Ότι σας γράψαμε... Αυτοί, "ή από πέσιμο θα παν, ή από... χέσιμο”!..
Μετά το φιάσκο της εμφανίσεως των Μαυρουδή – Βενετσάνου στην αρχαία Δωδώνη, έρχεται το πέσιμο του Πλέσσα στη σκηνή του Ηρωδείου, παρακαλώ, να επιβεβαιώσει περίτρανα αυτά που γράφουμε, και δεν χαρίζουμε κάστανα σε κανέναν.
Ο Πλέσσας υπήρξε αναμφισβήτητα ένας από τους μεγαλύτερους Μουσικούς μας της σύγχρονης Ελληνικής μουσικής σκηνής. Δεν έχει ανάγκη λοιπόν, ούτε από εμφανίσεις, ούτε από προβολή για να τον αποδεχθεί το ελληνικό κοινό.
Επειδή όμως ο Πλέσσας, σε όλη του τη ζωή υπήρξε και ο μεγαλύτερος “δραχμοφονιάς” του είδους -κάρφωνε την δεκάρα στον τοίχο... Μπορεί να διασύρεται και να ξευτελίζεται, όπως του αρέσει!
Δεν μας εκπλήσσει, λοιπόν, το γεγονός της πτώσεώς του (σ.σ.: 94 χρονών είναι σήμερα ο Πλέσσας), το επαναλαμβάνουμε, αυτοί που έχασαν την έννοια του χώρου και του χρόνου, “ή από πέσιμο θα παν, ή από χέσιμο”.
Ο Πλέσσας... Θου Κύριε... Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, αλλά και τόπου, χρόνου, που είπαμε παραπάνω, το τονίζουμε ξανά, ανέβηκε στο Ηρώδειο στα 94 του, να παραστήσει τον σολίστ! Τον πιανίστα! Όταν ο ίδιος, πριν από δύο-τρία χρόνια στα μικρόφωνα του “Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδος”, ομολόγησε πως, “δάγκωσε το δάχτυλό του” (που είχε στραβώσει προφανώς στην αγκύλωση ή την κράμπα), κάπου που τον καλέσανε να παίξει πιάνο σε μια εκδήλωση, για να παίξει το κομμάτι! Το τι έπαιξε τώρα, μπορείτε να το φανταστείτε εσείς.
Ο Πλέσσας, ο οποίος στο σπιτάκι του μπορεί, ακόμα, να γράψει όσα χίλια-μύρια τραγούδια θέλει από αυτά τα ωραία που ξέρει, το παίζει τζόβενο και γκρεμοτσακίζεται στη σκηνή! Ενώ θα έπρεπε να κάθεται σε θρόνο στα πρώτα έδρανα του Ηρωδείου, και να χειροκροτεί τους νέους καλλιτέχνες.
Μου έκανε φοβερή εντύπωση πριν καιρό, παρακολουθώντας μια συνέντευξη του Λεωνίδα Καβάκου στην τηλεόραση, τον άκουσα σε ερώτηση του δημοσιογράφου “γιατί τόσο νέος, στραφήκατε στην διδαχή της τέχνης σας (ο Καβάκος είναι πλέον καθηγητής), και δεν συνεχίζεται σολίστ;”.
Η απάντησή του ήταν: “Μα γιατί σύντομα, θα πάψω να είμαι σολίστ”!
Μετά το φιάσκο της εμφανίσεως των Μαυρουδή – Βενετσάνου στην αρχαία Δωδώνη, έρχεται το πέσιμο του Πλέσσα στη σκηνή του Ηρωδείου, παρακαλώ, να επιβεβαιώσει περίτρανα αυτά που γράφουμε, και δεν χαρίζουμε κάστανα σε κανέναν.
Ο Πλέσσας υπήρξε αναμφισβήτητα ένας από τους μεγαλύτερους Μουσικούς μας της σύγχρονης Ελληνικής μουσικής σκηνής. Δεν έχει ανάγκη λοιπόν, ούτε από εμφανίσεις, ούτε από προβολή για να τον αποδεχθεί το ελληνικό κοινό.
Επειδή όμως ο Πλέσσας, σε όλη του τη ζωή υπήρξε και ο μεγαλύτερος “δραχμοφονιάς” του είδους -κάρφωνε την δεκάρα στον τοίχο... Μπορεί να διασύρεται και να ξευτελίζεται, όπως του αρέσει!
Δεν μας εκπλήσσει, λοιπόν, το γεγονός της πτώσεώς του (σ.σ.: 94 χρονών είναι σήμερα ο Πλέσσας), το επαναλαμβάνουμε, αυτοί που έχασαν την έννοια του χώρου και του χρόνου, “ή από πέσιμο θα παν, ή από χέσιμο”.
Ο Πλέσσας... Θου Κύριε... Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, αλλά και τόπου, χρόνου, που είπαμε παραπάνω, το τονίζουμε ξανά, ανέβηκε στο Ηρώδειο στα 94 του, να παραστήσει τον σολίστ! Τον πιανίστα! Όταν ο ίδιος, πριν από δύο-τρία χρόνια στα μικρόφωνα του “Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδος”, ομολόγησε πως, “δάγκωσε το δάχτυλό του” (που είχε στραβώσει προφανώς στην αγκύλωση ή την κράμπα), κάπου που τον καλέσανε να παίξει πιάνο σε μια εκδήλωση, για να παίξει το κομμάτι! Το τι έπαιξε τώρα, μπορείτε να το φανταστείτε εσείς.
Ο Πλέσσας, ο οποίος στο σπιτάκι του μπορεί, ακόμα, να γράψει όσα χίλια-μύρια τραγούδια θέλει από αυτά τα ωραία που ξέρει, το παίζει τζόβενο και γκρεμοτσακίζεται στη σκηνή! Ενώ θα έπρεπε να κάθεται σε θρόνο στα πρώτα έδρανα του Ηρωδείου, και να χειροκροτεί τους νέους καλλιτέχνες.
Μου έκανε φοβερή εντύπωση πριν καιρό, παρακολουθώντας μια συνέντευξη του Λεωνίδα Καβάκου στην τηλεόραση, τον άκουσα σε ερώτηση του δημοσιογράφου “γιατί τόσο νέος, στραφήκατε στην διδαχή της τέχνης σας (ο Καβάκος είναι πλέον καθηγητής), και δεν συνεχίζεται σολίστ;”.
Η απάντησή του ήταν: “Μα γιατί σύντομα, θα πάψω να είμαι σολίστ”!
