Ως γνωστόν, η γονιμότητα αποτελεί έναν από τους κυρίους στόχους της λατρευτικής πρακτικής στα πλαίσια της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας. Η γονιμότητα της Φύσης για την ικανοποίηση των αναγκών του καρποσυλλέκτη, του κυνηγού, και του αλιέα, η γονιμότητα των αγρών για την ανταμοιβή του μόχθου του καλλιεργητή, η γονιμότητα των κοπαδιών για τη διατήρηση και την αύξηση του ζωντανού πλούτου του κτηνοτρόφου, η γονιμότητα, τέλος, των ανθρώπων, για την αύξηση και την διαιώνιση των κοινωνιών.
Με το κριτήριο λοιπόν της γονιμότητας, ερμηνεύεται εύκολα όλος εκείνος ο διάχυτος ερωτισμός της Ελληνικής Μυθολογίας -της πάμπλουτης αυτής ποιητικής έκφρασης της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, η οποία αποτυπώνεται σε κάθε μορφή της αρχαίας Ελληνικής Τέχνης- εφόσον ο θεοποιημένος Έρως, είναι αυτός που διασφαλίζει την πολυπόθητη και πολύμορφη γονιμότητα διαμέσου της χαράς, και της ηδονής της ερωτικής συνευρέσεως.
Εν τέλει, η βιωματική εμπειρία του Έλληνα ανθρώπου ότι όλα γύρω του δια του Έρωτος γεννώνται και αναγεννώνται, του υπαγόρευε την πεποίθηση πως, όχι μόνον τα όντα του άμεσου περιβάλλοντός του, αλλά και ο κόσμος ολόκληρος, το Σύμπαν, αποτελεί το σύνολο των καρπών αέναων ερωτικών πράξεων -έλξεων, συμμίξεων και γεννήσεων- πεποίθηση η οποία ειδωμένη ποιητικά και συμβολικά, όχι μόνον δεν διαψεύσθηκε, αλλά αντίθετα, επιβεβαιώθηκε από τη σύγχρονη επιστήμη, τα ογκώδη θεμέλια της οποίας έθεσε ο Ελληνικός Πολιτισμός.
Ως εκ τούτου ο Έρως ως έννοια και ως πρακτική, ως έκφραση και ως εκδήλωση, ελλοχεύει σε κάθε πτυχή της Ελληνικής Κοσμοαντιλήψεωςς, και κυριαρχεί σε όλα τα πεδία της Ελληνικής Θρησκείας.
Τα πάντα, έλκονται δια του Κάλλους, και πάντα ηδονικά σμίγουν, και γεννούν τους καρπούς των ερώτων τους. Εάν, λοιπόν, έχουμε κατά νου τη θεμελιώδη σημασία του Έρωτα στη δομή της Ελληνικής Κοσμοαντιλήψεως, μπορούμε πλέον να προσεγγίσουμε και να κατανοήσουμε οποιαδήποτε επι μέρους έκφραση του αρχαίου Ελληνικού βίου, αλλά και να αναγνωρίσουμε τις παραφυάδες εκείνες, οι οποίες αν και αλλοιωμένες συχνά εκ πρώτης όψεως, εντούτοις, διατηρούνται ακόμη, διαμέσου των αιώνων και ερήμην των μισελληνικών διώξεων και κατατρεγμών, αναπαράγονται γεμάτες σφρίγος και νεανικό παλμό. Μία από τις παραφυάδες αυτές, η παλαιότερη κατά την ταπεινή μας γνώμη, η οποία επιβιώνει και αναπαράγεται σε ετήσια βάση, είναι η γιορτή του Καρναβαλιού.
Η λέξη «Κάρνα - βάλι», προφανώς είναι σύνθετη. Αν ανοίξουμε τον Όμηρο, σε πάμπολλους στίχους, τόσο της Ιλιάδας όσο και της Οδύσσειας (Θ 306, Π 392, ε 376, θ 92, ι 140, υ 75 κ.α.) θα συναντήσουμε τη λέξη «καρ» και τα παράγωγά της. Η λέξη «καρ» σημαίνει «κεφάλι», και η σύγχρονη επιβίωσή της, είναι, βεβαίως η «κάρα». Εάν στη λέξη «καρ», προσθέσουμε και το ευφωνικό «ν», φτάνουμε στη λέξη «κάρνος».
Η Ελληνική Μυθολογία, μας πληροφορεί ότι ο Κάρνος ήταν κάποιος μάντης του Θεού Απόλλωνα από την Ακαρνανία, τον οποίο σκότωσε ο Ηρακλείδης Ιππότης, ο γιος του Φύλαντος. Οι συγγενείς του Ιππότου μάλιστα, αναγκάστηκαν στη συνέχεια να προσφέρουν πλούσιες θυσίες στον θεό Απόλλωνα, προκειμένου να εξευμενίσουν την οργή του για τον φόνο του Κάρνου, μάντη του. Ο περιηγητής Παυσανίας, αναφέρει τον Κάρνο και ως Κριο (Λακωνικά 13, 4), γεγονός που δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι η λέξη «κάρνος», σημαίνει «κριος».
Κάρνος ονομαζόταν επίσης, κι ένας αρχαιότατος ποιμενικός, κριόμορφος και ιθυφαλλικός Θεός των Πελοποννησίων, προστάτης της γονιμότητας, άγνωστος ίσως σήμερα στους περισσοτέρους, αλλά αντίστοιχος, περίπου, με τον γνωστότερο Πρίαπο του Ελλησπόντου. Ουσιαστικά ο Κάρνος, ήταν ένας γονιμοποιητής Θεός, τόσο των Λακώνων όσο και των Μεσσηνίων, πριν από την επικράτηση των Δωριέων στη νότια Πελοπόννησο, ενταγμένος στην χορεία των ζωόμορφων θεοτήτων οι οποίες, σύμφωνα με την ιστορία των θρησκειών, προηγήθηκαν των ανθρωπομόρφων.
Από το ουσιαστικοποιημένο επίθετο «Κάρνειος» παράγεται στον πληθυντικό η ονομασία της εορτής «τα Κάρνεια», η οποία κατά τους ιστορικούς χρόνους ετελείτο σε όλες τις δωρικές πόλεις, προς τιμή του Καρνείου Απόλλωνος. Εορτάζονταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα στο Γύθειο, στον Οίτυλο, και στα Λεύκτρα Λακωνίας, στη Καρδαμύλη και στις Φαρές Μεσσηνίας, στην Σικυώνα Κορινθίας, στο Άργος Αργολίδος, και προπάντων, στο Ιερό Άλσος με τα κυπαρίσσια, το λεγόμενο Καρνάσιον η Καρνειάσιον, στη μεσσηνιακή Οιχαλία. Το Άλσος αυτό βρισκόταν δίπλα στην όχθη του ποταμού Χαράδρου, και το κοσμούσαν τα περικαλλή αγάλματα του Κριοφόρου Ερμού, της Αγνής(τοπική ονομασία της Περσεφόνης), και του Καρνείου Απόλλωνα (βλ. Παυσανίας Μεσσηνικά 2,2). Οι εορταστές μεταμφιέζονταν όλοι και συμμετείχαν σε μυστήρια παρόμοια με εκείνα της Ελευσίνας, τα οποία κατά την μυθολογική παράδοση ίδρυσε ο Ελευσίνιος Καύκων, ο γιος του Κελαίνου. Ενώ κατά το πέρας της γιορτής, γίνονταν πάνδημα συμπόσια και «πανηγυρισμοί»!
Όσον αφορά την καταγωγή του Καρναβαλιού, αρκετοί ανοιχτόμυαλοι ερευνητές, ημεδαποί τε και αλλοδαποί, αρχίζουν να εγκαταλείπουν πλέον, στις μέρες μας τις θεωρίες περί του «χορού του κρέατος», η της «απόσυρσης του κρέατος», παρεπόμενες της χριστιανικής απόκρεω, και αποδίδουν τη μεγάλη γιορτή της γενικευμένης εαρινής λαϊκης ευωχίας, σε εθιμικές επιβιώσεις διονυσιακών τελετών. Οι φίλοι αυτοί, παρόλο που πορεύονται προς τη σωστή κατεύθυνση, τελικώς, σφάλουν. Διότι το Καρναβάλι είναι μεν επιβίωση αρχαίων Ελληνικών θρησκευτικών γονιμοποιητικών τελετών, όχι όμως των διονυσιακών, αλλά των απολλωνίων.
Το δεύτερο συνθετικό της λέξης «Καρναβάλι». Το επίρρημα «βάλλε» η «άβαλε», στα αρχαία ελληνικά σημαίνει «είθε» και «μακάρι». Μερικές από τις δεκαπέντε και πλέον σημασίες του ρήματος «βάλλω» έχουν την έννοια του «στρέφω», «σείομαι πέρα δώθε», «ελαύνω», «φορώ», «προκαλώ», «ρίπτομαι», αλλά και… «φωτίζω». Το ρήμα «βαλλίζω» σημαίνει «χοροπηδώ», «βαλλισμός», δηλαδή «πηδηχτός χορός».
Συνοψίζοντας όλα αυτά συμπεράνουμε ότι: Μια έκφραση του τύπου «καρνάβαλε», θα μπορούσε να σημαίνει «είθε Θεέ Κάρνε, να εκπληρώσεις τις γονικοποιητικές μας προσδοκίες, για την αύξηση των γεννημάτων μας».
Μια άλλη έκφραση του τύπου «καρναβάλλω», θα μπορούσε να σημαίνει «στρέφομαι η σείομαι πέρα δώθε», κατά την διάρκεια της σχετικής γιορτής προς τιμή του Θεού Κάρνου, η του Καρνείου Απόλλωνα.
Και μία ακόμα, του τύπου «καρναβαλίζω», θα μπορούσε να σημαίνει «χοροπηδώ» στο πανηγύρι του Κάρνου, τα κριόμορφα φορώντας κέρατα του Θεού, η το προσωπείο του…
Καρναβάλι λοιπόν, όπως Ελλάς, προς τιμήν του Καρνείου Απόλλωνα, χριστιανοί, μη χριστιανοί και άθεοι, στροβιλιστείτε για μία εβδομάδα και παραπάνω, θυμηθείτε, ποτό και τιμόνι δεν πάνε παρέα, τα παιδιά στο πίσω κάθισμα, αφήστε τη σύζυγο μπροστά, μέγκλα να σας καμαρώνει το πόσο ωραία οδηγείτε, αλλά με τους υαλοκαθαριστήρες του αυτοκινήτου σας… από μέσα!.. Καλές γιορτές...
Γιώργος Φωτεινός
Η Αυτού Εξοχότης η μουτσούνα, η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας... χωρίς κανένα μέλλον! Τίτλος που κέρδισε επάξια, εκεί εις τας Ευρώπας των Βρυξελλών! Τσικνοπέμπτη που είχαμε χθες... Να μας βοηθάει ο Κάρνειος Απόλλων, ο οποίος στην αρχαία Ελλάδα, αλλά και σήμερα, έβαζε και βάζει, κάθε κατεργάρη στον πάγκο του!..
110 μέρες πέρασαν από τότε που πέντε τσογλάνια βάνδαλοι, κατέστρεψαν με φούμο κατά τα γνωστά, όλα τα σήματα οδικής κυκλοφορίας από τον Άγιο Πρόδρομο έως τα Βασιλικά, επί της Εθνικής οδού, παρακαλώ, και όχι σε κανέναν αγροτόδρομο, στα γκράβαρα της ενδοχώρας!.. Και ακόμα να αντικατασταθούν! Αλλά το δάκρυ κορόμηλο γι’ αυτούς τους γυμνοσάλιαγκες, τρέχει για τη σωτηρία των ψυχών ημών... Μόνο για τις ψυχές μας, κλαιν και οδύρονται αυτοί οι άχρηστοι, χριστιανικό βαθέως Κράτος η Ελλάς, όχι για την σωματική μας ακεραιότητα, υγεία, τις περιουσίες μας που καταστρέφονται καθημερινώς στην άσφαλτο, από δική τους εγκληματική αμέλεια, η παράβαση καθήκοντος. Χωρίς ποτέ, να δικαστεί ΚΑΝΕΙΣ γι αυτό, να χάσει τη δουλειά του, να πάει στο σπιτάκι του, μηχανικός επιβλέπων η υπεύθυνος, ζουν και βασιλεύουν ΑΠΑΝΤΕΣ, αρπάζοντάς τα, και πιθανώς, από παντού, άγρια! Από τα γύφτικα συνεργεία που βρομίζουν τους δρόμους με αφίσες και παρτάλια κάθε είδους σαβουροδιαφημίσεων, ανεκτικές συμπεριφορές για βρομοκαντίνες, σαν εκείνη που βρίσκεται καταμεσής στον κόμβο που φτιάχνουν τα μηχανήματα του εργολάβου στη στροφή Λακιάς, χωρίς να την ενοχλεί κανένας... Κουρκούτι μυαλό... Κι όταν εμείς σας λέμε κουρκούτι, εσείς βάλτε και λίγο αλατοπίπερο, έτσι για νοστιμάδα!.. Αλήθεια; Από κει δεν περνάει κανένας; Ούτε αστυνομία; ΟΛΟΙ, από αυτήν τη βρομοκαντίνα, τελικώς, “ψωνίζουν” το πρωινό και το απογευματινό κολατσιό τους; Δεν πέθανε, κανένας; Γιατί από αυτές τις καντίνες, να το σημειώσουμε και αυτό με έμφαση, ένας τρώει, ψωνίζει, δέκα πεθαίνουν!..
Επί πλέον, αυτό το άθλιο και ανελέητο Κράτος, θα πρέπει να καταλάβει ότι, κάθε καταστροφή περιουσιακού του στοιχείου, αυτό πρέπει να αντικαθίσταται ΑΜΕΣΩΣ! Μόνον έτσι θα συναισθανθεί το κόστος της καταστροφής που του γίνεται, θα αναγκαστεί να καθίσει κάποιους στο σκαμνί, το πιο σίγουρο, και συνετίζοντάς τους! Αλλιώς, ο βανδαλισμός, η ασυδοσία, η ατιμωρησία, και η εγκληματική ανοχή, θα θεωρείται εσαεί, πάγιο, και ηθικό καθεστώς για την Ελλάδα!
