τους γυμνόποδες αδελφούς μου, δεν το πατάει. Τόσο πολύ το σιχαίνονται.- Κώστας Ι. Γιαλίνης

ΟΙ ΚΑΤΑΡΕΣ ΤΟΥ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ" ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ, ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΗΓΕΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!

ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ:
«Τοις ευσεβείς μεν επαγγελλομένοις τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη ορθοδόξω και καθολική εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γης, και των άλλων κτισμάτων αναιδώς ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν ανάθεμα (γ')».

Μετάφραση:
Σε όσους παριστάνουν τους ευσεβείς, ενώ, την ίδια στιγμή, εισάγουν με θράσος ή πολύ περισσότερο με ασέβεια στην Ορθόδοξη και Καθολική Εκκλησία τις ασεβείς δοξασίες των ΕΛΛΗΝΩΝ και για τις ανθρώπινες ψυχές και για τον ουρανό και τη γη και για τα άλλα κτίσματα, ΑΝΑΘΕΜΑ! ΑΝΑΘΕΜΑ! ΑΝΑΘΕΜΑ!..
Τρεις φορές Ανάθεμα δηλαδή στους:
Ορφέα, Θαλή, Αναξίμανδρο, Αναξιμένη, Πυθαγόρα, Ξενοφάνη, Παρμενίδη, Ζήνωνα, Εμπεδοκλή, Ηράκλειτο, Αναξαγόρα, Δημόκριτο, Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτελη, κ.α. ΟΛΟΙ οι Αναθεματισμοί: ΕΔΩ

"Οι καλύτερες τουρκικές εφημερίδες (και πληθώρα ιστοσελίδων), είναι οι Ελληνικές!.." Αργ. Δαγκ.

ΠΡΟΣΟΧΗ!.. ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΔΕΛΤΙΑ ΤΥΠΟΥ ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ...

Οι ιστοσελίδες μας ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΝ Δ.Τ. γραμμένα δίγλωσσα, ήτοι: Ελληνικά ανακατεμένα με Αγγλικούρες, Γερμανικούρες, Γαλλικούρες, υποψιαζόμαστε σε λίγο θα μας στέλνουν και Κινεζικούρες! Συντάσσετε τα Δ.Τ. σας σε αμιγή Ελληνική γλώσσα, δεκτά γίνονται μόνον τα ακρωνύμια σε Λατινικό αλφάβητο, ή φράσεις γνήσιες, ατόφιες της Λατινικής γραφής και γλώσσης. Ακόμα, πετάτε απο τα δελτία σας τις "γκρίζες διαφημίσεις", ούτε αυτές δημοσιεύονται. Όποια δελτία δεν πληρούν αυτούς τους κανόνες, πετιούνται στα σκουπίδια.

ΟΙ ΠΛΕΊΣΤΟΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΏΝ ΤΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ ΑΠΌ “’74” ΚΑΙ ΜΕΤΆ ΕΊΝΑΙ ΛΙΠΟΤΆΚΤΕΣ, ΑΝΥΠΌΤΑΚΤΟΙ ΚΑΙ ΡΙΨΆΣΠΙΔΕΣ!

Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

ΤΑ ΑΣΗΜΑΝΤΑ, ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

Τι πιο ασήμαντο, βεβαίως θα αναλογιστείτε, από το να κάνει ένας 70χρονος μια επίσκεψη σε μια κλινική ενός νοσοκομείου, για κάποιο πρόβλημα της υγείας του;
Όταν όμως, αυτό το νοσοκομείο είναι 200 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, και είναι το Στρατιωτικό Νοσοκομείο Λαρίσσης 404, τότε αλλάζουν τα πράγματα, και από ασήμαντο γεγονός, μπορεί να εξελιχθεί, ή να γίνει πάρα πολύ σημαντικό!
Η τελευταία φορά που νοσηλεύτηκα στο νοσοκομείο αυτό, ή το επισκέφθηκα, ήταν το 1967 τον Δεκέμβριο, τότε που ενώ στο νοσοκομείο υπήρχε συσκότιση, λόγω των “γεγονότων του βασιλιά Κωνσταντίνου” (έφυγε από το αεροδρόμιο της Λαρίσσης), εμείς παίζαμε μαξιλαριές στον θάλαμο της Νευρολογικής κλινικής του αξέχαστου και υπέροχου εκείνου ταγματάρχη γιατρού Κωνσταντινίδη, και της αδελφής-νοσηλεύτριας λοχαγίνας Καραγιάννη. Σήμερα ο Κωνσταντινίδης μπορεί και να μην ζει, η Καραγιάννη ως λίγο νεώτερή του, μπορεί να ζει.

Ο Κωνσταντινίδης ήταν ένας στρατιωτικός γιατρός μάλαμα, και αυτόν τον θάλαμο, τον είχε ειδικά για τους “λουφατζήδες” φαντάρους και σμηνίτες όπως εγώ. Ενώ στους άλλους δύο, δεν συνέβαινε ακριβώς το ίδιο, τουναντίον μάλιστα, εκεί υπήρχαν “σίδερα”, υπήρχε “απομόνωση”, υπήρχε πόνος, δυστυχία, εμείς πηγαίναμε βόλτα έως τα μισά του διαδρόμου, από εκεί και κάτω δεν πήγαινε, κανείς, πήγαινε μόνον η ηρωίδα αδελφή Καραγιάννη, μια γυναίκα που είχε κάνει τον στρατό αίμα της, βρίσκονταν συνεχώς στο νοσοκομείο, ακόμα και όταν δεν την χρειάζονταν, τα παιδιά της την έβλεπαν λιγότερο από εμάς, που ήμασταν τα δεύτερα (και  καλύτερα) παιδιά της.
Ο Κωνσταντινίδης έρχονταν το πρωΐ “επισκεπτήριο” στο θάλαμο, ρωτούσε αν θέλει να φύγει κανείς, να πάρει εξιτήριο, όλοι “βογκούσαμε” στα κρεβάτια μας χτυπημένοι από ανίατη “αρρώστια”, οπότε ο άνθρωπος καταλάβαινε, τα πράγματα ήταν δύσκολα, έκανε μεταβολή, και έφευγε σαν καλός κηδεμόνας και... πατέρας!
Μια μέρα όμως το γλυκό, μας το χάλασε ένας στρατιώτης φερμένος από την Κύπρο, ο οποίος “βλέποντας” κάποια κακά πράγματα εκεί, τον έπιασε λόξιγκας (ναι, μην γελάτε, λόξιγκας), και δεν έλεγε να τον αφήσει με τίποτα! Όλο το 24ωρο, ακόμα κι όταν κοιμόταν, ο λαιμός του πήγαινε πάνω-κάτω, “γκλουκ-γκλουκ, γκλουκ-γκλουκ”!
Εγώ τον είχα δίπλα μου, στην αρχή δεν μπορούσα να κοιμηθώ, μετά το συνήθισα, και μπορώ να πω ότι ήταν το υπνωτικό μου πριν με πάρει ο ύπνος αργά τα μεσάνυχτα, που χτυπούσε, επιτέλους, ο θάλαμος “σιωπητήριο”.  Ο Κωνσταντινίδης με την Καραγιάννη εφάρμοσαν μια θεραπεία -την πιο αποτελεσματική που είχαν- τον κοίμιζαν συνεχώς, θεραπεία ύπνου, και μόνον η Καραγιάννη τον ξυπνούσε δυο-τρεις φορές τη μέρα και τον τάϊζε με το κουτάλι, ενώ αυτός στην ουσία και πάλι κοιμόταν του καλού καιρού.
Τα Χριστούγεννα ήρθε στο νοσοκομείο να κάνει επιθεώρηση και να μοιράσει δώρα στους ασθενείς, ο Αρχηγός της Στρατιάς. Με μια παρέα ανωτάτων αξιωματικών, πέρασε από ολονών τα κρεβάτια, χαιρετούσε, εύχονταν, και ο υπασπιστής του άφηνε κι ένα μικρό δώρο στον ασθενή. Γλυκά ως επί το πλείστον. Την ξενάγηση στους θαλάμους έκανε η Καραγιάννη, με τον Κωνσταντινίδη απλώς να την παρακολουθεί μ' ένα μειδίαμα θαυμασμού, ικανοποιήσεως.
Πριν να έρθει σε μένα, έπρεπε να περάσει από το κρεβάτι του προβληματικού “κυπρίου” (με τον λόξιγκα), ο οποίος όμως λόγω της θεραπείας (του ύπνου), κοιμόταν του καλού καιρού με την ιδιόρρυθμη “μουσική του” κρεσέντο, “γκλουκ-γκλουκ, γκλουκ-γκλουκ”.
Ενώ πλησίαζαν στο κρεββάτι, βγαίνει μπροστά από τον Αρχηγό ένας συνταγματάρχης της ακολουθίας του, άξεστος και αγροίκος -υπήρχαν πολλοί τέτοιοι την εποχή εκείνη στο στράτευμα- κλωτσάει οργίλος το κρεββάτι του αρρώστου και τον αποπαίρνει βάρβαρα.
-Γάιδαρε... Σήκω επάνω... Ο Αρχηγός είναι μπροστά σου, κι εσύ κοιμάσαι...
Ο “κύπριος” κάτι ένοιωσε, άνοιξε λίγο τα μάτια του αλλά τά 'κλεισε και πάλι με τον λόξιγκα να μην λέει να τον αφήσει με τίποτα.
Οπότε βλέπουμε μία Καραγιάννη από πίσω, να έχει σβερκώσει σχεδόν, έξω φρενών τον συνταγματάρχη,  και να ωρύεται εναντίον του κατακόκκινη.
-Δεν σας επιτρέπω κ. Συνταγματάρχα!.. Δεν σας επιτρέπω!.. Εγώ αυτό το παιδί το ταΐζω δυο βδομάδες με το κουτάλι, κι εσείς πηγαίνετε να μου τα χαλάσετε όλα!..
Περιττό να σας πω ότι στη συνέχεια ο Αρχηγός εγκατέλειψε τον θάλαμο κακήν κακώς, ο Συνταγματάρχης εξαφανίστηκε, και τα υπόλοιπα δώρα, μας τα μοίρασε η Καραγιάννη αργά το απόγευμα με πολλές ευχές.
Το άλλο περιστατικό, σοβαρό που συνέβη εκείνες τις μέρες σ' αυτή την κλινική, ήταν ένας “μπατζής” στην 111 Π.Μ. (στην οποία ανήκα κι εγώ), προκειμένου να πάρει απολυτήριο αναπηρίας, ο ηλίθιος, αυτοπυροβολήθηκε στην σκοπιά με το Μ1, στα δάχτυλα του ποδιού του, κάτι έκανε λάθος όμως, κι αντί για τα δάχτυλα, έχασε το πόδι του από το γόνατο και κάτω. Αυτό το πόδι το έθαψαν οι στρατιώτες έξω στο γκαζόν στα πεύκα, απέναντι ακριβώς από το πάρκινγκ σήμερα των αυτοκινήτων. Σ' αυτά τα πεύκα, είναι θαμμένο ένα ανθρώπινο πόδι μοναχό, χωρίς το υπόλοιπο κορμί του. 
Τα χρόνια πέρασαν, οι δεκαετίες, ο υπογράφων περνάει ξανά την πόρτα του Στρατιωτικού Νοσοκομείου Λαρίσσης 404, μισόν αιώνα σχεδόν -παρά δύο χρόνια- μετά! Και δεν έχει αλλάξει, απολύτως, τίποτα! Μα τίποτα, από εκείνη την υπέροχη εποχή!
Μόνον ο θάλαμος, από τον οποίο βλέπαμε απέναντι την είσοδο του Νοσοκομείου, το φυλάκιο των Αλφαμιτών, αντί της Νευρολογικής κλινικής του ταγματάρχου γιατρού νευρολόγου Κωνσταντινίδη, έγινε το ευρύχωρο γραφείο του ταγματάρχου γιατρού καρδιολόγου, Διευθυντού της καρδιολογικής κλινικής του 404, Ηλία Ανδρεανίδη. Ο οποίος συνεχίζει στα χνάρια του γιατρού Κωνσταντινίδη και της αδελφής-νοσοκόμας λοχαγίνας Καραγιάννη. Γιατί το γράφω αυτό; Διαβάστε την φωτοτυπία, και θα καταλάβετε γιατί.
Και δεν έχει περάσει, ούτε μισός αιώνας! Μισός αιώνας, παρά δύο χρόνια!..
Να, γιατί είπα στην αρχή, ότι τα πιο ασήμαντα πράγματα στη ζωή μας, μπορούν να εξελιχθούν, απλή συγκυρία της τύχης, σε πάρα πολύ σημαντικά!
Δεν συμφωνείτε;