"ΑΡΧΑΙΟΜΠΑΡΟΥΦΟΛΟΓΙΑ"!

Εναλλακτικός τίτλος: "Ο ΔΙΆΟΛΟΣ ΌΤΑΝ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΔΟΥΛΕΊΑ, ΓΑΜΆΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΤΟΥ"

Ίσως θα ήταν ο τίτλος της νέας... ειδικότητος που θα μπορούσαν να “σπουδάσουν” ή να “κερδίσουν” οι νέοι αρχαιολόγοι (Αρχαιομπαρουφολόγος), οι οποίοι συχνά-πυκνά, ιδίως οι ξένοι (Εγγλέζοι, Αμερικανοί το πλείστον), που έρχονται στην Ελλάδα, την “Πατρίδα της Αρχαιολογίας” σήμερα -κάποτε δεν ήταν έτσι, για τον απλούστατο λόγο, δεν είχαμε τέτοιες σπουδές στα πανεπιστήμια μας, ή, αν είχαμε ήταν ελάχιστες- και με ύφος 48 καρδιναλίων ή Πάπα, ή “Ιντιάνα Τζόουνς”, μας “ενημερώνουν” ή μας “μορφώνουν”, σε θέματα αρχαιολογικά, που όμως δεν χρήζουν καμιάς ενημερώσεως, γιατί είναι τόσο απλά, όσο και κάτω... από την μύτη μας!
Έχω γράψει πολλές φορές ότι και τα πιο δύσκολα προβλήματα στις επιστήμες, είναι απλά πράγματα και λύνονται με απλές εξηγήσεις.
Και ότι οι επιστήμονες σήμερα, προκειμένου να κερδίσουν ή να απολαύσουν μια σταγόνα διαφημιστική, δημοσιότητος στα “εκμαυλιστικά γυαλιά” (λέγε με “τηλεοράσεις”), είναι εις θέσιν να πουλήσουν ακόμα και την... μάνα τους! ΄
Η, όταν κατεβάζουν τα πανεπιστημιακά “αμφιθέατρα” στην κοινή θέα, γίνονται οι γελοιότεροι των γελοιοτέρων.

Το τελευταίο το είπα στον κολλητό μου και πολύ σοβαρό, άξιο αρχαιολόγο (ξέρετε εσείς ποιος είναι;), πριν χρόνια:
-Σταμάτα να βγαίνεις στις τηλεοράσεις... Γίνεσαι μαϊντανός, και αυτοεξευτελίζεσαι!
Με άκουσε; Το διαπίστωσε και ο ίδιος; Δεν έμαθα ποτέ, πάντως σήμερα, το έκοψε, απέχει από το δελεαστικό, κατά τα άλλα, αυτό... “φρούτο”, βρήκε ξανά την επιστημονική του ταυτότητα, γράφει, γράφει, γράφει!

 
Αυτό είναι ο επιστήμονας! Σπουδή, σκέψεις ακλόνητες, τις οποίες περισώζει και αφήνει παρακαταθήκη στους διαδόχους του, μόνον με την συγγραφή! `
Η συχνή, ή κατ' επανάληψη “δημοσιότητα” με την σημερινή έννοια, των τηλεοράσεων, ανήκει στις μετριότητες και στους πούστηδες. Αυτοί είναι που θέλουν μέσω των "γυαλιών", να μας επιβάλλουν φορτικά την θέση τους και την άποψή τους!
Για να γελάσουμε λίγο, ο ίδιος κολλητός μου, και εν ενεργεία αρχαιολόγος, Προϊστάμενος σε μια αρχαιολογική υπηρεσία, νυν συνταξιούχος, έπαθε το κάζο της ζωής του, όταν πήγε στην Πολεοδομία της Εδέσσης να συμβουλευτεί κάποιους χάρτες για αρχαιολογική περιοχή του νομού που ενδιαφέρονταν, ο προϊστάμενος της Πολεοδομίας τον παρέπεμψε σε έναν μηχανικό του Πολυτεχνείου, με τον οποίο καθώς πήγαιναν προς το αρχείο της υπηρεσίας -ήταν και θέμα αρχείου η υπόθεση- ο πολιτικός μηχανικός του λέει:
-Είστε αρχαιολόγος;
-Ναι!.. Του απαντάει με καμάρι ο κολλητός μου, που ήρθε και η ώρα να δείξει την σοφία του στον φτωχό μηχανικίσκο της Πολεοδομίας Εδέσσης.
-Το “Ιντιάνα Τζόουνς το ΙΙΙ”... Μήπως ξέρετε αν, ή πότε, θα κυκλοφορήσει στα βιντεοκαταστήματα;
Περιττό να γράψω τι έπαθε το φιλαράκι μου, μαντέψτε το κι εσείς, “απλή λογική” είναι!
Αυτό που τράβηξε την προσοχή μου στους σημερινούς τίτλους ειδήσεων, ήταν και ο: “Τζένιφερ Νάιλς: Η εμμονή των κατοίκων της αρχαίας Αθήνας με τα άλογα ήταν άνευ προηγουμένου”.
Αυτό που ήχησε άσχημα και κακόηχα στα αυτιά μου του τίτλου, ήταν το “εμμονή”! Όλα τα άλλα, καλώς γραμμένα και καλώς ειπωμένα. Γι' αυτό και μπήκα στον κόπο, να διαβάσω ολόκληρο το άρθρο.
Με λύπη μου, από τις πρώτες γραμμές, πέραν του εκθεσιακού χαρακτήρα (περί αρχαιολογικής εκθέσεως επρόκειτο στην Αθήνα), αυτό που... γαύγιζε περίτρανα το άρθρο, ήταν η προσπάθεια της αρχαιολόγου να μας πείσει για... απλά πράγματα! Το άλογο... Η Αθήνα... Οι Αθηναίοι... Και, η “εμμονηηή”!
Εμμονή, που σημαίνει ότι οι Αθηναίοι είχαν ένα είδος... σχιζοφρένειας, περιττής φροντίδας και συμπάθειας για το άλογο, το οποίο, ήταν... Προσέξτε:

• Είδος ανάγκης και πρώτο μέσον για τα ταξίδια τους. Τις μετακινήσεις τους. Όπως τα γαϊδουράκια.
• Αγροτικός βοηθός που συνέχισε έως και σήμερα.
• Φιλικό και συμπαθέστατο τετράποδο κατοικίδιο ζώο με τον σκύλο, όπως και σήμερα. 
• Αθλητής και καμάρι για τον ιδιοκτήτη του στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
  
• Και, “Πολεμική μηχανή” μέχρι τον 20ο αιώνα στις Στρατιωτικές εκστρατείες, όπου σιγά-σιγά, άρχισε να εγκαταλείπεται από τα σημερινά μηχανοκίνητα.

Αυτό, λοιπόν, το άλογο, ήταν κατά την κ. Νάιλς, η “εμμονή” (παράνοια, σχιζοφρένεια), των Αθηναίων! 

Βεβαίως, λέει κι άλλα πολλά αυτή η νέα “Ιντιάνα Τζόουνς” σε μας τους αγραμμάτους και αγαθιάρηδες, “προ-επαναστατικούς”, το λιγότερο, Έλληνες, στις ερωτήσεις ενός φτωχού δημοσιογράφου (ο οποίος στην ουσία ψάχνει τις ερωτήσεις που θα της κάνει, ούτε τις ξέρει, ούτε τις έχει στο μυαλό του), όπως ακριβώς θα έλεγε σε ένα ακροατήριο πρωτοετών φοιτητών Φιλοσοφικής σχολής που θα την άκουγαν με ανοιχτό το στόμα, χωρίς να έχουν, προσέξτε, το δικαίωμα αντιδράσεως! Πρωτοετάκια, γαρ!
Θα κλείσω με ένα ακόμα ζωντανό περιστατικό, αφού και πάλι επισημάνω πως; Τα απλά πράγματα και οι απλές καταστάσεις, “γίνονται επιστήμη” (σ.σ.: χωρίς να σημαίνει ότι απορρίπτω το ερευνητικό πρόγραμμα, ακόμα και αυτής της κυρίας, το οποίο όμως, δεν έχει καμιά θέση ανάμεσά μας, στο ευρύ κοινό, πέραν των πανεπιστημιακών εργαστηρίων και αμφιθεάτρων), στα χέρια επιστημόνων, των οποίων που επιδίωξη είναι η δημοσιότητα, της δημοσιότητας, ω δημοσιότητα... Και μόνον αυτή!
Στο Αρχαιολογικό Συνέδριο του ΑΠΘ 2006, το καθιερωμένο και ως το πιο σοβαρό ετήσιο του Φεβρουαρίου, παρακολουθούμε τις ανακοινώσεις των ανασκαφέων της χρονιάς, παρέα με τον Μάκη τον Παπάγγελο, τον Κώστα τον Σισμανίδη (που έχουν και οι ίδιοι ανακοινώσεις), και πολλούς άλλους καλούς φίλους αρχαιολόγους, οι οποίοι κι αυτοί έχουν τις δικές τους δουλειές, τις δικές τους ανακοινώσεις.
Στο βήμα ανεβαίνει μια νεαρή (ταλαντούχα;) αρχαιολόγος, η οποία έχει βρει κάποιον όγκο βυζαντινού τείχους στην ανατολική Θεσσαλονίκη πεταμένο εκτός των τειχών, και κάνει στην "εργασία της" λεπτομερή καταγραφεί, πως μετακινείται αυτός ο όγκος με μηχανικά και άλλα μέσα, από τι αποτελείται -πέτρες, λάσπη, παλιά ξύλα, καρφιά, αριθμημένα 1,2,3... Τους εργάτες τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για την μεταφορά του! Πως φορτώθηκε σε  μια νταλίκα, για να τοποθετηθεί, να φυλαχθεί κάπου αλλού στην πόλη της Θεσσαλονίκης, κλπ, κλπ. Σήμερα αυτό το “σπάνιο εύρημα”, είναι πεταμένο αριστερά της εισόδου του υπογείου γκαράζ της Τσιμισκή, και εν επαφή, κάτω από μία λαμαρίνα, του κτιρίου της “ΧΑΝΘ”.
Το ακροατήριο, όλοι επιστήμονες και ακαδημαϊκοί, άρχισε να δυσανασχετεί με τις πρώτες παραγράφους, και όταν το κοριτσάκι, και μεγάλη εκκολαπτομένη αρχαιολόγα, επιτέλους, τελείωσε την (ανόητη) αφήγηση της, ένα “ουφ” ανακουφίσεως βγήκε από τα στόματα όλων στην αίθουσα του παλαιού κτηρίου της Φιλοσοφικής! 

Στο “πηγαδάκι” του διαλείμματος του διαδρόμου, είπα στα φιλαράκια μου.
-Καλά, ρε... Ποιος την συμπεριέλαβε αυτήν την ηλίθια με τα “καρφιά και τα πέταλα” στο συνέδριο; Και γιατί; Για να εισπράξω το βλοσυρό τους βλέμμα με την φράση, "Θέλεις να τ' αρπάξεις κι εσύ τώρα;".
Το γέλιο συνεχίστηκε και στα "Μπακαλιαράκια” της Εγνατίας οδού, όπου μεταξύ οίνου τυρού και αχλαδιού, συνέχισε το “Συμπόσιο” της Φιλοσοφικής πραγματικό συμπόσιο, και τέρψη του λάρυγγος, των φωνητικών μας χορδών... “Οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου”!