ΕΡΤ, 2ο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ


"Λάθε βιώσας, εἰ δή μή δύναιο, λάθε ἀποβιώσας".- Απολλώνιος ο Τυανεύς

ΤΑΙΝΙΕΣ ΒΛΕΠΕΤΕ ΕΔΩ www.youtube.com/user/TileorasisDagkilaswww.dailymotion.com/user/ArgyriosDagkilas

ΧΑΟΣ ΔΙΕΘΝΕΣ: Διεθνής Εφημερίδα Ελληνικών Εθνικών - Πατριωτικών Συμφερόντων - ΕΔΡΑ: Όαση Σεμπίκα - Βόρεια Σαχάρα, Νότια Τυνησία – ΤΥΝΗΣΙΑ

Επίσημη Ταυτότητα: Διαδικτυακή Διεθνής Εφημερίδα, Ελληνικών Πατριωτικών Συμφερόντων. (Ανεπίσημη: Εφημερίδα για όλα τα Σκυλιά, τα Αδέσποτα και τα Ορφανά, της Μέρας και της Νύχτας)

Η Εφημερίδα του Πολιτισμού - Της Ιστορικής - Της Καλλιτεχνικής - Της Επίκαιρης - Και της Ποικίλης, Ύλης.

"Θεός μας η Ελλάς, και Θρησκεία μας ο Ελληνικός Πολιτισμός - Ελλάς, Εσαεί". - "Χάος ήσουν και Χάος θα γίνεις" (Αργ. Δαγκ.)

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ [ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΜΑΣΟΝΩΝ]

"Έστιν ουν Τραγωδία / Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας / Μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω / Χωρίς εκάστου των ειδών εν τοις μορίοις / Δρώντων και ου δι απαγγελίας / Δι ελέου και φόβου περαίνουσα /Την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν" - Αριστοτέλους "Ποιητική"

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΥ

Φαντάσου έναν καρεκλοκένταυρο με αποκολλημένα τα πισινά του, να έρπει προς το νέο του αξίωμα. Μοιάζει με αλλόκοτο μαλάκιο, αηδιαστικά απροστάτευτο και εμετικά θλιβερό. Την ώρα που πανικόσυρτο, σπεύδει να οχυρωθεί στο νέο του κέλυφος. Ίσως, γι' αυτό και κανένας από τους γυμνόποδες αδελφούς μου, δεν το πατάει. Τόσο πολύ το σιχαίνονται.- Κώστας Ι. Γιαλίνης

ΟΙ ΚΑΤΑΡΕΣ ΤΟΥ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ" ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ, ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΗΓΕΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!

ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ:
«Τοις ευσεβείς μεν επαγγελλομένοις τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη ορθοδόξω και καθολική εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γης, και των άλλων κτισμάτων αναιδώς ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν ανάθεμα (γ')».

Μετάφραση:
Σε όσους παριστάνουν τους ευσεβείς, ενώ, την ίδια στιγμή, εισάγουν με θράσος ή πολύ περισσότερο με ασέβεια στην Ορθόδοξη και Καθολική Εκκλησία τις ασεβείς δοξασίες των ΕΛΛΗΝΩΝ και για τις ανθρώπινες ψυχές και για τον ουρανό και τη γη και για τα άλλα κτίσματα, ΑΝΑΘΕΜΑ! ΑΝΑΘΕΜΑ! ΑΝΑΘΕΜΑ!..
Τρεις φορές Ανάθεμα δηλαδή στους:
Ορφέα, Θαλή, Αναξίμανδρο, Αναξιμένη, Πυθαγόρα, Ξενοφάνη, Παρμενίδη, Ζήνωνα, Εμπεδοκλή, Ηράκλειτο, Αναξαγόρα, Δημόκριτο, Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτελη, κ.α. ΟΛΟΙ οι Αναθεματισμοί: ΕΔΩ

"Οι καλύτερες τουρκικές εφημερίδες (και πληθώρα ιστοσελίδων), είναι οι Ελληνικές!.." Αργ. Δαγκ.

ΠΡΟΣΟΧΗ!.. ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΔΕΛΤΙΑ ΤΥΠΟΥ ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ...

Οι ιστοσελίδες μας ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΝ Δ.Τ. γραμμένα δίγλωσσα, ήτοι: Ελληνικά ανακατεμένα με Αγγλικούρες, Γερμανικούρες, Γαλλικούρες, υποψιαζόμαστε σε λίγο θα μας στέλνουν και Κινεζικούρες! Συντάσσετε τα Δ.Τ. σας σε αμιγή Ελληνική γλώσσα, δεκτά γίνονται μόνον τα ακρωνύμια σε Λατινικό αλφάβητο, ή φράσεις γνήσιες, ατόφιες της Λατινικής γραφής και γλώσσης. Ακόμα, πετάτε απο τα δελτία σας τις "γκρίζες διαφημίσεις", ούτε αυτές δημοσιεύονται. Όποια δελτία δεν πληρούν αυτούς τους κανόνες, πετιούνται στα σκουπίδια.

ΟΙ ΠΛΕΊΣΤΟΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΏΝ ΤΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ ΑΠΌ “’74” ΚΑΙ ΜΕΤΆ ΕΊΝΑΙ ΛΙΠΟΤΆΚΤΕΣ, ΑΝΥΠΌΤΑΚΤΟΙ ΚΑΙ ΡΙΨΆΣΠΙΔΕΣ!

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2016

Ούκ εάσι γνησίους Έλληνας καθεύδειν τα των ναζιστών κατοχικά εγκλήματα!..

«Ούκ εάσι γνησίους Έλληνας καθεύδειν τα των ναζιστών κατοχικά εγκλήματα!», ή και του άρθρου «έστι δίκης οφθαλμός, ός τα πανθ’ ορά»

Του Ιωάννη Χ. Βούλγαρη, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής ΔΠΘ

(ivoulga@law.duth.gr)
Η μεταβολή της αρχαίας ρήσης, την οποίαν ο Πλούταρχος αποδίδει στον Θεμιστοκλή μετά την περίτρανη νίκη του Μιλτιάδη στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, στον κύριο τίτλο του άρθρου αυτού, οφείλεται στο ότι η ρήση αυτή αρχικά (ουκ εάν με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον) αφορούσε ηρωικές πράξεις που δεν άφηναν τον Θεμιστοκλή να ησυχάσει μέχρι να πραγματοποιήσει κι’ αυτός αντίστοιχες, ενώ στην δική μας περίπτωση πρόκειται για τη δικαίωση των Ελλήνων από τις θηριωδίες των ναζιστών, που δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε μέχρι να πραγματοποιηθεί πλήρως η δικαίωση αυτή!

Είναι δε μια απάντηση σε όλους εκείνους τους μάλλον ανεγκέφαλους, ξένους αλλά και μερικούς ντόπιους, που προσπαθούν με διάφορους πλάγιους και ιδίως ανοίκειους τρόπους να υποβαθμίσουν ή/και να ξεφτιλίσουν (κατ’ αυτούς και μόνο) το Ελληνικό αυτό δίκαιο αίτημα, το οποίο κρατά πάντοτε επίκαιρο η ζωντάνια ενός δημοκράτη έφηβου που έχει ξεπεράσει τα 90 έτη βίου, αλλά έχει πλήρως σώας τας φρένας, σε αντίθεση με πολλούς από τους επικριτές του, αλλοδαπούς τε και μερικούς ημεδαπούς, το επαναλαμβάνουμε και το τονίζουμε: πρόκειται, όπως πολύ καλά όλοι καταλάβαμε, για τον σεμνό ήρωα που κατέβασε τη ναζιστική σβάστικα  από την Ακρόπολη των Αθηνών και ο οποίος, με την φρεσκάδα του μυαλού του και την πίστη του στη Θεία/Ανθρώπινη Δικαιοσύνη, έθεσε ως σκοπό της ζωής του την πραγματοποίηση των δικαίων επιδιώξεων της Ελλάδας για τις Γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, επιβεβαιώνοντας έτσι την ορθή θεμελίωση της ανθρώπινης ύπαρξης, με συνδυασμό του Cognito ergo sum [= σκέφτομαι ορθά (και δίκαια, θα προσθέταμε), άρα υπάρχω], του Γάλλου φιλόσοφου Καρτέσιου, με το ρητό που μάθαμε στο πρώτο μάθημα λατινικών (τουλάχιστον όσοι είχαν την τύχη αυτή), Dum spiro, spero [= εφόσον αναπνέω (και ζω), (πάντοτε) ελπίζω].

Έτσι, επειδή οι ανεγκέφαλοι αυτοί, που παθαίνουν αλλεργία στο άκουσμα και μόνο τις διεκδίκησης των επανορθώσεων αυτών και μη έχοντας βάσιμα επιχειρήματα να αντιτάξουν, προβάλουν άσχετα προς το Δίκαιο επιχειρήματα (μείωση των Γερμανών τουριστών, αν επιμείνουμε στην πραγμάτωση του αιτήματος, κάτι που ούτε συμβαίνει, αλλά ούτε στην περίοδο της πλήρους και αχαλίνωτης εμποροκρατίας δεν θα τολμούσαν να εκστομίσουν οι εκπρόσωποί της τότε, στο παρελθόν εκείνο που χαρακτηρίζεται και σκοτεινή εποχή, πριν δηλαδή από τη περίοδο του Διαφωτισμού), ή αλλά εκβιαστικά [δεν θα πάρετε …τη δόση σας (του δανείου), συμπεριφερόμενοι έτσι μάλλον ως «ντήλερς …εμπορεύματος»!], ή και ακόμη μάλλον προβοκατόρικα επιχειρήματα (όπως, ότι τάχα η διεκδίκηση αυτή υποκρύπτει ζήλια και μίσος εκ μέρους μας, για ό τι πέτυχαν οι σύγχρονοι Γερμανοί ηττηθέντες στον πόλεμο, αλλά δεν κατορθώσαμε εμείς οι Έλληνες, νικητές στον πόλεμο αυτόν), στέλνοντας μάλιστα προς τούτο και κάποιον νεαρό γερμανό, πάντως όχι τουρίστα, να το προβάλλει με το T-Shirt που του φόρεσαν και έγραφε «I’m German, please, kill me» (= Είμαι Γερμανός, παρακαλώ σκοτώστε με): δεν γνωρίζουμε, πάντως, αν αυτό υπέπεσε στην αντίληψη των Γερμανικών Αρχών και ιδίως των διπλωματικών τους αρχών στην Ελλάδα και ποια ήταν η σχετική τους αντίδραση, θα χαιρόμαστε όμως πολύ, αν μαθαίναμε ότι ήταν αρνητική και αποδοκιμαστική της προβοκατόρικης αυτής ενέργειας ή και οπερέτας. Κάτι τέτοιο θα αποδείκνυε μάλλον περίτρανα, ότι σήμερα πλέον δεν υπάρχουν, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, Γερμανοί θαυμαστές του Γκαίμπελς, ή αυτοί είναι λίγοι και δεν κατέχουν επίσημες θέσεις στην σύγχρονη Γερμανία. Γι’ αυτό θα μας αρκούσε, ακόμη, και το ότι οι επίσημες Γερμανικές Αρχές, ιδίως στην Ελλάδα, δεν έλαβαν γνώση της προβοκάτσιας αυτής για να την αποδοκιμάσουν, που μπορεί και να συνέβη, όσο και απίθανο κι αν μπορεί να φαντάζει αυτό, επειδή η προβοκάτσια αυτή πήρε πολλή μεγάλη, δημοσιογραφική κυρίως δημοσιότητα, με φωτογραφίες, κριτικές και σχόλια: μια τέτοια επίσημη δήλωση αποδοκιμασίας θα αρκούσε όμως, έστω και τώρα, για να μην πλανάται η όποια υποψία, ότι η τακτική αυτή των προβοκατόρικων επιχειρημάτων, που στρέφονται συνήθως μπούμεραγκ στους υποστηρικτές τους (βλ. και παρακάτω), είναι και επίσημη Γερμανική πολιτική, όπως  δεν θα θέλαμε να πιστεύαμε για εταίρο μας στη διεθνή συνεργασία και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Αλλά ή παραπάνω σιγή (ιχθύος ή άλλη;) δεν είναι ίσως το μοναδικό δεδομένο το οποίο μας κάνει, παρά την καλή μας πρόθεση, να διατηρούμε ακόμη κάποιες αμφιβολίες ως προς τις προθέσεις άλλων απέναντί μας: πράγματι, και αλλά γεγονότα συμβάλλουν στο να αμφιταλαντευόμαστε σχετικά, παρά την όποια καλή μας θέλησή και πίστη στη συνεργασία μας με τους εταίρους μας, το τονίζουμε με επίταση αυτό! Πιο συγκεκριμένα, δεν είδαμε κάποια, έστω και έμμεση ή κι από συμφραζόμενα, επίσημη Γερμανική αποδοκιμασία, στις, αήθεις για πολιτισμένους λαούς αλλά και που μάλλον άλλους πλήττουν τελικά (τους ίδιους τους δράστες, δηλαδή, όπως εξηγούμε στην συνέχεια) από αυτούς που νομίζουν και θέλουν οι δράστες, ύβρεις κατά της Ελλάδας και των πολιτών της, με  διάφορες χειρονομίες, που συνηθίζουν τα αλάνια, και που έβαλαν την Αφροδίτη της ,Μήλου να κάνει σε Γερμανικά έντυπα ευρείας κυκλοφορίας: το ότι οι χυδαίες αυτές χειρονομίες, μάλλον τους ίδιους τους δράστες έπλητταν (πράγματι, δεν μπορεί η Αφροδίτη, κατ’ εξοχή Ελληνίδα, να τις κάνει για τον εαυτό της, ή τους συμπατριώτες της, αλλά μάλλον ή σίγουρα για κάποιον άλλον, ποιόν;?), λόγω πάθους, αν όχι και μειωμένης αντίληψης, όπως συνήθως συμβαίνει, δεν το καταλάβαιναν οι δράστες, γιατί, όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι, αν βέβαια το καταλάβαιναν, dume Leute machen gewoenlich und normakweise dume  Sachen! (= οι κουτοί άνθρωποι συνήθως και κανονικά κάνουν κουταμάρες). Αντίθετα και «ως μη έδη», ορισμένοι εκπρόσωποι της Ελληνικής Πολιτείας έσπευσαν τότε να καλοπιάσουν τα έντυπα αυτά, χωρίς λόγο και αιτία, αντί να τους δώσουν την δέουσα απάντηση, που δεν πρέπει να είναι μόνο αυτή που τους λέμε εμείς σήμερα, αλλά ακόμη εντονότερη και ηχηρότερη, εκτός αν αυτοί έκριναν και πάλι «ως μη έδη», ότι «Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν», κάτι που όμως αδικεί την νοημοσύνη, όλων πλην Κλαζομενίων και όχι Λακεδεμονίων [οι τελευταίοι ήταν πλήρως Έλληνες, έστω και σύμμαχοι των πρώτων, μην το ξεχνάμε σήμερα που η Ιστορία επαναλαμβάνεται, έστω και ως φάρσα (άντε, να δεχτούμε το τελευταίο για να κάνουμε και το χατίρι μερικών που από ιδεολογική αγκύλωση επιμένουν απόλυτα και ανυποχώρητα σ’ αυτό, έστω και λανθασμένα ακόμη και σύμφωνα με τις πηγές τους)].

Αυτά γιατί, εκτός από τα παραπάνω, το προηγούμενο άρθρο μας, «Έστι δίκην οφθαλμός, ός τα πάνθ’ ορά», στον ίδιο ιστότοπο (Παρέμβαση στο Press Publica.gr της 25-8-2016), προκάλεσε διάφορα σχόλια, είτε καλόπιστα, δηλαδή αυτά που αποτελούν συνέχεια στο άρθρο μας αυτό, είτε και όχι τόσο καλόπιστα, αλλά μάλλον προβοκατόρικα επίσης απ’ αυτούς που συνηθίζουν την πρακτική αυτή, σε άλλους χώρους, ως απρεπή σχόλια σε άρθρα άλλων, στα οποία τελευταία (απρεπή) σχόλια δόθηκαν οι πρέπουσες απαντήσεις, με ευγένεια, έστω κι’ αν δεν τους άξιζε!

Έστω κι αν δεν θέλουν να το πιστεύουν πολλοί από αυτούς τους απρεπείς, που την χυδαιότητα και την απρέπεια την θεωρούν επιχειρήματα, νομικά ή πραγματικά, θα εκπλαγούν όταν μάλλον σύντομα, ή ίσως και λιγότερο σύντομα πάντως μάλλον σίγουρα, διαπιστώσουν ότι πράγματι «έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πανθ’ορα», όχι μόνο για τις γερμανικές αποζημιώσεις, αλλά ίσως επίσης τόσο και για τη διεκδίκηση των μαρμάρων του Παρθενώνα, με την σχεδόν ταυτότητα το λόγου (ανάλογη διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί και ανάλογα κάπως επιχειρήματα που πρέπει να προβληθούν στα αρμόδια όργανα, αργότερα βέβαια και μετά την επιτυχία των διεκδικήσεων των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων), όσο και την ελάφρυνση με κάποιο τρόπο και ιδίως στην παρούσα περίοδο και κατάσταση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας [με άλλα εδώ επιχειρήματα, δηλαδή από το αγγλικό δίκαιο (ρήτρα του Hardship, αντίστοιχη με το άρθρο 388 ΑΚ και την clausula rebus sic stantibus του ρωμαϊκού δικαίου)] και ενώπιον άλλων δικαιοδοτικών οργάνων, κρατικών αρχικά, δηλαδή του Λουξεμβούργου αυτή τη φορά (σύμφωνα με τη σχετική Δανειακή Σύμβαση Θεσμών και άλλων κρατών μελών ΕΕ και Ελλάδας) και στην συνέχεια ενδεχομένως και άλλων, διεθνών, είτε περιφερειακού και θεματικού χαρακτήρα (ΕΔΔΑ Στρασβούργου, σύμφωνα με το άρθρο 6  περί δίκαιης δίκης της ΕΣΔΑ), είτε οικουμενικού χαρακτήρα (Διεθνές Δικαστήριο ΟΗΕ της Χάγης, σύμφωνα και πάλι με την ίδια αρχή και ρήτρα clausula rebus sic stantibus, όπως όμως ισχύει πλέον στο δημόσιο διεθνές δίκαιο και αφορά την εφαρμογή των διεθνών Συνθηκών και Συμφωνιών).

Με τα παραπάνω, που απλά και μόνο σκιαγραφήσαμε προηγουμένως (για να μείνουμε πιστοί και στις αρχές μας), και με τον καλό και υπεύθυνο χειρισμό τόσο των παραπάνω δεδομένων, όσο και άλλων ακόμη (που είμαστε μάλλον σίγουροι ότι γνωρίζουν και θα εφαρμόσουν με μέθοδο και σύνεση τα μόνα αρμόδια κατά το διεθνές δίκαιο όργανα της Ελληνικής Πολιτείας),  όχι μόνο το αρχαίο ρητό (έστι δίκης οφθαλμός…), αλλά και αυτό που λέει και πιστεύει σήμερα ο Ελληνικός Λαός, δηλαδή ότι «αγαπάει ο Θεός τον “κλέφτη” (=την αδικία, όπως το νομίζει στην αρχή αυτός που τη διαπράττει και γι’ αυτό ίσως την κάνει), αλλά περισσότερο αγαπάει τον νοικοκύρη (= το θύμα της αδικίας, που δεν την προκάλεσε και δεν έφταιγε σε τίποτα)», αποδεικνύοντας, έτσι, περίτρανα τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνικού Πνεύματος και Πολιτισμού, παρά τις όποιες μακροχρόνιες κατακτήσεις της Ελλάδας από ξένους. Ουσιαστικοί θεματοφύλακες του Πνεύματος και του Πολιτισμού αυτού υπήρξαν διαχρονικά η πλειοψηφία των απλών και εντίμων  Ελλήνων όπως ο Μανώλης Γλέζος, που δεν ΄φοβήθηκαν τίποτα και δεν έβαλαν ποτέ μπροστά το προσωπικό συμφέρον, όπως μερικοί άλλοι, ευτυχώς όχι πολλοί αλλά ίσως αρκετοί για να δώσουν την ευκαιρία σε μερικούς που θέλουν να μας κατηγορήσουν άδικα για το αντίθετο.

Ελπίζουμε, ότι η Ιστορία αλλά και η Δικαιοσύνη θα δικαιώσουν, σύντομα μάλλον αλλά σίγουρα οριστικά, όλες αυτές τις βάσιμες και θεμιτές επιδιώξεις μας, δίνοντας έτσι παράλληλα ικανοποίηση, εν ζωή μεν στον Έλληνα πατριώτη Μανώλη Γλέζο (που του ευχόμαστε να μακροημερεύσει, όχι μόνο γι’ αυτό), στην Μνήμη δε (όχι μόνο άσβεστη μέχρι σήμερα, αλλά μάλλον αιώνια) της πάντοτε Γνήσιας Ρωμιάς  Μελίνας Μερκούρη, ως ανταμοιβή για τις ηρωικές πράξεις και των δύο, με τις οποίες αυτοί προάσπισαν, από κάθε το  μετερίζι τους και σθεναρά, την Ελευθερία, την Δημοκρατία και τον Πολιτισμό, και κυρίως την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια κι αυτό όχι μόνο στην Ελλάδα, από τις δόλιες επιβουλές μερικών, που δυστυχώς, έστω και λίγοι εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη !

Υπομονή και επιμονή μόνο να έχουμε και «Ήγγικεν γαρ το ήμαρ εκείνο…», το θέλουμε ή δεν το θέλουμε: γιατί η Δικαιοσύνη δεν είναι θέμα θυμικού αλλά γνωστικού κατά τον πρόγονό μας (και από τους θεμελιωτές του Ανθρώπινου Πολιτισμού, ιδίως Νομικού, μέχρι και σήμερα) Αριστοτέλη (βλ. και Ηθικά Νικομάχεια), ή δε Ιστορία γράφεται ανεξάρτητα από τις προθέσεις ή τις διαθέσεις (βουλητικό ή θυμικό) ορισμένων, όσο και υψηλά ιστάμενων ή υλικά ισχυρών, όπως το δέχεται η πλειοψηφία των εχεφρόνων συνανθρώπων μας και όχι μόνο των φιλοσόφων! Όσοι διαφώνησαν σχετικά μέχρι σήμερα, τιμωρήθηκαν άτεγκτα από την Ιστορία, αυτή δηλαδή που δεν τελειώνει ποτέ, όχι μόνο διαψεύδοντας ηχηρά τους μωρούς που δεν την καταλαβαίνουν και γι αυτό δεν την συμβουλεύονται, αλλά και δικαιώνοντας πλήρως αυτούς που την πιστεύουν και την συμβουλεύονται για τις πράξεις τους!

Τελειώνουμε, ελπίζοντας να μην χρειαστεί να επανέλθουμε σχετικά, αν και δεν θα παραλείψουμε  να το κάνουμε. Αρκεί ,καλά να είμαστε και να έχουμε επιμονή και υπομονή, αλλά και πίστη στα δίκαιά μας: τελεία(.) για τώρα και ίσως(;?) και παύλα(-) στη συνέχεια, με «σημαντικό» ή «σημειολογικό» τρόπο επίσης συνεννόησης, για να είμαστε έτσι πιο κατανοητοί από όλους, αλλά με κόσμιο(!) τρόπο εμείς(#), όχι μόνο ως Έλληνες(gr) ή και πεπεισμένοι Ευρωπαίοι(eu), αλλά και ως άνθρωποι που σέβονται πραγματικά τον Ά ν θ ρ ω π ο  και  τον  Π ο λ ι τ ι σ μ ό  του σε όλα τα μήκη και πλάτη του Κόσμου(www).  Και πάλι «ο νοών νοείτο», αφού μόνο με νοήμονες  και κυρίως ευπρεπείς μπορεί να γίνει δημόσια συζήτηση.-