Η Νικήτη, είχε την... ευτυχή αυτή συγκυρία, όντως, συνάμα με την μεγάλη πρόσφατη νεροποντή, πλημμύρα που δέχτηκε, να δει και διάπλατα το φως της δημοσιότητος σε όλο το πανελλήνιο, γιατί όχι; και εκτός των συνόρων της χώρας μας!
Πριν την καταστροφή, όμως, τι; Τι υπήρχε, πριν την καταστροφική πλημύρα της Νικήτης;
Η Νικήτη είχε το απεχθές παρατσούκλι παλιά, “σκατόλακας”. Όπως όλα σχεδόν τα χωριά της Χαλκιδικής. Είχαν τα παρατσούκλια τους. Κι αυτό γιατί, όπως ήταν χτισμένη στις όχθες ενός μεγάλου χειμάρρου που άρχιζε στα βόρεια υψώματά της, το παλιό χωριό, τα αποχωρητήρια ή αλλιώς απόπατοι στις αυλές των σπιτιών που ήταν συνήθως φτιαγμένα φράχτης με πουρνάρια και δυο πέτρες στο μέσον για να κάθεται ο... πελάτης, στην τρύπα του φράχτη πίσω, και καθώς υπήρχε καναλάκι μικρό στην είσοδο πριν τις πέτρες, για να διώχνουν τα όμβρια τα σκατά έξω από τον απόπατο όταν έβρεχε, αυτά κατέληγαν, ευλόγως, στην κοίτη του χειμάρρου (σκατόλακας), ο οποίος εκτελούσε και χρέη... κεντρικού αυτοκινητοδρόμου! Στη συνέχεια, με φυσική ροή έφταναν στη θάλασσα, φυσικά, τι πιο φυσικότερον;
Βεβαίως, σήμερα απόπατοι δεν υπάρχουν στις αυλές των σπιτιών της Νικήτης του παλιού χωριού, ούτε σκατά στη Νικήτη η οποία άλλαξε εντελώς. Αλλά, κάποιοι ανεγκέφαλοι εκεί που διαχειρίζονται τα κοινά, στην παραζάλη τους ότι η Νικήτη, έγινε, επιτέλους... μεγαλούπολη, ξέχασαν την καταγωγή τους, τον χείμαρρο, και τον μετέτρεψαν στην πάροδο των ετών, σε πραγματική λεωφόρο, έναν υπέροχο και πανέμορφο πεζόδρομο, αλλά, όπως έδειξαν τα πράγματα... χωρίς τον ξενοδόχο!
Τον λόγο ανέλαβε η φύση, η οποία εκδικείται πάντα, τον ανόητο και γελοίο άνθρωπο που την αψηφά (Μάντρα Αττικής), και όταν το θυμηθεί, γίνεται το έλα να δεις!
Ή, κάποιοι μισότρελοι ιδιοκτήτες, να θρηνούν τα παλάτια τους που έχτισαν στην άμμο, δηλαδή κοίτες ποταμών, όχθες λιμνών, ακτές θαλασσών, όπου η θάλασσα μπαίνει στις αυλές (παραλία Νικήτης) των οικοπέδων, αν όχι “ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα”, που λέει και το όμορφο τραγουδάκι!
Και κάτι άλλο. Γι’ αυτόν τον όμορφο οικισμό της Χαλκιδικής, που μπήκε, ναι, για τα καλά στα στόματα ολονών μας τις τελευταίες μέρες.
Ακούγεται πολύ για την Νικήτη, το παλιό χωριό -είναι γραμμένο και στις πινακίδες φίλτατε και αγαπητέ Ιωακείμ Παπάγγελε- “Ιστορικός Οικισμός”!
Εξ’ όσων γνωρίζουμε, για να ονομαστεί ένας οικισμός, χωριό ή πόλη “ιστορική”, “ιερή” “ηρωική”, “μαρτυρική” (Μεσολόγγι, Νάουσα, Χορτιάτης), ή άλλο, πρέπει στο παρελθόν να έχει συμβεί κάτι το πραγματικά τρανό, ιστορικό, θαυμάσιο, μεγάλο και ανεπανάληπτο για τον υποψήφιο τόπο!
Στην Νικήτη, πέραν των όσων αναφέραμε παραπάνω, δεν γνωρίζουμε, ειλικρινά, να συνέβη κάτι παρόμοιο τρομακτικά ιστορικό στο παρελθόν, πέραν της παραγωγής όμορφων και λυγερόκορμων κοριτσιών, πραγματικές καλλονές, τα οποία όμως, κορίτσια, μαράζι αβάσταχτο για τα παλικάρια της Νικήτης, προτιμούσαν πάντοτε τους... “δρομίσιους”!
Τι έγινε; λοιπόν, στη Νικήτη, και απολαμβάνει αυτόν τον μεγάλο τίτλο, "ιστορικός οικισμός", τον οποίο δεν απολαμβάνει ο Άγιος Νικόλαος δίπλα, ή η Συκιά η Σάρτη, ακόμα-ακόμα κι “του Μ’νουχ’” στη Σιθωνία;
Μήπως θα πρέπει το “ιστορικό”, να αντικατασταθεί με το “Χωριό των Ωραίων Κοριτσιών”, για να αποκατασταθεί, έστω, μετά από χρόνια, η αλήθεια;
Λέω, μήπως;