Η ταινία αν δεν ήταν ταινία ντοκιμαντέρ που δεν ήταν, θα μπορούσε να είναι άσκηση πρωτοετών φοιτητών κινηματογραφικών σχολών, ή μια κακή εργασία κάποιου κακού σπουδαστή, στο τελευταίο έτος σπουδών του.Το 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης δεν έπρεπε να έχει τέτοια τύχη στην πρεμιέρα του, δεν νομίζουμε ότι υπήρξε έστω και ένας από τους συναδέλφους που παρακολούθησαν την προβολή και να μην εξεμάνη, ειλικρινά, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε με ποια κριτήρια, καλλιτεχνικά ή υποθέσεως επιλέχθηκε αυτό, πέρα από μια καλή φωτογραφία -για να μην το αδικήσουμε όλως διόλου- το φιλμ δεν είχε καμιά θέση στην “πρεμιέρα”, και με λίγο αυστηρότερη κριτική, δεν θα είχε θέση ούτε και στον κατάλογο εν γένει των ταινιών που θα προβληθούν, στο φετινό 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΧΑΛΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
Στον αντίποδα της κάκιστης αυτής επιλογής και στο κανονικό πρόγραμμα προβολών του Φεστιβάλ, ένα κανονικότατο φιλμ ντοκιμαντέρ (σιγά-σιγά οι ντοκιμαντερίστες σκηνοθέτες θα μας κάνουν να ξεχάσουμε και τι είναι ντοκιμαντέρ; με τις σούπες τους) το “Ταγκό-Χασάπικο”, μια Ελληνοαργεντίνικη παραγωγή, κατέπληξε όλους και δίκαια απέσπασε το παρατεταμένο και θερμό χειροκρότημα όσων παρευρέθηκαν στην αίθουσα “Ζάννας” και το απόλαυσαν...
Κατά τα άλλα, το 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης καλά κρατεί, τιμάει και το θεσμό, και τη Θεσσαλονίκη που το δημιούργησε και το συντηρεί...
