Φυσικά, όχι!..Όπως κι εμείς.
Μπορεί το “Φεστιβάλ Μίνι Ντοκι-
μαντέρ” να απέτυχε παταγωδώς (15-16/4), αφού το πολέμησε με μίσος κι εκείνος ο... καρατζοβά(λης) Δήμαρχος, όμως το ταξίδι μας εκεί, των 150 χιλιομέτρων που κάναμε, μας αντάμειψε πλήρως, μ' αυτές τις φωτογραφίες, το ρεπορτάζ βγήκε, παρότι τις πήραμε υπό βροχήν, και με φωτισμό πλέον ακατάλληλο.
Εφόσον υπάρχουν άνθρωποι σαν τους “Ξενιτιδαίους”, που κάνουν τέτοια ευεργετήματα (Ξενιτίδειο Κέντρο) στην Πολιτεία, και σαν τον Θόδωρο Μαραγκό ο οποίος δεν φείδεται χρόνου και ταλαιπωρίας, να κάνει 700 χιλιόμετρα για να παρευρεθεί, σε μια ασήμαντη, κατά τα άλλα, πλην πολιτιστική εκδήλωση, ο Πολιτισμός δεν πέθανε στην Ελλάδα αδέρφια, ο Ελληνικός Πολιτισμός, του τότε και του σήμερα, σαν όπως το επιθυμούν κάποιοι “γερουκλάνηδες” στο Υπουργείο α-Πολιτισμού, και κάποιες “μπιλντερ-
μπεργκάρες” μυξιάρες α-κυρίες, στο άλλο το α-Παιδείας υπουργείο και... “Ελληνικών Διδακτικών Αχρηστευμάτων”.
Το πανέμορφο αυτό κτίριο, που κάποιος σοφός εκεί στην Αριδαία γλύτωσε από τις ισοπεδωτικές μπουλντόζες του μοντερνισμού, της Νέας Τάξεως, αν και φέρει μια άσχετη επιγραφή “Μουσείο Φυσικής Ιστορίας”, είναι κατάκλειστο, και όσους ρωτήσαμε για το περιεχόμενο και την χρήση του, μας απάντησαν ή ειρωνικά, ή περιφρονητικά, για το φορέα που το διαχειρίζεται (Δήμο), όχι όμως και για το ίδιο το κτίριο, που το περιβάλλουν με μεγάλη αγάπη, και ακόμα μεγαλύτερη εκτίμηση, υπερηφάνεια. Κάποτε, η περιοχή τους είχε τρένο!..
Για την ιστορία, να σας πούμε ότι η γραμμή αυτή “Σκύδρα – Αριδαία”, φτιάχτηκε από τα Συμμαχικά στρατεύματα του “Α' Παγκοσμίου Πολέμου”, προκειμένου να μεταφερθούν εκεί πολεμοφόδια και άλλο στρατιωτικό υλικό, στα Μέτωπα του Πολέμου που μαίνονταν πάνω στο βουνό, υψώματα, Σκρα Ντι Λένγκεν κ.α., της Ελληνογιουγκοσλαβικής Μεθορίου.
Η παλιά επαρχιακή οδός “Σκύδρα – Αριδαία”, είναι στο περίπου, η σιδηροδρομική αυτή γραμμή.Για άλλη μια φορά να σας πούμε, πόσο πολύτιμες τουριστικά θα ήταν σήμερα αυτές οι δευτερεύουσες γραμμές του τρένου (και του ΟΣΕ, ο οποίος τα τελευραία χρόνια διέπεται από ανικανότητα, λαμογιοκρατία και καταστροφομανία), και πόσο θα πρόσφεραν στην οικονομία και στις τοπικές, αποκομμένες από τα μεγάλα αστικά κέντρα, κοινωνίες, αν λειτουργούσαν, αυτό
το “Τρενάκι της Καρατζόβας”,
το “Τραμ της Παζαρούδας” (Λαγκαδάς-Σταυρός),
η γραμμή “Λιμάνι Αμφιπόλεως – Αγγίστα” (οι σιδηροτροχιές ξηλώθηκαν το 1973),
το “Τρενάκι του Πηλίου” (Βόλος – Μηλιές), υπολειτουργεί κουτσουρεμένο και κατακρεουργημένο, ενώ υπάρχει(;) ακόμα (θαύμα)
“Ο οδοντωτός” του Διακοφτού – Καλάβρυτα,
και πρόσφατα από αυτά τα καθάρματα, τους ισοπεδωτές προδότες αφανιστές του Έθνους, γίνεται προσπάθεια να καταργηθεί ή να καταστραφεί, η σιδηροδρομική γραμμή
“Παλιοφάρσαλα – Καλαμπάκα”, γιατί όχι, και η γραμμή
“Λάρισα – Βόλος”, οι οποίες είναι τόσο στενά συνδεδεμένες και με την ύπαρξη ζωή
του Τζιόρτζιο Ντε Κύρηκο (Γεώργιος Δε Κυρήκος), στην Ελλάδα.
