Έχω γράψει πολλές φορές ότι οι ήρωες αξιωματικοί στον Ελληνικό στρατό, είναι μέχρι του βαθμού του Συνταγματάρχου, στην αεροπορία του Σμηνάρχου, στο ναυτικό του Πλοιάρχου.
Από εκεί και ύστερα, αρχίζουν τα δύσκολα, οι ορντινάντσες γαλονάδες, οι οσφυοκάμπτες οι γλύφτες και τα παράσιτα, δίπλα στα άλλα τα παράσιτα τα πολιτικά.
Με τον βαθμό του Ταγματάρχου, αν και η θητεία μου είναι στην Πολεμική Αεροπορία, 33 απ’ τους καλύτερους μήνες της ζωής μου, 28 κανονικής θητείας και 5 φυλακή, ασχολήθηκα πολύ στις διατριβές μου και την αρθρογραφία μου περί των στρατιωτικών, γιατί σε όλες τις περιπτώσεις μεγάλων ανδραγαθημάτων, έβρισκα πάντοτε και από έναν ήρωα πρότυπο, Ταγματάρχη!
Και, μυστήριο πως; αυτοί οι ημίθεοι κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στον Ελληνικό στρατό, και μια ακόμα πιο ξεχωριστή θέση, βαθιά μέσ' στην καρδιά μου!
Οι Ταγματάρχες που ξεχώρισα, αναφέρω συχνά-πυκνά με δέος στα άρθρα μου και τα γραπτά μου, έως και σημείου βαρετού θα έλεγε κάποιος, σε χρονικό διάστημα 100 και πλέον ετών, είναι:
 |
| Δειτε τα παράσημα του Βελισσαρίου να σας κοπεί η ανάσα! Εγώ πάντως αν ήμουν Τόσκας ή Αποστολάκης και τα έβλεπα, θα πέταγα τα δικά μου στη χέστρα του καμπινέ, θα "τάκανα" κι από πάνω! Γιατί κι αυτών το "στήθος", όπως τους καμαρώνεται στις γιορτές και τα πανηγύρια, είναι "πλάκα τα παράσημα", που λέει και ο λαός μας. Με ένα ταξιδάκι αναψυχής, όλα πληρωμένα στο Αμέρικα και το Πεντάγωνο, έπαιρναν... τρία! Και το ζουρνά καΐκι! |
Α-. Ο Ταγματάρχης θρύλος Ιωάννης Βελισσαρίου των Βαλκανικών Πολέμων. Ο Ταγματάρχης Βελισσαρίου ήταν κάτι σαν τους σημερινούς λοκατζήδες (στην εποχή του δεν υπήρχαν αυτοί), και ηγούνταν του Τάγματος των Ευζώνων. Των Καταδρομέων δηλαδή, της εποχής εκείνης.
Οι Εύζωνοι, ήταν ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων του Εσάτ Πασά στην Φιλιππιάδα, το Μπιζάνι, και την κατάληψη των Ιωαννίνων.
Όπως γλαφυρότατα περιγράφει σε επιστολή-απομνημονεύματα του και ο Τούρκος έφεδρος ανθυπολοχαγός Ασκέρ Ιμάμογλου, “...Τους σατανάδες Ευζώνους που όταν τους έβλεπες από κοντά δεν τους έκοβες για σόι, μικρόσωμοι και αδύνατοι που ήταν. Όταν όμως τους έβλεπες να πηδούν σαν τα κατσίκια στους βράχους και τις πέτρες, δεν ήξερες από θα σου έρθουν!..”.
 | |
| Τα "κατσίκια" του Βελισσαρίου, ο φόβος και ο τρόμος των τούρκων! |
Και ο οποίος Κωνσταντίνος είχε πει τον μνημειώδη εκείνο λόγο, για τον ταγματάρχη του: “Εσένα, ή θα σε ραπίσω, ή θα σε φιλήσω”.
Ο Ταγματάρχης Βελισσαρίου σκοτώθηκε στην Μάχη της Κρέσνας, ενώ ο Ελληνικός στρατός προήλαυνε εν μέσω καταιγιστικών πυρών, "κόλαση πυρός", των γερμανο-βουλγάρων στα στενά, βγήκε στο Σιμιτλή και απελευθέρωσε όλη την περιοχή από εκεί έως το Νευροκόπι, τα ελληνικά χωριά τα οποία αργότερα ο προδότης Μπενύ Σελόν, τα “παρέδωσε” ξανά στους Βουλγάρους!
Β-. Ταγματάρχης Βασίλειος Παπαγιάννης. Ο ήρωας πεσών αξιωματικός μετά από σκληροτάτη μάχη στο Σκρα Ντι Λένγκεν, την φονικότερη μάχη που γνώρισε ο Α΄ΠΠ στο “Μακεδονικό Μέτωπο”, και με τις μεγαλύτερες απώλειες για τον Ελληνικό στρατό από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους. Οι απώλειες των γερμανο-βουλγάρων ΔΕΝ ανακοινώθηκαν ΠΟΤΕ!
Μετά το τέλος της μάχης, ο λόφος βρέθηκε κοντύτερος κατά 100 μέτρα, από τις οβίδες και τα βλήματα που τον ισοπέδωσαν, τόσο των εχθρικών πυρών, όσο και των φιλίων.
Οι Έλληνες εκπορθητές εφ’ όπλου λόγχη μέσα στα βουλγαρικά χαρακώματα, σκοτώθηκαν και από τα φίλια πυρά του Ελληνικού στρατού, κονιορτοποιήθηκαν, κάπου 48 άτομα καταγράφηκαν στο τέλος της μάχης ως αγνοούμενοι, γιατί ήταν αδύνατο να αναγνωριστεί, έστω και κάτι από αυτούς!
Κατά την έκβαση της μάχης, ήταν επίσης αδύνατο στον καπνό και την αντάρα το Ελληνικό πυροβολικό, να δει και να καταλάβει τι συνέβαινε εκεί;
Γ-. Ταγματάρχης Παναγιώτης Μαντούβαλος. Ο πρώτος φονευθείς ανώτερος αξιωματικός Έλληνας στο “Έπος του 40”. Ο ήρωας της Αλβανίας του υψώματος του Μοράβα, στις 17 Νοεμβρίου του 1940, διατάχθηκε να καταλάβει το ύψωμα-κλειδί 1878. Θέση με στρατηγική σημασία.
Κατακλυσμός πυρός όμως, των αμυνομένων του υψώματος, προσπαθεί να ανακόψει την πορεία του, αλλά ματαίως. Φθάνει στο ύψωμα 1878 μπροστά σε ισχυρό συρματόπλεγμα, όπου τον υποδέχεται και πάλι “κόλαση πυρός”.
Ο θρυλικός ταγματάρχης πέφτει διάτρητος από τις εχθρικές σφαίρες. Δίπλα του, όλα τα παλικάρια του κι αυτά νεκρά. Το ύψωμα όμως, κατελήφθη. Αυτά από τη βιβλιογραφία.
Για τον Ταγματάρχη Μαντούβαλο όμως, έχω κι εγώ μια αφήγηση από βετεράνο στρατιώτη επίστρατο της Αλβανίας από τα Σανά Χαλκιδικής, τον Περικλή Σμυρλή. Στην συνέντευξη πολλών σελίδων που του πήρα στις 14 Μαΐου 1997. Ο Περικλής πέθανε σε ηλικία 100 χρονών.
-Εκεί στην Αλβανία, στον Μοράβα, στο Εβάν που ήμασταν, είχ’ ένα ύψωμα. Το είχαν πολύ καλά οχυρωμένο, ήταν όλοι μέσα στα αμπριά. Δεν έβλεπες κανέναν! Δε μπορούσαμε να το σπάσουμε με τίποτα. Μας “έβαζαν” (πολυβολούσαν) από κει οι Ιταλοί και μας καθήλωναν. Δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε! Ήταν επικίνδυνο γιατί, με την υποστήριξη αυτών, οι άλλοι Ιταλοί μπορούσαν να μας περικυκλώσουν! Τι να κάνουμε, τι να κάνουμε... Μια μέρα ένας Ταγματάρχης... Μαντούβαλος λέγονταν στο επίθετο, λέει: “Εγώ θα πάω να τους βγάλω! Θα πάω να τους βγάλω από εκεί εγώ, τους Ιταλούς”... Παίρνει το Τάγμα του και πηγαίνει. Πιάνονται στα γερά... Τους έβγαλαν! Αλλά δεν έμεινε ούτε ένας! Ούτε ο Ταγματάρχης, ούτε κανένας! Σκοτώθηκαν όλοι!.. Αλλά τους έβγαλαν! Τους έβγαλαν με τη ξιφολόγχη!..
Σκοτώθηκαν, ε;
Βρε, σκοτώθηκαν σου λέω!. ΟΛΟΙ!.. Δεν έμεινε ούτε ένας!.. Αλλά τους έβγαλαν! Ναι, τους έβγαλαν!..
Δ-. Ταγματάρχης Γεώργιος Δετοράκης. Επικεφαλής Διοικητής του οχυρού Λίσσε στη “Γραμμή Μεταξά", σε συνεργασία με των παραπλεύρων οχυρών “Περιθώρι” και “Πυραμιδοειδές”.
Άφησε τους γερμανο-βουλγάρους ανυποψίαστους να πλησιάσουν στις μπούκες των κανονιών τους, και τότε διέταξε “Κόλαση Πυρός”. Τρία οχυρά μετέτρεψαν τον κάμπο του Νευροκοπίου μέσα σε λίγη ώρα, λίμνη πτωμάτων και νεκρών.
Στη συνθηκολόγηση αργότερα -γιατί τα οχυρά δεν έπεσαν ποτέ- οι Γερμανοί αξιωματικοί σε έναν καφέ συμφιλιώσεως στο Κ. Νευροκόπι, θέλησαν να μάθουν γιατί τους άφησε να πλησιάσουν τόσο πολύ κοντά; Η απάντηση του ηρωϊκού Ταγματάρχη, ήταν: “Γιατί ήθελα να πετύχω τον απόλυτο αιφνιδιασμό”. “Και τον πέτυχες”, μουρμούρισαν σκεπτικοί οι Γερμανοί.
Ύστερα θέλησαν να του αποσπάσουν στρατιωτικές πληροφορίες για την κατασκευή και τη διάταξη των Οχυρών, άλλα στρατιωτικά μυστικά.
Ο πεισματάρης κρητικός δεν έβγαλε λέξη, το μόνο που τους είπε, ήταν: “Όλα καταστράφηκαν στη διάρκεια της μάχης”.
Και δέχθηκε να πιει μια γουλιά κρασί, και όχι το πλούσιο γεύμα που του πρόσφεραν οι Ναζί, αν και πεινασμένος του θανατά.
Ε-. Ταγματάρχης Καταδρομέας Γεώργιος Κατσάνης.Ο ήρωας πεσών της Κύπρου στις Επιχειρήσεις του Αγίου Ιλαρίωνος το 1974. Προδομένος και εγκαταλελειμμένος από τις βρωμερές, και εγκληματικές, τότε, ηγεσίες των πολιτικών και στρατιωτικών παραγόντων στην Ελλάδα.
Ο φάκελος της “Προδοσίας της Κύπρου”, παρότι έχουν περάσει 35 χρόνια και έχει αποχαρακτηριστεί ως απόρρητος, ΔΕΝ ανοίγει!.. ΓΙΑΤΙ;
Τα οστά του ήρωα Γεωργίου Κατσάνη, επαναπατρίστηκαν από την Κύπρο και θάφτηκαν με τιμές μεν, στο πάτριο έδαφος του Σιδηροκάστρου, χωρίς ίχνος ντροπής και ερυθριάσεως όμως, των όποιων ελεεινών αρχών και πολιτικών αχυρανθρώπων, παρευρέθηκαν χαμαιλέοντες εκεί. Στην δεύτερη κηδεία του παλικαριού.
Αυτοί είναι οι ΄Έλληνες Ταγματάρχες, αγαπητοί και αδελφοί συνέλληνες, ψάχνοντας και “σκάβοντας” στα σκοτεινά του χρόνου της ιστορίας μας, είμαι απολύτως, σίγουρος, ότι θα βρω κι άλλους! Όταν τους βρω, θα σας τους παρουσιάσω πάλι, εδώ.
Μέχρι τότε... Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε...
Η Ελλάς με τέτοιους ήρωες και τέτοιους ταγματάρχες, δεν πρόκειται να χαθεί ΠΟΤΈ!
Οι προδότες της είχαν πάντοτε το τέλος που τους άξιζε, ακόμα και γι’ αυτόν τον Παυσανία, τον τροπαιούχο νικητή της Μάχης των Πλαταιών. Στου οποίου την αποκάλυψη (ως προδότη), συνέβαλε και ένας Αργίλειος Θρακο-Μακεδών!
[]
