Αφορμή παίρνω από την σημερινή συζήτηση των “Ανιχνεύσεων” του κ. Παντελή Σαββίδη στην “Γουέμπ Τιβί”, και την θέση του κ. Σάββα Καλεντερίδη ότι “η Ρωσία (Ποια Ρωσία; Λέγε με Πούτιν), μετά την Ουκρανία θα έχει σοβαρό πρόβλημα πλέον με την παρουσία της στην Συρία, στη Μεσόγειο, στη Λιβύη και αλλού”.Χωρίς να το θέλω, θυμήθηκα την περίπτωση της “Σκήτης του Αγίου Ανδρέα” στις Καρυές του Άθω (και ποτέ Αγίου Όρους – το τοπωνύμιο της χερσονήσου είναι “Ακτή” και “Αθως” από αρχαιοτάτων χρόνων με πληθώρα Ελληνικών πόλεων, και δεν απαλείφεται με κάποιο νέο ολίγων 10ετιών), όταν το 1916, οι Ρώσοι κάτω από την μύτη των ανοήτων καλογήρων έστησαν ολόκληρη στρατιωτική βάση με 2.500 τακτικό στρατό, λίγο περισσότερο από μια Μεραρχία κατά τον Αρριανό, και όταν το αντελήφθησαν αυτό οι Ορθόδοξοι καλόγεροι (Έλληνες), για τους “Ορθοδόξους αδελφούς” καλόγερους Ρώσους, ήταν πολύ-πολύ αργά!
Υπάρχει ολόκληρο άρθρο δικό μου στο περιοδικό “Αέροπος” των Αθηνών γι' αυτό πριν χρόνια, εδώ θα περιοριστώ όσο το δυνατόν στα πιο λίγα. Τα πιο συνεπτυγμένα. Το 1916 οι Ρώσοι άρχισαν να χτίζουν την “Σκήτη του Αγίου Ανδρέα” με τις ευλογίες του κοινού... χριστιανικού θεού με τους Έλληνες στις Καρυές, και σε οικόπεδο που ενοικίασαν από την Μονή Βατοπεδίου. Το ενοικιαστήριο ισχύει ακόμα.
Όλο το τεράστιο υλικό, από πέτρα έως καρφί, κι από καζάνι κλιματισμού έως καμπάνα στο Κυριακό της Σκήτης, κουβαλήθηκε με καραβάνια μουλαριών από τα αγκυροβολημένα πλοία της Ρωσίας στις βόρειες ακτές του Άθω, και συγκεκριμένα, της περιοχής Ιβήρων.
Να πούμε όμως ότι το Κυριακό της Σκήτης, άρχισε να κτίζεται από τα μέσα του 19ου αιώνος, και αποπερατώθηκε μετά από πολλά χρόνια, σχεδόν με όλα τα υπόλοιπα έργα.
Οι βλακέντιοι καλόγεροι του "Αγ(ρ)ίου Βουνού", βλέποντας όλην αυτήν την τεράστια μετακομιδή των υλικών με γουρλωμένα μάτια αναρωτήθηκαν: “Μα τι θα κάνουν επιτέλους αυτοί οι Ρώσοι στις Καρυές, Σεράι;”.
Έτσι έμεινε και το παρατσούκλι για την Σκήτη του Αγίου Ανδρέα, “Σεράι”.
Αυτή η μυστικότητα όμως, των Ρώσων “καλογήρων-στρατιωτών” δεν άργησε να αποκαλυφθεί (Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον), και όταν οι δικές μας θρησκευτικές εγκεφαλικές τυρόπιτες, κατάλαβαν επιτέλους, τι συνέβαινε στην Σκήτη, άρχισαν, τι άλλο; Τις παρακλήσεις, τις μετάνοιες και τα τροπάρια, τους Ακαθίστους Ύμνους, για το πως το “Άγιον Όρος”, τρομάρα τους, θα απαλλάσσονταν από την στρατιωτική βάση του ρωσικού στρατού, στην καρδιά της πρωτεύουσας των Καρυών.
Και, ω του θαύματος, οι παρακλήσεις... απέδωσαν, βρήκαν φαίνεται την θέση τους για τους θρησκόληπτους και “χρησίμους ηλιθίους”, η Σκήτη άδειασε εν μιά νυκτί, αφήνοντας μόνο 8-10 Ρώσους μοναχούς να την διαχειρίζονται, από το 1944 και μετά.
Ήταν ο Στάλιν και ο Χίτλερ αυτοί που έκαναν το θαύμα, όταν δεύτερος εισέβαλε στην Ρωσία, και ο πρώτος ξέμεινε από στρατεύματα!
Ολόκληρη η Μεραρχία της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα, ανακλήθηκε μέσα σε μια νύχτα, για να υπερασπιστεί το Ανατολικό μέτωπο που άνοιξε ο Χίτλερ! Λέγε με και Ρωσικό!
Από το 1944, και μέχρι το 1958 που αυτο-αποτεφρώθηκε (έχει σημασία αυτό), η Σκήτη, με σκοπό να σβηστεί όλο το στρατιωτικό αμαρτωλό παρελθόν και ιστορικό της, και μέχρι το 1965 περίπου, που, μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών εξοντώθηκαν μέχρις ενός από τους άλλους “χριστιανούς αδελφούς” ποικίλω τω τρόπω, "οι μοναχοί της", η Σκήτη παρέμεινε ερείπιο και παρθένα ζούγκλα, απροσπέλαστη σε όλους, εκτός από κάποιον μαθητή της Αθωνιάδος Σχολής η οποία λειτουργεί κολλητά δίπλα της, ο οποίος σε μια προσωπική εξερεύνηση δική του, διείσδυσε μέχρι το οπλοστάσιο των Ρώσων στα υπόγεια, και “έκλεψε”' το τελευταίο ρωσικό τουφέκι εκεί, που βρήκε.
Έκτοτε, και για πάνω από 40 χρόνια πλήρους εγκαταλείψεως και απουσίας ζωντανής υπάρξεως στα χαλάσματα της Σκήτης, επιφανειακά και υπόγεια, οι πρώτοι που μπήκαμε μέσα το 1992, παρείσακτοι και χωρίς καμιά απολύτως, άδεια, ήμασταν εμείς, οι δυο μας, με τον κολλητό μου Ιωακείμ Παπάγγελο αρχαιολόγο, ο Μάκης για ειδική αρχαιολογική έρευνα, και εγώ για “παρέα”, αυτοκόλλητο όπως πάντα!
Οι οποίοι θα μπορούσαμε να είχαμε πάθει και μεγάλη ζημιά, αφού για μια ολόκληρη μέρα ακροβατούσαμε πάνω σε καμένα πατώματα 10όροφων σχεδόν πολυκατοικιών, εξώστες και απύθμενα, τελείως άφεγγα υπόγεια, μόνο με την βοήθεια δύο μικρών χαζοφακών.
Μπήκαμε σ' αυτό που λέμε φραστικά “Στα άδυτα των αδύτων” της έδρας της πρώην ρωσικής Μεραρχίας του Ρωσικού στρατού του Β' ΠΠ.
Εν πάση περιπτώσει, “επιζήσαμε” της παράτολμης αυτής ενέργειας και εξερευνήσεως, για να διαβάζεται εσείς σήμερα αυτά που διαβάζετε.
Ευοί ευάν αδέρφια, άλλη μια άχρηστη “αποκριά” και φέτος, τα πανάρχαιά μας Κάρνεα που ζήσαμε... Εμείς να είμαστε καλά, και οι Ουκρανοί; Τάθελαν και τάπαθαν!
Το πράγμα είναι να μην τα πάθουμε κι εμείς.
Η ιστορία διδάσκει, ίσως είναι το πιο ουσιαστικό μάθημα για τον άνθρωπο, τους πολιτικούς... Τα ανθρώπινα παράσιτα, δηλαδή... «῎Ολβιος, ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν»...
Έρρωσθε και ευδαιμονείτε.
Ευοί ευάν
[Υ.Γ. Ζητούμε συγγνώμη για την ποιότητα των φωτογραφιών (1992), αυτές όμως είναι από τις πιο πολύτιμες του φωτογραφικού μας υλικού-αρχείου που διαθέτουμε, και δεν γουστάρουμε να τις δούμε, σε οποιαδήποτε άλλη δημοσίευση...]
