Αλήθεια; Γιατί ξευτελίζονται έτσι; Κάποτε, ήταν κάποιοι. Πραγματικά μεγάλοι. Γιατί δεν αφήνουν τον κόσμο, το κοινό, να τους θυμάται έτσι; Μεγάλους!
Την αφορμή παίρνω από σημερινή βαρύγδουπη είδηση κερχελο-δημοσιογράφου των Αθηνών -ο οποίος μάλλον, φαίνεται να τα άρπαξε κιόλας αβανταδόρικα για να γράψει το άρθρο- “ο Πάριος -λέει- επιτέλους, μετά από πολλά χρόνια, θα εμφανιστεί στο Βεάκειο”! Σε ημερομηνία προσεχώς που δεν θυμάμαι, αλλά και που δεν θέλω να θυμηθώ.
Προσωπικά, δεν ξέρω και δεν μ’ ενδιαφέρει τι θα κάνει αυτός ο δραχμοφονιάς παραδόπιστος Πάριος. Γιατί απλά, ο Πάριος εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δεν τραγουδάει! Γκαρίζει! Γκαρίζει σαν γάιδαρος στη σκηνή, και σέρνει τα ποδαράκια του βήμα-βήμα, αφού πριν έκανε και κάμποσα ποδόλουτρα, για να τα κρατήσει... όρθια!
Κάποτε, ίσως, ο Πάριος να τραγουδούσε! Σήμερα, απλά και καρφωτά, το επαναλαμβάνω, ΓΚΑ-ΡΙ-ΖΕΙ!
Τον Πάριο τον ανέχτηκα για δέκα λεπτά περίπου πριν από λίγα χρόνια στο Πόρτο Καρρά σε μια συναυλία, αλλά για να μην του πετάξω την τσάντα στο κεφάλι και γίνουμε ρεζίλι στο κατακαλόκαιρο και οι δυο, σηκώθηκα και έφυγα αηδιασμένος, αγανακτισμένος, πήγα στην Μαρία την Τσιγάρα στο ισόγειο του “Μελίτωνα”, μια υπέροχη πιανίστρια, να με παρηγορήσει... πιανικώς! Το τραγούδι του ήταν ένα συνεχές και βρυχώδες αγριοβουητό, το οποίο διακόπτονταν από άναρθρες κραυγές τύπου “Περνάμε καλααά”!.. “Όλα καλααά”! “Δικό σας”... Και άλλα παρόμοια καλλιτεχνικά τερτίπια της ξευτίλας και της ανοησίας, για χαχόλια χορτοφάγους θεατές-ακροατές, οι οποίοι βγαίνουν δήθεν, να διασκεδάσουν την καταθλιπτική ανία του σπιτιού τους.
Τώρα θα σας διηγηθώ ένα άλλο περιστατικό, πρόσφατο. Πιο πρόσφατο. Το οποίο έχει να κάνει με αυτές τις τσαντιροεμφανίσεις των δημοφιλών, ντεμέκ, πλην ξεπεσμένων, γηρασμένων κουρελήδων καλλιτεχνών, οι οποίοι στον πυρετό της δόξας μιας πραγματικά καλής και μεγάλης καριέρας χρόνια πριν που έζησαν, ξέχασαν ότι όλα έχουν ένα τέλος, δεν κατάλαβαν πως το ταλέντο τους, αυτό που είχαν, χάθηκε... Τι πιο φυσιολογικό; Οι ίδιοι, σκιές του εαυτού τους σήμερα, μετακινούν τα κουρέλια τους εδώ κι εκεί, με σκοπό στόχο ότι πιάσουμε... Από παρά... Ότι αρπάξουμε! Για λίγα χρόνια ακόμα, τα οποία όμως, δυστυχώς, τέλειωσαν! Έφυγαν και παν!
Πριν από λίγες μέρες, και στην καθιερωμένη γιορτή του φεγγαριού του Αυγούστου τα τελευταία χρόνια στους αρχαιολογικούς χώρους, διάβασα την είδηση στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ ιστοσελίδων, ότι ο Νότης Μαυρουδής και η Νένα Βενετσάνου, με τον Αρμένιο κιθαριστή κολλητό του Μαυρουδή Γιώργο Τοσικιάν, θα εμφανίζονταν στο θέατρο της Δωδώνης δωρεάν, προσφορά του δήμου Δωδώνης στο φιλόμουσο ηπειρωτικό κοινό -και όχι μόνον- προς χάριν της αυγουστιάτικης Σελήνης.
Γνωρίζοντας πολύ καλά τι σημαίνει “Μαυρουδής” από παλιά, αλλά και “Βενετσάνου”, έκλεισα αμέσως δωμάτιο στο Μαντείο, πήρα τη Ζωή φουλάροντας αέριο το “μοντουσάκι” μου, και έφυγα ολοταχώς, που λέμε για την Δωδώνη, το να δω μία καλλιτεχνική παράσταση στον αρχαίο χώρο της Δωδώνης για μένα, δεν είναι απλή θέαση ή άκουσμα, αλλά προσκύνημα!
Με το που κατηφορίσαμε τις σήραγγες της Εγνατίας στα Γιάννενα, ο καιρός άλλαξε απότομα και από καλοκαίρι, αν γράψω ότι πέσαμε μέσα στο καταχείμωνο, δεν θα ήταν υπερβολή. Στην Πίνδο ήμασταν εξ’ άλλου, πως μπορούσε να είναι διαφορετικά;
Στο ξενοδοχείο ψιλόβρεχε, αλλά ο ξενοδόχος, ένας ευγενέστατος βλάχος με ποιότητα και στιλ, μας παρηγόρησε ότι το βράδυ δεν θα βρέξει, η παράσταση θα γίνει κανονικά. Τον πιστέψαμε κατ’ ανάγκην, χωρίς η συνέχεια να τον διαψεύσει.
Έτσι, στις 8 η ώρα που έλεγε το πρόγραμμα, στηθήκαμε στην πύλη του αρχαιολογικού χώρου μπάστακες, στον οποίο κατ’ εντολήν των “καλλιτεχνών” που έκαναν “πρόβα” στην αρχή του σταδίου, όπου είχε στηθεί η σκηνή, δεν μας άφηναν οι αρχαιοφύλακες να μπούμε, και, ξεροσταλιάζοντας για αρκετή ώρα ζώα στη σειρά, σε μια στιγμή αγανακτήσαμε, κάναμε την επανάστασή μας, και μπήκαμε με το νταηλίκι μας. Με το έτσι θέλω.!
Το πρόγραμμα άρχισε όπως πάντα πάρα πολύ καθυστερημένα -αν δεν συνέβαινε αυτό εξ’ άλλου, οι “καλλιτέχνες”, τι σκατά καλλιτέχνες θα ήταν;- και μετά την απαγγελία υποδοχή κάποιου της οργανωτικής επιτροπής στο μικρόφωνο, τα όργανα άρχισαν να παίζουν. Δυο κιθάρες, ένας ταμπουράς, και μία φωνή, η φωνή της Νένας Βενετσάνου.
Με τις πρώτες νότες η απογοήτευση, μας ήρθε κατακέφαλα! Η Βενετσάνου δεν είχε καμιά, απολύτως, σχέση με την Βενετσάνου που είχα δει τελευταία στην Σαμοθράκη το 1998, σε ένα δημοσιογραφικό συνέδριο εκεί, και ο Μαυρουδής, μαθητής μουσικού σχολείου προσχολικής ηλικίας, έψαχνε τα τάστα στην κιθάρα του πρωτοετής να βρει που είναι το “ντο” και που είναι το “μι”. Ο νεαρός Τοσικιάν σε πολλές φάσεις της ερμηνείας των τραγουδιών, απλά κοίταζε θεατής.
Το πράγμα άρχισε να αγριεύει, ο κόσμος να δυσανασχετεί, η δυσφορία έγινε έντονη, κυρίως όταν ο Νότης Μαυρουδής στην υγρασία που έπεφτε ψιλή βροχή και νότιζε τα πάντα γύρω και επάνω μας, αντί να ευχαριστήσει τον δήμαρχο Δωδώνης για την παράσταση, προσφορά της βραδιάς, δώρο σε μας, ευχαρίστησε τον... δήμαρχο Ιωαννίνων!
Βρέθηκε η λύση, το επεισόδιο το πήρε το ποτάμι, και η μουσική βραδιά απ’ το κακό στο χειρότερο, πήγαινε να κοντομεσιάσει! Εκεί ήταν που είπα στη γυναίκα μου ότι δεν αντέχω άλλο την τυραννία, να προσπαθώ ν’ ακούσω, έστω, κάτι, μέσα σ’ αυτό το ηχητικό μπάχαλο, αλλά και επειδή κόντευα να πάθω πλευρίτιδα από το νερό που μούσκεψε ως και το τελευταίο κόκαλό μου, της είπα, πάω στο αυτοκίνητο, αν βαρεθείς ή αηδιάσεις κι εσύ κάποια στιγμή από την... ποιότητα της τέχνης που μας προσφέρουν απόψε αυτά τα μορμολύκεια της Ελληνικής μουσικής σκηνής, έλα να φύγουμε. Να πάμε στο ξενοδοχείο. Έτσι κι αλλιώς, δεν πληρώσαμε τίποτα, δεν έχουμε να κλαίμε τα λεφτά μας! Αυτή φορούσε ένα χοντρό τζάκετ, άντεχε στην υγρασία, δεν είχε ανάγκη.
Στο αυτοκίνητο για καλή μου τύχη, βρήκα ένα μπουφάν από αυτά που έχω πάντα πίσω στο πορτ μπαγκάζ για ν’ αλλάζω λάστιχα, το φόρεσα, γύρισα θωρακισμένος έναντι της υγρασίας!
Αλλά και ολίγον μαζόχος, το σαράκι μ’ έτρωγε από μέσα μου, να δω που στο διάολο το πήγαιναν οι “καλλιτέχνες” της βραδιάς, οι επώνυμοι, και πόσο θα μας τυραννούσαν ακόμα, με τις αστειότητές και τις ανοησίες τους!
Στη σκηνή η Βενετσάνου συνέχιζε να προσπαθεί να βρει τις ανύπαρκτες “ψιλές” της, ο Μαυρουδής ψαχούλευε κανονικά τα τάστα όπως και πριν, και ο μικρός κιθαριστής Τοσικιάν έξυνε την κεφάλα του, για να μην γράψω πως έξυνε και κάτι άλλο. Η Βενετσάνου συν τοις άλλοις, κρατούσε κι έναν τεράστιο ταμπουρά, ψηλά, πάνω απ’ το κεφάλι της, κάθε που το θυμόταν ή της κάπνιζε, με ένα ξύλινο σφοντύλι του τραβούσε μια στο δέρμα... Μπαμ!
Σηκωθήκαμε να περπατήσουμε να ξεμουδιάσουμε. Η βραδιά έπεσε σε ευτελή γελοία επίπεδα, και από ρεσιτάλ κιθάρας με μια φωνή, κατέληξε σε πριόνισμα κιθάρας με μια κραυγή!
Ήμουν έτοιμος να πω στη γυναίκα μου... Να δεις που αυτοί οι κοπρίτες, την αποτυχία και ξευτίλα της βραδιάς απόψε θα την φορτώσουν στην υγρασία και τις καιρικές συνθήκες... Βλέπω την Βενετσάνου να σταματάει να τραγουδά, να απομακρύνει βίαια το μικρόφωνο από το στόμα της, να κραυγάζει έξαλλη: “Δεν μπορώ να τραγουδήσω!.. Είναι απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει!.. Η φωνή μου δεν βγαίνει από την υγρασία... Έκλεισε!..”. Ο Μαυρουδής την κοίταζε σαστισμένος στο ημίφως, και ο μικρός δίπλα της αγκαλιάζοντας την κιθάρα του, έχωσε μέσα σ΄ αυτήν το κεφάλι του, πιθανώς και από ντροπή.
Τσίμπησα δυνατά τη γυναίκα μου στο μπράτσο, τόσο που πόνεσε, και φώναξα θριαμβευτικά. “Δεν σου είπα εγώ; Ότι όλα τα της αποτυχίας και ανικανότητος απόψε, θα τα ρίξουν στον καιρό; Την υγρασία; Για να δεις, τι είμαι!.. Βουλωμένο γράμμα διαβάζω που έλεγε κι η Βασιλειάδου!..”.
Η Ζωή χαμογέλασε με ικανοποίηση για τις ικανότητές μου, αλλά ήταν ώρα, η ώρα μας... Σηκωθήκαμε και φύγαμε, αηδιασμένοι, χωρίς να μάθουμε στη συνέχεια τι έγινε; ή πως έκλεισε η βραδιά η παράσταση στον αρχαιολογικό χώρο της Δωδώνης, και όχι στο θέατρο όπου έπρεπε να γίνει κανονικά.
Στο ξενοδοχείο, για πολύ ώρα το φυσούσαμε και δεν κρύωνε! Σκεφθείτε να είχαμε πληρώσει κιόλας!
Αυτή ήταν η τελευταία και πανάθλια εμπειρία μας από Νένα Βενετσάνου, μια γυναίκα που πέραν της ηλικίας της, τρεις την καθίζουν και πέντε την σηκώνουν από την τεράστια πολυθρόνα που χρειάζεται να κάτσει, και του πάλαι ποτέ σπεσιαλίστα κιθαρίστα μουσικού Νότη Μαυρουδή, ο οποίος δεν κατάλαβε ίσως, πως τα δάχτυλά του έπαθαν αγκύλωση, αρθρίτιδα, και ότι δεν θα ξανά γίνουν ποτέ, όπως ήταν πριν από 40 χρόνια!
Έτσι έχει το πράγμα, αγαπητοί φίλοι, που θά ΄λεγε κι ο Ευριπίδης.
Την αφορμή παίρνω από σημερινή βαρύγδουπη είδηση κερχελο-δημοσιογράφου των Αθηνών -ο οποίος μάλλον, φαίνεται να τα άρπαξε κιόλας αβανταδόρικα για να γράψει το άρθρο- “ο Πάριος -λέει- επιτέλους, μετά από πολλά χρόνια, θα εμφανιστεί στο Βεάκειο”! Σε ημερομηνία προσεχώς που δεν θυμάμαι, αλλά και που δεν θέλω να θυμηθώ.
Προσωπικά, δεν ξέρω και δεν μ’ ενδιαφέρει τι θα κάνει αυτός ο δραχμοφονιάς παραδόπιστος Πάριος. Γιατί απλά, ο Πάριος εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δεν τραγουδάει! Γκαρίζει! Γκαρίζει σαν γάιδαρος στη σκηνή, και σέρνει τα ποδαράκια του βήμα-βήμα, αφού πριν έκανε και κάμποσα ποδόλουτρα, για να τα κρατήσει... όρθια!
Κάποτε, ίσως, ο Πάριος να τραγουδούσε! Σήμερα, απλά και καρφωτά, το επαναλαμβάνω, ΓΚΑ-ΡΙ-ΖΕΙ!
Τον Πάριο τον ανέχτηκα για δέκα λεπτά περίπου πριν από λίγα χρόνια στο Πόρτο Καρρά σε μια συναυλία, αλλά για να μην του πετάξω την τσάντα στο κεφάλι και γίνουμε ρεζίλι στο κατακαλόκαιρο και οι δυο, σηκώθηκα και έφυγα αηδιασμένος, αγανακτισμένος, πήγα στην Μαρία την Τσιγάρα στο ισόγειο του “Μελίτωνα”, μια υπέροχη πιανίστρια, να με παρηγορήσει... πιανικώς! Το τραγούδι του ήταν ένα συνεχές και βρυχώδες αγριοβουητό, το οποίο διακόπτονταν από άναρθρες κραυγές τύπου “Περνάμε καλααά”!.. “Όλα καλααά”! “Δικό σας”... Και άλλα παρόμοια καλλιτεχνικά τερτίπια της ξευτίλας και της ανοησίας, για χαχόλια χορτοφάγους θεατές-ακροατές, οι οποίοι βγαίνουν δήθεν, να διασκεδάσουν την καταθλιπτική ανία του σπιτιού τους.
*/*
Πριν από λίγες μέρες, και στην καθιερωμένη γιορτή του φεγγαριού του Αυγούστου τα τελευταία χρόνια στους αρχαιολογικούς χώρους, διάβασα την είδηση στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ ιστοσελίδων, ότι ο Νότης Μαυρουδής και η Νένα Βενετσάνου, με τον Αρμένιο κιθαριστή κολλητό του Μαυρουδή Γιώργο Τοσικιάν, θα εμφανίζονταν στο θέατρο της Δωδώνης δωρεάν, προσφορά του δήμου Δωδώνης στο φιλόμουσο ηπειρωτικό κοινό -και όχι μόνον- προς χάριν της αυγουστιάτικης Σελήνης.
Γνωρίζοντας πολύ καλά τι σημαίνει “Μαυρουδής” από παλιά, αλλά και “Βενετσάνου”, έκλεισα αμέσως δωμάτιο στο Μαντείο, πήρα τη Ζωή φουλάροντας αέριο το “μοντουσάκι” μου, και έφυγα ολοταχώς, που λέμε για την Δωδώνη, το να δω μία καλλιτεχνική παράσταση στον αρχαίο χώρο της Δωδώνης για μένα, δεν είναι απλή θέαση ή άκουσμα, αλλά προσκύνημα!
Με το που κατηφορίσαμε τις σήραγγες της Εγνατίας στα Γιάννενα, ο καιρός άλλαξε απότομα και από καλοκαίρι, αν γράψω ότι πέσαμε μέσα στο καταχείμωνο, δεν θα ήταν υπερβολή. Στην Πίνδο ήμασταν εξ’ άλλου, πως μπορούσε να είναι διαφορετικά;
Στο ξενοδοχείο ψιλόβρεχε, αλλά ο ξενοδόχος, ένας ευγενέστατος βλάχος με ποιότητα και στιλ, μας παρηγόρησε ότι το βράδυ δεν θα βρέξει, η παράσταση θα γίνει κανονικά. Τον πιστέψαμε κατ’ ανάγκην, χωρίς η συνέχεια να τον διαψεύσει.
Έτσι, στις 8 η ώρα που έλεγε το πρόγραμμα, στηθήκαμε στην πύλη του αρχαιολογικού χώρου μπάστακες, στον οποίο κατ’ εντολήν των “καλλιτεχνών” που έκαναν “πρόβα” στην αρχή του σταδίου, όπου είχε στηθεί η σκηνή, δεν μας άφηναν οι αρχαιοφύλακες να μπούμε, και, ξεροσταλιάζοντας για αρκετή ώρα ζώα στη σειρά, σε μια στιγμή αγανακτήσαμε, κάναμε την επανάστασή μας, και μπήκαμε με το νταηλίκι μας. Με το έτσι θέλω.!
Το πρόγραμμα άρχισε όπως πάντα πάρα πολύ καθυστερημένα -αν δεν συνέβαινε αυτό εξ’ άλλου, οι “καλλιτέχνες”, τι σκατά καλλιτέχνες θα ήταν;- και μετά την απαγγελία υποδοχή κάποιου της οργανωτικής επιτροπής στο μικρόφωνο, τα όργανα άρχισαν να παίζουν. Δυο κιθάρες, ένας ταμπουράς, και μία φωνή, η φωνή της Νένας Βενετσάνου.
Με τις πρώτες νότες η απογοήτευση, μας ήρθε κατακέφαλα! Η Βενετσάνου δεν είχε καμιά, απολύτως, σχέση με την Βενετσάνου που είχα δει τελευταία στην Σαμοθράκη το 1998, σε ένα δημοσιογραφικό συνέδριο εκεί, και ο Μαυρουδής, μαθητής μουσικού σχολείου προσχολικής ηλικίας, έψαχνε τα τάστα στην κιθάρα του πρωτοετής να βρει που είναι το “ντο” και που είναι το “μι”. Ο νεαρός Τοσικιάν σε πολλές φάσεις της ερμηνείας των τραγουδιών, απλά κοίταζε θεατής.
Το πράγμα άρχισε να αγριεύει, ο κόσμος να δυσανασχετεί, η δυσφορία έγινε έντονη, κυρίως όταν ο Νότης Μαυρουδής στην υγρασία που έπεφτε ψιλή βροχή και νότιζε τα πάντα γύρω και επάνω μας, αντί να ευχαριστήσει τον δήμαρχο Δωδώνης για την παράσταση, προσφορά της βραδιάς, δώρο σε μας, ευχαρίστησε τον... δήμαρχο Ιωαννίνων!
Βρέθηκε η λύση, το επεισόδιο το πήρε το ποτάμι, και η μουσική βραδιά απ’ το κακό στο χειρότερο, πήγαινε να κοντομεσιάσει! Εκεί ήταν που είπα στη γυναίκα μου ότι δεν αντέχω άλλο την τυραννία, να προσπαθώ ν’ ακούσω, έστω, κάτι, μέσα σ’ αυτό το ηχητικό μπάχαλο, αλλά και επειδή κόντευα να πάθω πλευρίτιδα από το νερό που μούσκεψε ως και το τελευταίο κόκαλό μου, της είπα, πάω στο αυτοκίνητο, αν βαρεθείς ή αηδιάσεις κι εσύ κάποια στιγμή από την... ποιότητα της τέχνης που μας προσφέρουν απόψε αυτά τα μορμολύκεια της Ελληνικής μουσικής σκηνής, έλα να φύγουμε. Να πάμε στο ξενοδοχείο. Έτσι κι αλλιώς, δεν πληρώσαμε τίποτα, δεν έχουμε να κλαίμε τα λεφτά μας! Αυτή φορούσε ένα χοντρό τζάκετ, άντεχε στην υγρασία, δεν είχε ανάγκη.
Στο αυτοκίνητο για καλή μου τύχη, βρήκα ένα μπουφάν από αυτά που έχω πάντα πίσω στο πορτ μπαγκάζ για ν’ αλλάζω λάστιχα, το φόρεσα, γύρισα θωρακισμένος έναντι της υγρασίας!
Αλλά και ολίγον μαζόχος, το σαράκι μ’ έτρωγε από μέσα μου, να δω που στο διάολο το πήγαιναν οι “καλλιτέχνες” της βραδιάς, οι επώνυμοι, και πόσο θα μας τυραννούσαν ακόμα, με τις αστειότητές και τις ανοησίες τους!
Στη σκηνή η Βενετσάνου συνέχιζε να προσπαθεί να βρει τις ανύπαρκτες “ψιλές” της, ο Μαυρουδής ψαχούλευε κανονικά τα τάστα όπως και πριν, και ο μικρός κιθαριστής Τοσικιάν έξυνε την κεφάλα του, για να μην γράψω πως έξυνε και κάτι άλλο. Η Βενετσάνου συν τοις άλλοις, κρατούσε κι έναν τεράστιο ταμπουρά, ψηλά, πάνω απ’ το κεφάλι της, κάθε που το θυμόταν ή της κάπνιζε, με ένα ξύλινο σφοντύλι του τραβούσε μια στο δέρμα... Μπαμ!
Σηκωθήκαμε να περπατήσουμε να ξεμουδιάσουμε. Η βραδιά έπεσε σε ευτελή γελοία επίπεδα, και από ρεσιτάλ κιθάρας με μια φωνή, κατέληξε σε πριόνισμα κιθάρας με μια κραυγή!
Ήμουν έτοιμος να πω στη γυναίκα μου... Να δεις που αυτοί οι κοπρίτες, την αποτυχία και ξευτίλα της βραδιάς απόψε θα την φορτώσουν στην υγρασία και τις καιρικές συνθήκες... Βλέπω την Βενετσάνου να σταματάει να τραγουδά, να απομακρύνει βίαια το μικρόφωνο από το στόμα της, να κραυγάζει έξαλλη: “Δεν μπορώ να τραγουδήσω!.. Είναι απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει!.. Η φωνή μου δεν βγαίνει από την υγρασία... Έκλεισε!..”. Ο Μαυρουδής την κοίταζε σαστισμένος στο ημίφως, και ο μικρός δίπλα της αγκαλιάζοντας την κιθάρα του, έχωσε μέσα σ΄ αυτήν το κεφάλι του, πιθανώς και από ντροπή.
Τσίμπησα δυνατά τη γυναίκα μου στο μπράτσο, τόσο που πόνεσε, και φώναξα θριαμβευτικά. “Δεν σου είπα εγώ; Ότι όλα τα της αποτυχίας και ανικανότητος απόψε, θα τα ρίξουν στον καιρό; Την υγρασία; Για να δεις, τι είμαι!.. Βουλωμένο γράμμα διαβάζω που έλεγε κι η Βασιλειάδου!..”.
Η Ζωή χαμογέλασε με ικανοποίηση για τις ικανότητές μου, αλλά ήταν ώρα, η ώρα μας... Σηκωθήκαμε και φύγαμε, αηδιασμένοι, χωρίς να μάθουμε στη συνέχεια τι έγινε; ή πως έκλεισε η βραδιά η παράσταση στον αρχαιολογικό χώρο της Δωδώνης, και όχι στο θέατρο όπου έπρεπε να γίνει κανονικά.
Στο ξενοδοχείο, για πολύ ώρα το φυσούσαμε και δεν κρύωνε! Σκεφθείτε να είχαμε πληρώσει κιόλας!
Αυτή ήταν η τελευταία και πανάθλια εμπειρία μας από Νένα Βενετσάνου, μια γυναίκα που πέραν της ηλικίας της, τρεις την καθίζουν και πέντε την σηκώνουν από την τεράστια πολυθρόνα που χρειάζεται να κάτσει, και του πάλαι ποτέ σπεσιαλίστα κιθαρίστα μουσικού Νότη Μαυρουδή, ο οποίος δεν κατάλαβε ίσως, πως τα δάχτυλά του έπαθαν αγκύλωση, αρθρίτιδα, και ότι δεν θα ξανά γίνουν ποτέ, όπως ήταν πριν από 40 χρόνια!
Έτσι έχει το πράγμα, αγαπητοί φίλοι, που θά ΄λεγε κι ο Ευριπίδης.
