Είναι φορές που η ζωή, μας επιφυλάσσει τέτοιες εκπλήξεις, τέτοιες εξελίξεις, αλλά και τέτοιες ομορφιές, μαγείες, όταν δεν είναι συμφορές, που στην απαισιόδοξη καθημερινότητα, μιζέρια που πορευόμαστε προς τη φθορά και το θάνατο, είμαστε ανίκανοι να το αντιληφθούμε!Δείτε παρακάτω, αναλογιστείτε, και ψαχτείτε μήπως κι εσείς, έχετε ή μπορεί να σας συμβεί, κάτι παρόμοιο, σαν αυτό που συνέβη στο φίλο που μας το διηγήθηκε.
1970. Ένα κοριτσόπουλο πανέμορφο και τριανταφυλλένιο, χωριατόπουλο, ντροπαλό συνεσταλμένο, γιατί όχι και δειλό, ανήμπορο να παλέψει για οτιδήποτε, εγκαταλείπει την πρώτη του αγάπη, αυτή των 19 χρόνων, και παίρνει το δρόμο που της χάραξε, που της όριζε η μοίρα. Δεν μπορεί να κάνει απολύτως, τίποτα, πέρα από αυτό που έκανε.Η τύχη την οποία οι αρχαίοι ημών πρόγονοι θεοποίησαν και προσκυνούσαν δίχως άδικο, έχει ήδη προ πολλού, βγάλει την ετυμηγορία της. Όχι μόνον για εκείνη τη στιγμή, αλλά και για τα επόμενα 40 χρόνια.
Το κορίτσι μεγάλωσε, έγινε γυναίκα, έγινε εξ' ανάγκης σύζυγος, έγινε μαμά, έγινε γιαγιά. Και πέρασε από σαράντα κύματα υγείας και αγώνα, να κρατηθεί ζωντανή, να ζήσει! Να επιβιώσει. Γιατί; Για να κάνει και πάλι, αυτό που της έκανε, αυτό που της έκλωθε η μοίρα.
2011. Νωρίς το πρωί της περασμένης Παρασκευής, χτυπάει το τηλέφωνο κάπου στη Μακεδονία. Το σηκώνει ένας άνδρας, ο οποίος συνήθως δεν σηκώνει ανώνυμα τηλεφωνήματα, πέραν αυτών που έχει καταγεγραμμένα στη μνήμη του τηλεφώνου του.-Είστε ο κύριος (...)
-Ναι, αυτός είμαι... Εσείς ποια είστε;
-Είστε πράγματι, ο κύριος (...)...
-Ναι κοπέλα μου,... Αυτός είμαι. Εσύ ποιον θέλεις;
-Αυτόν...
-Ωραία λοιπόν... Αυτός είμαι... Σε ακούω...
-Και είστε (...)...
-Ναι είμαι (...)...
-Από πότε;
-Τι σημασία έχει η δουλειά μου, και από πότε την κάνω; Θα μου πεις ποια είσαι σε παρακαλώ;
-Δεν σου θυμίζω τίποτα; Η φωνή μου άλλαξε τόσο πολύ;
-Όχι, χωρίς να θέλω να σε προσβάλλω, δεν μου θυμίζεις απολύτως, τίποτα.
-Δεν σε αδικώ, γιατί έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια... Σαράντα και πλέον!..
-Ναι, είναι πολλά... Αλλά και πάλι δεν μπορώ να θυμηθώ, τι μου συνέβη πριν από σαράντα χρόνια!..
-Εγώ πάντως, δεν σε ξέχασα καθόλου, γιατί είσαι η πρώτη μου -και εξακολουθείς να είσαι- μεγάλη μου αγάπη!..
-Ε, τώρα είναι που θα με τρελάνεις εντελώς, γιατί εγώ με τις “αγάπες” μου πάντοτε, δεν τα πήγαινα καθόλου καλά... Τα έκανα σκατά!
-(Γελάει). Ναι, λίγο...
-Αλήθεια; Αφού λες πως είμαι η μεγάλη σου και αξέχαστη αγάπη... Πως με βρήκες; Και γιατί δεν μ' έψαξες τόσα χρόνια;
-Σε βρήκα χθες στο διαδίκτυο... Και δεν σ' έψαξα γιατί, όλα αυτά τα χρόνια, είχα τα προβλήματά μου...
-Είσαι παντρεμένη;
-Ήμουν... Τον χώρισα, έχει χρόνια.
-Και γιατί τον χώρισες; Σε απατούσε; Ή ήταν κανένας κόπρος και τον τάιζες, πράγμα που συνήθως κάνει η πλειοψηφία των γυναικών...
-Ακριβώς έτσι, Όπως το λες... Κόπρος και τον τάιζα!.. Οπότε δεν είχε νόημα, μου ήταν τελείως άχρηστος.
-Μπράβο, σε συγχαίρω... Είσαι δυνατή γυναίκα, κι αν ήμουν όπως λες, η μεγάλη σου αγάπη, απορώ, γιατί δεν είμαι ακόμα;
-Πιθανώς και γιατί δεν πάλεψα εγώ τότε, να σε κρατήσω... Ήμουν δειλή και πολύ συνεσταλμένη... Εσύ είσαι παντρεμένος;
-Ήμουν. Αλλά εγώ την ξαπόστειλα λόγω βαρεμάρας, τον πρώτο χρόνο κιόλας...
-Χαίρομαι ιδιαίτερα, γιατί έτσι ήσουν πάντα!.. Δεν καταλάβαινες τίποτα!.. Ήσουν ο εαυτός σου... Γι' αυτό σ' αγαπούσα, και γι' αυτό σ' αγαπώ ακόμα...
-Έλα σε παρακαλώ... Μη με τυραννάς... Πες μου, ποια είσαι;
-Ναι, γιατί δεν θα το βρεις ποτέ... Θέλω να μου πεις όμως ειλικρινά, αν τότε στη ζωή σου, υπήρξα έστω, κάτι... Ότι και να μου πεις, δεν θα θυμώσω, ούτε θα σου κρατήσω κακία...
-Τότε; Πριν από 40 χρόνια;
-41...
-Πριν από 41 χρόνια;
-Ναι...
-Έλα, πεσ' μου... Κι εγώ θα είμαι απόλυτα ειλικρινής... Στο υπόσχομαι...
-Ναι, πρέπει να στο πω...
(Κομπιάζει, κοντοστέκεται, δειλιάζει και πάλι, αλλά επί τέλους, βρίσκει το θάρρος και λέει)
-Είμαι η Ζωή...
Πέντε ώρες αργότερα, αγκαλιάζονταν σφιχτά, αυτή μια πανέμορφη γιαγιά με άσπρα μαλλιά, αυτός με λιγότερο άσπρα, μετά από 41 χρόνια...
Νίκησε η αγάπη!..
"X.Δ"
