Ναι, τα σιχαθήκαμε όλα αυτά, ειλικρινά, μαζί και τον σάπιο, κιτρινισμένο ή χολερισμένο "ελληνικό", πλην τουρκικό Τύπο.
Κλάνει το Ντογάνι της Τουρκιάς, και παθαίνουν νταράκουλο οι ευρωπέοι "Αθηναίοι".
"Τα" κάνει στη καρέκλα του, το "Πρώτο καθήκι της ναζο-Γερμανίας", κι "Αθηναίοι" ευρωπέοι οσφραίνονται την μπόχα του μέχρις οχύχων!
Αρμέγει τα βυζιά της η "Χοντοκωλαρού" φακλάνα για να... ξεμασταρώσει, και ΟΟΟΟΟΛΟΙ οι "Αθηναίοι" ευρωπέοι, τρέχουν να ρουφήξουν λαίμαργα το γάλα της!
Δεν διαβάζουμε ΤΙΠΟΤΑ! Όλα είναι στα αζήτητα, η χρεοκοπία πλέον, του ψευδεπίγραφα ελληνικού Τύπου, κατρακυλάει στην άβυσσο χωρίς επιστροφή, και αυτοί που νομίζουν τον εαυτό τους “συντάκτες”, “δημοσιογράφους”, ή ακόμα-ακόμα και “εκδότες”, να παν να βοσκήσουν “βομβάλες” (βουβάλες), που έλεγε κι ο Μιλιώκας, ή αγελάδες κατά το λαϊκόν επικρατέστερον.
Ο κάθε αδαής, αμαθής και αγράμματος, άσχετος με την σύνταξη και την ελληνική γλώσσα, στην εποχή των “Εξαχρείων” και των φασιστοκουμμουνιστών, δηλώνει μετ’ επιφάσεως “συντάκτης”!.. Ρε Ουουουστ!.. Ρε Ουουουστ!..
Διαβάστε τώρα παρακάτω και το άρθρο που σας διαλέξαμε για σήμερα, και μετά πάρτε τη συμβία σας και τα παιδιά σας, κατεβείτε στην παραλία, και απολαύστε τη μοναδική προκυμαία της Ευρώπης, της Θεσσαλονίκης, γιατί οι μέρες σας σ’ αυτόν τον “ψεύτη το ντουνιά” είναι μετρημένες, όταν σας επισκεφθεί ο Χάρος, τουλάχιστο να έχετε να του πείτε: “Σ’ ευχαριστώ για τα Βουνά / Και για του κάμπους που οίδα!..”
Το ανοιγοκλείσιμο εφημερίδων του τελευταίου καιρού συνοδεύεται με τα συνήθη αντανακλαστικά: κλαψουρίσματα όποτε εκλείπει ένας «ιστορικός» τίτλος, θριαμβολογίες όποτε προκύπτει κάτι νέο. Το δημοσιογραφικό κλισέ θεωρεί αυτονόητα «θετική» κάθε νέα εκδοτική προσπάθεια, αν μη τι άλλο διότι «θα βρουν δουλειά πολλοί συνάδελφοι» -η ταυτολογία είναι για γέλια.
Η αλήθεια είναι πως οι εφημερίδες, και αργότερα τα κανάλια, συγκαταλέγονται στους βασικούς υπεύθυνους για την κατάρρευση της χώρας. Είτε για αντικειμενικούς λόγους (λιλιπούτεια αγορά), είτε για υποκειμενικούς (διαπλοκή με οικονομικά και κομματικά συμφέροντα), βασική δουλειά τους ήταν να σκάβουν την τρύπα/τις τρύπες όπου έχωνε το κεφάλι η ελληνική στρουθοκάμηλος. Κάθε «χτύπημα» ήταν προϊόν λογοκρισίας (και μάλιστα αυτολογοκρισίας, της χειρότερης εκδοχής της). Όλα έμπαιναν στην προκρούστεια κλίνη της «γραμμής», της «άποψης» και των «υποχρεώσεων». Η αντίθετη άποψη εξοβελιζόταν, σαν στις χειρότερες κομματικές εφημερίδες. Στην πραγματικότητα στα περίπτερα αναρτώνταν πολλές εκδοχές της Πράβδα, καμία εφημερίδα. Θυμίζω την κατ΄έξιν λογοκρισία στα μεταφρασμένα ξένα κείμενα, την κραυγαλέα παρεοκρατία, την χυδαία απόκρυψη δεδομένων στο όνομα δήθεν εθνικών («τίποτα για την Φλώρινα») κομματικών ή επιχειρηματικών συμφερόντων, τον αντιπερισπασμό με εντυπωσιακά «σίριαλ» άνευ ουσίας, την γλωσσική χειραγώγηση . Τελικά οι ελληνικές εφημερίδες, ακόμα και (καλύτερα: ιδίως) τα λεγόμενα έγκυρα φύλλα, δεν ήταν παρά κακοφτιαγμένες, ερασιτεχνικές «φυλλάδες»: μέχρι ρεπορτάζ για συνάντηση πρωθυπουργών Ελλάδας-Τουρκίας που δεν έγινε διαβάσαμε!
Η αναξιοπιστία χτίστηκε αργά, αλλά στο τέλος βάρυνε τόσο, που το καράβι άρχισε να βυθίζεται. Το διαδίκτυο έδωσε την χαριστική βολή.
Δεν χρειαζόμαστε νέες εφημερίδες. Η αλήθεια είναι πως περιττεύουν και οι παλιές, που συνεχίζουν να αραδιάζονται σαν σφαχτάρια στα αζήτητα των εφημεριδοπωλών. Κατ’ αρχήν, το μικροσκοπικό ελληνόφωνο αναγνωστικό κοινό αποκλείει κάθε σοβαρή εκδοτική προσπάθεια (το πολύ-πολύ που μπορούμε να έχουμε είναι αξιοπρεπείς εφημεριδούλες). Είναι σχεδόν μοιραίο τα φύλλα να μετατρέπονται σε φερέφωνα ισχυρών –για όσο καιρό τουλάχιστο (όχι και πολύ) θα υπάρχουν τέτοιοι που θα ενδιαφέρονται «να έχουν» μια εφημερίδα. Κατά δεύτερον, στην εποχή μας, που μπορείς να έχεις τους Ν.Υ. Τάιμς, τον Γκάρντιαν, την Μοντ, την ΦΑΖ κ.λπ στο κινητό και το τάμπλετ σου με λιγότερο από ένα ευρώ την ημέρα, το να πληρώνει κανείς για ελληνόφωνη εφημερίδα καταντάει πλήγμα κατά του σοβαρού τύπου –που είναι πράγματι πολιτιστική κληρονομιά και δημοκρατικό επίτευγμα πρώτου μεγέθους. Όσο για την περίφημη εγχώρια «πάλη των ιδεών», αυτή, καλώς ή κακώς, έχει προ πολλού μεταφερθεί στο διαδίκτυο...
Σ.Σ.Σ.: Τα παραπάνω τα γράφει ένας άνθρωπος που υπήρξε επί δεκαετίες μανιώδης αναγνώστης εφημερίδων (της τάξεως των δεκαπέντε την εβδομάδα). Αλλά οι καιροί αλλάζουν και οι αμαρτίες πληρώνονται. Όσον αφορά τον θάνατο της ελληνόφωνης εφημερίδας, η μελαγχολία είναι βαρετή και η μετάνοια αργοπορημένη.
Σ.Σ. "Χ.Δ.". Εμείς πολύ πριν από τον κύριο Ράπτη, χαρακτηρίσαμε, ρετσινιάραμε τον Ελληνικό Τύπο, "Ελληνόφωνο".
Κλάνει το Ντογάνι της Τουρκιάς, και παθαίνουν νταράκουλο οι ευρωπέοι "Αθηναίοι".
"Τα" κάνει στη καρέκλα του, το "Πρώτο καθήκι της ναζο-Γερμανίας", κι "Αθηναίοι" ευρωπέοι οσφραίνονται την μπόχα του μέχρις οχύχων!
Αρμέγει τα βυζιά της η "Χοντοκωλαρού" φακλάνα για να... ξεμασταρώσει, και ΟΟΟΟΟΛΟΙ οι "Αθηναίοι" ευρωπέοι, τρέχουν να ρουφήξουν λαίμαργα το γάλα της!
Δεν διαβάζουμε ΤΙΠΟΤΑ! Όλα είναι στα αζήτητα, η χρεοκοπία πλέον, του ψευδεπίγραφα ελληνικού Τύπου, κατρακυλάει στην άβυσσο χωρίς επιστροφή, και αυτοί που νομίζουν τον εαυτό τους “συντάκτες”, “δημοσιογράφους”, ή ακόμα-ακόμα και “εκδότες”, να παν να βοσκήσουν “βομβάλες” (βουβάλες), που έλεγε κι ο Μιλιώκας, ή αγελάδες κατά το λαϊκόν επικρατέστερον.
Ο κάθε αδαής, αμαθής και αγράμματος, άσχετος με την σύνταξη και την ελληνική γλώσσα, στην εποχή των “Εξαχρείων” και των φασιστοκουμμουνιστών, δηλώνει μετ’ επιφάσεως “συντάκτης”!.. Ρε Ουουουστ!.. Ρε Ουουουστ!..
Διαβάστε τώρα παρακάτω και το άρθρο που σας διαλέξαμε για σήμερα, και μετά πάρτε τη συμβία σας και τα παιδιά σας, κατεβείτε στην παραλία, και απολαύστε τη μοναδική προκυμαία της Ευρώπης, της Θεσσαλονίκης, γιατί οι μέρες σας σ’ αυτόν τον “ψεύτη το ντουνιά” είναι μετρημένες, όταν σας επισκεφθεί ο Χάρος, τουλάχιστο να έχετε να του πείτε: “Σ’ ευχαριστώ για τα Βουνά / Και για του κάμπους που οίδα!..”
-*****-
Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΡΑΠΤΗΣ Το ανοιγοκλείσιμο εφημερίδων του τελευταίου καιρού συνοδεύεται με τα συνήθη αντανακλαστικά: κλαψουρίσματα όποτε εκλείπει ένας «ιστορικός» τίτλος, θριαμβολογίες όποτε προκύπτει κάτι νέο. Το δημοσιογραφικό κλισέ θεωρεί αυτονόητα «θετική» κάθε νέα εκδοτική προσπάθεια, αν μη τι άλλο διότι «θα βρουν δουλειά πολλοί συνάδελφοι» -η ταυτολογία είναι για γέλια.
Η αλήθεια είναι πως οι εφημερίδες, και αργότερα τα κανάλια, συγκαταλέγονται στους βασικούς υπεύθυνους για την κατάρρευση της χώρας. Είτε για αντικειμενικούς λόγους (λιλιπούτεια αγορά), είτε για υποκειμενικούς (διαπλοκή με οικονομικά και κομματικά συμφέροντα), βασική δουλειά τους ήταν να σκάβουν την τρύπα/τις τρύπες όπου έχωνε το κεφάλι η ελληνική στρουθοκάμηλος. Κάθε «χτύπημα» ήταν προϊόν λογοκρισίας (και μάλιστα αυτολογοκρισίας, της χειρότερης εκδοχής της). Όλα έμπαιναν στην προκρούστεια κλίνη της «γραμμής», της «άποψης» και των «υποχρεώσεων». Η αντίθετη άποψη εξοβελιζόταν, σαν στις χειρότερες κομματικές εφημερίδες. Στην πραγματικότητα στα περίπτερα αναρτώνταν πολλές εκδοχές της Πράβδα, καμία εφημερίδα. Θυμίζω την κατ΄έξιν λογοκρισία στα μεταφρασμένα ξένα κείμενα, την κραυγαλέα παρεοκρατία, την χυδαία απόκρυψη δεδομένων στο όνομα δήθεν εθνικών («τίποτα για την Φλώρινα») κομματικών ή επιχειρηματικών συμφερόντων, τον αντιπερισπασμό με εντυπωσιακά «σίριαλ» άνευ ουσίας, την γλωσσική χειραγώγηση . Τελικά οι ελληνικές εφημερίδες, ακόμα και (καλύτερα: ιδίως) τα λεγόμενα έγκυρα φύλλα, δεν ήταν παρά κακοφτιαγμένες, ερασιτεχνικές «φυλλάδες»: μέχρι ρεπορτάζ για συνάντηση πρωθυπουργών Ελλάδας-Τουρκίας που δεν έγινε διαβάσαμε!
Η αναξιοπιστία χτίστηκε αργά, αλλά στο τέλος βάρυνε τόσο, που το καράβι άρχισε να βυθίζεται. Το διαδίκτυο έδωσε την χαριστική βολή.
Δεν χρειαζόμαστε νέες εφημερίδες. Η αλήθεια είναι πως περιττεύουν και οι παλιές, που συνεχίζουν να αραδιάζονται σαν σφαχτάρια στα αζήτητα των εφημεριδοπωλών. Κατ’ αρχήν, το μικροσκοπικό ελληνόφωνο αναγνωστικό κοινό αποκλείει κάθε σοβαρή εκδοτική προσπάθεια (το πολύ-πολύ που μπορούμε να έχουμε είναι αξιοπρεπείς εφημεριδούλες). Είναι σχεδόν μοιραίο τα φύλλα να μετατρέπονται σε φερέφωνα ισχυρών –για όσο καιρό τουλάχιστο (όχι και πολύ) θα υπάρχουν τέτοιοι που θα ενδιαφέρονται «να έχουν» μια εφημερίδα. Κατά δεύτερον, στην εποχή μας, που μπορείς να έχεις τους Ν.Υ. Τάιμς, τον Γκάρντιαν, την Μοντ, την ΦΑΖ κ.λπ στο κινητό και το τάμπλετ σου με λιγότερο από ένα ευρώ την ημέρα, το να πληρώνει κανείς για ελληνόφωνη εφημερίδα καταντάει πλήγμα κατά του σοβαρού τύπου –που είναι πράγματι πολιτιστική κληρονομιά και δημοκρατικό επίτευγμα πρώτου μεγέθους. Όσο για την περίφημη εγχώρια «πάλη των ιδεών», αυτή, καλώς ή κακώς, έχει προ πολλού μεταφερθεί στο διαδίκτυο...
Ο Νίκος Ράπτης,
Εκπαιδευτικός
Σ.Σ.Σ.: Τα παραπάνω τα γράφει ένας άνθρωπος που υπήρξε επί δεκαετίες μανιώδης αναγνώστης εφημερίδων (της τάξεως των δεκαπέντε την εβδομάδα). Αλλά οι καιροί αλλάζουν και οι αμαρτίες πληρώνονται. Όσον αφορά τον θάνατο της ελληνόφωνης εφημερίδας, η μελαγχολία είναι βαρετή και η μετάνοια αργοπορημένη.
Σ.Σ. "Χ.Δ.". Εμείς πολύ πριν από τον κύριο Ράπτη, χαρακτηρίσαμε, ρετσινιάραμε τον Ελληνικό Τύπο, "Ελληνόφωνο".
