Δυο άρθρα του κ. Στέλιου Παπαθεμελή φιλοξενούμε εδώ, τα οποία αξίζει τον κόπο να διαβάστε, και να σημειώσουμε με έμφαση, ότι ούτε η εφημερίδα, ούτε η σελίδα, ούτε κανείς των ιδιοκτητών, ή συντακτών, ανήκει στην πολιτική ιδεολογία καί το κόμμα του κ. Παπαθεμελή.
Δεν ξεχνούμε καθόλου μάλιστα, πως όταν ο ίδιος ήταν στα πράγματα, έκανε μια από τα ίδια, προσπάθησε να μας επιβάλλει τον γνωστό "παπαθεμελικό" χριστιανικό τρόπο ζωής, μ’ εκείνα τα ανεκδιήγητα και κωμικά νομοσχέδια "υποχρεωτικό ύπνο", σαν καλά χριστιανόπουλα, με τις κότες!..
Θα μείνει κι αυτός στην ιστορία ως ο υπεύθυνος πολιτικός, που κατέστρεψε την, χωρίς άλλο σοβαρό αντίπαλο, μαγευτική Ελληνική Νύχτα!
Εξ’ άλλου, είναι γνωστό ότι δεν ανήκουμε σε καμιά Χριστιανική ιδεολογία, δόγμα, σιχαινόμαστε εξ’ ορισμού τα οποιαδήποτε θρησκευτικά δόγματα, πλην των Μαθηματικών (αξιώματα), και τα σαθρά ευφυολογήματά τους. Ότι τέτοιο, μας προδιαθέτει εμετικά.
Πολύ λιγότερο δε, μας συγκινεί αν ένας Τράγος με μια κουδούνα στο λαιμό έφαγε, ή... έχαψε με τον Ερντογάν και τους μουλάδες πασάδες του! Έτσι κι αλλιώς, αυτός έχει χάψει ολόκληρο το Ελληνικό γένος!
Το μέρος αυτό των άρθρων του κ. Παπαθεμελή δεν το κόψαμε, για τον απλούστατο λόγο ότι ευθύνεται ο ίδιος. Δεν ευθυνόμαστε εμείς.
Και ο κ. Παπαθεμελής, το σημειώνουμε κι αυτό, βρίσκεται ένα βήμα μπροστά ως Έλληνας, αλλά με δύο βήματα πίσω!
Καβάφης και μαυροχάχαλα ξεκουτιασμένα γραΐδια, παραγεμισμένα με Εβραιοχριστιανικές μασονικές αηδίες, δεν συμβαδίζουν με τίποτα!
-*****-
Οι φωτογραφίες είναι από την παράσταση στο θέατρο Δάσους «Οι Συμπέθεροι από τα Τίρανα», των Μιχάλη Ρέππα - Θανάση Παπαθανασίου. Που δόθηκε χθες πρεμιέρα, και άλλη μία παράσταση θα παιχθεί, αύριο 26 Αυγούστου.
Το έργο είναι καταπληκτικό, κι εμείς προσωπικά, γελάσαμε πολύ περισσότερο από ότι τα τελευταία δέκα χρόνια, και σε κακοσκηνοθετημένες-κακομεταφρασμένες κλασικές κωμωδίες, έχουμε δει!
Αν δεν ήταν και η μεγάλη διάρκεια του έργου (πάνω από δυόμιση ώρες;), αιτία αυτοσχεδιασμών των ηθοποιών; Θα το βαθμολογούσαμε με άριστα το 10, σίγουρα 9!
Ο αντιρατσισμός, που τόσο πολύ διατυμπανίστηκε και εύκολα χαρακτήρισε σαν αξία το έργο, δεν ήταν, αντιρατσιστικό, χωρίς αυτό να το μειώνει, τουναντίον μάλιστα, ήταν στιγμές και σκηνές, που το έργο ήταν άκρως ρατσιστικό, και πολύ σωστά.
Γιατί ο ρατσισμός δεν είναι μια απλή λεξούλα, καραμέλα λιζοπαΐν στο στόμα της «Τσούπρας» γαργάρα για το λαιμό της, ή πονοκέφαλος από μάτι να τον ξεματιάσουμε με σολομωνική, ο ρατσισμός είναι συναίσθημα δυνατό, που βγαίνει από την αντίθεση προς κάθε τι ξένο και όχι οικείο, ως τέτοιο, φυσικό και επακόλουθο είναι, να δημιουργεί ακραίες, έως βίαιες αντιδράσεις!
Ρεαλιστικό λοιπόν, το έργο των Παπαθανάση - Ρέππα, και όχι αντιρατσιστικό. Εξ' άλλου, το να είναι κανείς με τη ράτσα του (την οικογένειά του, δηλαδή), ούτε κακό είναι, ούτε μειονέκτημα. Είναι υποχρέωση.
Οι ερμηνείες καταπληκτικές, όλων, όμως εμείς θα ξεχωρίσουμε λίγο πιο μπροστά την «Πένη», που μας θύμισε και κάτι απ’ τη μεγάλη Ρένα Βλαχοπούλου στο παίξιμο, χωρίς αυτό, και αυτής να της είναι μείον. Και τον «Λυκούργο», για την άπταιστη βλάχικη προφορά του, που δεν ξέρουμε, και αν είναι η μητρική του γλώσσα;
Την παράσταση παρακολούθησαν σε ένα σχεδόν γεμάτο θέατρο Δάσους, 2.500 χιλιάδες περίπου, θεατές.
Αν βρείτε στο δρόμο σας, και στις θεατρικές σας εξόδους την παράσταση αυτή, ειλικρινά, σας το λέμε, δείτε την! ΜΗΝ τη χάσετε!..
Από κακή πληροφόρηση των εντύπων, αν και δεν γνωρίζουμε ποιος με ποιον στο έργο;
Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου καί Μιχάλης Ρέππας, στη διανομή των ρόλων:
Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Βίκυ Σταυροπούλου, Τζόϋς Ευείδη, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Δήμητρα Στογιάννη, Δημήτρης Τσέλιος, Νατάσσα Κοτσοβού, Κώστας Καζάκας, Χρήστος Τριπόδης
<Χ>
-*****-
ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ
Είν’ οι προσπάθειές μας των συφοριασμένων
είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων,
κομμάτι κατορθώνουμε
κομμάτι παίρνουμ’ επάνω μας
Κι αρχίζουμε να ‘χουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά
Κ. Καβάφης/ Τρώες
είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων,
κομμάτι κατορθώνουμε
κομμάτι παίρνουμ’ επάνω μας
Κι αρχίζουμε να ‘χουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά
Κ. Καβάφης/ Τρώες
Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα παραδέρνει αυτό τον καιρό στη δίνη που προκαλούν οι δραματικές αποκαλύψεις των σκανδάλων στα οποία φέρονται να πρωταγωνιστούν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του τόπου και πιθανόν όχι μόνο αυτές.
Οι κομματικοί σχηματισμοί απορροφημένοι στα διαρκώς ογκούμενα υπαρξιακά τους προβλήματα και στο άχαρι έργο, οι μεν να επιρρίπτουν τις ευθύνες στους δε, εγκατέλειψαν τα μείζονα και ουσιώδη στον αυτόματο πιλότο.
Αυτή η χώρα δεν παράγει μεγάλη πολιτική. Γι΄ αυτό δεν παρακολουθεί τις πρωτοβουλίες των ενεργεία και δυνάμει αντιπάλων της, οι οποίοι με εντυπωσιακή δεξιότητα μετατρέπουν τα πολλαπλά τους μειονεκτήματα σε στρατηγικά πλεονεκτήματα. Οι ημέτερες δυνάμεις, δυνάμεις εθνικής ακινησίας, χάνουν διαρκώς έδαφος.
Παρακολούθησαν άναυδες και αμήχανες την γαλαντομία με την οποία ο Ομπάμα απένειμε τον πρώτο και μέγιστο στρατηγικό ρόλο του διεθνούς υποσυστήματος της ευρύτερης περιοχής μας στην Τουρκία.
Τον καιρό που εμείς υπνώττουμε ο Τούρκος αγρυπνεί και δουλεύει. Είναι με τους Αμερικάνους, αλλά και με το Ιράν, πείθοντας τους πρώτους ότι για τα συμφέροντά τους συναλλάσσεται με τους Αγιατολαχ. Υπερασπίζεται, τους Παλαιστίνιους, αλλά είναι πιστός στις συμφωνίες του με το Ισραήλ. Είναι με τους Εβραίους, αλλά και με τους Άραβες. Παραδοσιακά φιλικός ζωτικός χώρος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ο αραβικός, αφέθηκε να λεηλατηθεί και αυτός από τους Τούρκους, παρά την ιστορική έχθρα και δυσπιστία των Αράβων απέναντί τους.
Ωστόσο το άκρον άωτον των επιτυχιών του γείτονα, και της παταγώδους αποτυχίας την δικών μας, είναι οι πρόσφατες ρωσοτουρκικές ενεργειακές συμφωνίες (αέριο, πετρέλαιο, πυρηνική).
Ο Καραμανλής είχε κάνει ένα σημαντικό άλμα προς τα εμπρός για μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που υλοποιούμενη θα ξεκολλούσε τη χώρα από τη θέση της ακίνητης και δεδομένης. Η Ουάσιγκτον όμως, γνωρίζει ότι το κυρίαρχο πολιτικό μας προσωπικό τρέφει απέναντί της μαζοχιστικά αισθήματα.
Εμείς «ανήκομεν εις την Δύσιν», αλλά η Δύση δεν ανήκει σε μας. Την διεκδικούν και την οικειοποιούνται τα αντίπαλα συμφέροντα, τα οποία ανήκουν ταυτόχρονα και στη Δύση και στην Ανατολή. Και πρωτίστως στον εαυτό τους. Δυστυχώς, το στρατηγικό άνοιγμα Καραμανλή προς ανατολάς δεν έχει άχρι καιρού αίσιον και ευτυχές τέλος. Οι βουλγαρικές παλινωδίες, αλλά και η δική μας απραξία οδήγησαν σε αποτελμάτωση την όλη πρωτοβουλία. Κάποιοι δεν κατάλαβαν ακόμη ότι η ουσιαστικοποίηση και ο εμπλουτισμός των ελληνορωσικών, σχέσεων δεν σημαίνει έξοδο μας από τους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Το παράδειγμά της Τουρκίας είναι εύγλωττο. Δεν μπορεί να είναι ευφυέστεροι οι πασάδες από μας. Το ΝΑΤΟ δεν εγγυάται ούτε πολλοστημόριο της εθνικής μας ασφάλειας. Κανένας άλλωστε από τους διεθνείς θεσμούς, δεν εγγυάται τα σύνορά μας. Πρέπει να βρούμε εγγυητή. Με όρους έντιμης αμοιβαιότητας, ο Ρώσος μπορεί να είναι αυτός. Την ξεκινήσαμε, αλλά δεν αναζωογονήσαμε αυτή τη σχέση.
Η Ελλάδα δεν διαθέτει ένα σοβαρό Κέντρο Στρατηγικών Σπουδών. Μεμονωμένες συμβουλές και συμβολές κάποιων για την προσέγγιση ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου γίγνεσθαι, δεν υποκαθιστούν τις αναγκαίες κάθε φορά μελέτες και αναλύσεις.
Στη Μόσχα του Πούτιν, κυκλοφορούν λόμπι και λομπίστες κατ’ εικόνα και ομοίωση αυτών της Ουάσιγκτον. Οι Τούρκοι φυσικά προσέλαβαν και τους καλύτερους. Εμείς πορευόμαστε στα τυφλά. Η Κυβέρνηση δεσμεύτηκε να αγοράσει ρωσικά τεθωρακισμένα. Έκτοτε, όπως διέρρευσε οι δικοί μας ποιούνται την νήσσα, και ο πολιτικά αρμόδιος αρνείται να συναντήσει τον Ρώσο πρέσβη...
Κι’ ενώ όπως ήταν φυσικό, κάποια στιγμή Αμερικανοί και Ρώσοι, θα τα έβρισκαν τόσο στην αντιπυραυλική, όσο και στον Καύκασο, εμείς σπεύσαμε να δηλώσουμε «αμερικανότεροι» των Αμερικάνων. Εξάλλου και η μετά Παπαδόπουλον Κυπριακή ηγεσία, αντί να αξιοποιήσει τον ρωσικό παράγοντα εναπέθεσε τις ελπίδες της εξολοκλήρου στον αγγλοαμερικανικό αποδεχόμενη το διηνεκές των βάσεων.
Ο Πούτιν στην Άγκυρα υπέγραψε 12 διακρατικές και 8 ιδιωτικοεπιχειρηματικές συμφωνίες καλύπτοντας ένα ευρύτατο πεδίο θεμάτων. Μετά τον Ομπάμα, ο Τούρκος «τσουβάλιασε» και τον Πούτιν.
Σε ατμόσφαιρα ευφορίας ο Ερντογάν, στήνει το σκηνικό των ευρωεξετάσεών του. Την περασμένη εβδομάδα, γευμάτισε με τους «θρησκευτικούς μειονοτικούς ηγέτες», δηλαδή και τον Πατριάρχη. Την ίδια στιγμή που γίνονταν το γεύμα, οι τουρκικές αρχές ποδοπατούσαν το δικαίωμά της θρησκευτικής ελευθερίας Ελλήνων Ρώσων και λοιπών προσκυνητών, αρνούμενοι να επιτρέψουν τη θεία λειτουργία στην ιστορική Μονή της Σουμελά στην Τραπεζούντα, και διαλύοντας βάναυσα την ακολουθία της Παρακλήσεως που γίνονταν εκτός της μονής. Η επίσημη Ελλάς «κατάπιε» και τα δύο συμβάντα. Με το πρώτο ο Ερντογάν μεθόδευσε να μετατρέψει σε θρησκευτική, την εθνική Ελληνική μειονότητα της Τουρκίας, παρά την αντίθετη ρητή επιταγή της Συνθήκης της Λωζάνης.
Η επίσημη Ελλάς, εσιώπησε αιδημόνως και στις μεθοδεύσεις Ερντογάν και στις «πατάτες» Πούτιν («δύο κράτη στην Κύπρο» - «να εφαρμοσθεί το σχέδιο Ανάν»). Όμως «καιρός του ποιήσαι».
ΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΣΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ
"Zwei Professoren Vaterland verloren" (Δύο Καθηγητές Πανεπιστημίου, και η πατρίδα καταστράφηκε).
Otto Bismark
Otto Bismark
Η Ακαδημία Αθηνών (σ.σ. "Χ": Άλλα ξεκουτιασμένα γραΐδια) υπέκυψε στον πειρασμό του χονδροειδούς ολισθήματος της πολιτικής τάξης της χώρας, να παραδώσει και αυτή το αναποτίμητο όνομα της Μακεδονίας στο σκοπιανό προτεκτοράτο. Στα 1992, η συνείδηση σύμπαντος του Ελληνισμού εκφράστηκε με την πεντακάθαρη θέση: Ονομασία χωρίς τον όρο Μακεδονία, δηλαδή τη λέξη, ή παράγωγά της (Κωνσταντίνος Καραμανλής - Ανδρέας Παπανδρέου).
Η αυτοϋπονόμευση αυτής της θέσης, ξεκίνησε μετά και παρά την Λισαβόνα (26-27/6/92), ενώ το σπέρμα της προϋπήρξε ήδη, πέραν των γνωστών διαρροών και στην επίσημη επιστολή του τότε πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, προς τους ομολόγους του από 23/6/92: «Μπορούμε να πούμε στα Σκόπια ότι θα τα αναγνωρίσουμε με όποιο όνομα επιλέξουν, το οποίο δεν θα περιλαμβάνει το «Μακεδονία», αλλά θα έχουν την ελευθερία να αυτοαποκαλούνται με όποιο όνομα επιθυμούν». Ιδού η διπλή και «Μέιντ ιν Γκρης» ονομασία!
Και από διολίσθηση σε ολίσθηση, περάσαμε στην «Ενδιάμεση», και μέσω αυτής στην κοινά αποδεκτή.
Το «κοινά αποδεκτή» επέβαλε ένα αλισβερίσι με τον Αμερικανό μεσολαβητή ο οποίος δεν λειτούργησε ποτέ ως διαπραγματευτής, αλλά ως πληρεξούσιος του αδικοπραγούντος αντιδίκου, που είναι σφετεριστής της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, της ιστορίας και του πολιτισμού μας. Ιδιοποιούνται το παρελθόν για να υφαρπάξουν το μέλλον.
Σ’ αυτό το νταραβέρι η ελληνική πλευρά υπήρξε πάντοτε η πλευρά του δούναι και η σκοπιανή του λαβείν.
Εδώ όμως υπάρχει ένα μέγιστο αυταπόδεικτο. Ο αείμνηστος Καραμανλής το είχε συνοψίσει στη φράση: «Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική». Πρόκειται για αξίωμα με την μαθηματική έννοια του όρου. Δεν επιδέχεται δηλαδή ανταπόδειξη. Η Μακεδονία ως ιστορία, ως παράδοση, και ως πολιτισμός είναι αναπόσπαστο κομμάτι του «Ελληνικού».
Η εικόνα ενός κράτους, συγκριτικά ισχυρού, που διαπραγματεύεται με τον ξυπόλητο κλέφτη των πνευματικών του τιμαλφών, (που εξ’ απόψεως αξίας ισοδυναμούν με έδαφος) δεν είναι ό,τι τιμητικότερο για το κράτος.
Περνώντας από διάφορες φάσεις αλλεπαλλήλων μονομερών, πάντοτε υποχωρήσεων, η εν παρακμή πολιτική τάξη, απεδέχθη «ως βάση συζητήσεως» ό,τι διαβολικό της σέρβιρε ο απίθανος μεσολαβητής, για να καταλήξει στην απίστευτη οίκοθεν πρόταση της «σύνθετης» ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό». Λένε «για όλες τις χρήσεις», αλλά τρέχα γύρευε βέβαια!
Εννοείται ότι από την υπογραφή της ετεροβαρούς επίμεμπτης Ενδιάμεσης η μία μετά την άλλη χώρα έσπευδαν να αναγνωρίζουν το προτεκτοράτο ως «Μακεδονία», χωρίς την παραμικρή ελληνική αντίδραση. Εάν εμείς διαθέταμε τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό, θα σταματούσαμε ακόμη και χωρίς «Κολοκοτρωνέϊκο τρόπο», τις «προσκυνημένες» ξένες κυβερνήσεις. Χωρίς να απειλήσουμε «τσεκούρι και φωτιά», αλλά με απλές, συμβατές πολιτικοδιπλωματικές κινήσεις, με ευφυή διαχείριση των, ούτως ή άλλως, μεγάλων πακέτων εκ μέρους μας. (Πρβλ. κρίσιμες παρατηρήσεις του ε.τ. πρέσβεως Ε. Καραγιάννη, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, Ιούλ.2009).
Η Ακαδημία γνωσιμαχεί σήμερα προς εαυτήν και αντιφάσκει. Ενώ διατηρεί αμετάλλακτα τα «επειδή» του 1992, καταλήγει στο διαμετρικά αντίθετο «δια ταύτα». Και εμφανίζεται ως δεκανίκι του παραπαίοντος «ρεαλισμού» των πολιτικών. Ούσα, η ίδια επιστημονικός θεσμός, άγεται σε ένα πολιτικό συμπέρασμα, τραβηγμένο από τα μαλλιά εξ’ επόψεως λογικής, αλλά εναρμονισμένο με τις κατευναστικές επιλογές του πολιτικού μας προσωπικού:
«Η επιλογή της παράτασης του αδιεξόδου περί την ονομασία της ΠΓΔΜ, όχι μόνον εκτρέφει βλέψεις εξακολουθητικά επεκτατικές, αλλά διαιωνίζει και επιτείνει τη γενικότερη αστάθεια».
Οι σοφοί συζητητές μας, δεν συνειδητοποίησαν ότι αυτό που φοβούνται, αυτό ακριβώς διαιωνίζεται με τη «σύνθετη» που στην πράξη θα γίνει «σκέτη». Αλλά πέραν αυτού, το ποιητικό αίτιο του σκοπιανού αλυτρωτισμού δεν είναι ότι το προτεκτοράτο κατέχει γεωγραφικά το 1/10 του εδάφους του αρχαίου μακεδονικού βασιλείου, αλλά ότι οι σημερινοί Σλάβοι, κάτοικοί του, σε αντίθεση με τους παππούδες τους, έχουν χρίσει εαυτούς κατ’ ευθείαν γραμμή απογόνους του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και λειτουργούν ως κληρονόμοι απάσης Μακεδονίας. Και δεν θα πάψουν ως «Βόρεια», να διεκδικούν δια των εκάστοτε πατρώνων τους, τη «Νότια».
Η πρόταση των Αθανάτων προκαλεί σύγχυση, και ενσπείρει αβεβαιότητα στους Έλληνες. Σε μια στιγμή που περιμένει κανείς να ανανήψει το πολιτικό κατεστημένο και να ανακαλέσει την ολέθρια πρόταση για «σύνθετη», παίρνει τη σκυτάλη η Ακαδημία!.. Έλεος!
Στέλιος Παπαθεμελής
