Αφού σας ευχηθώ καλή επιτυχία στα καθήκοντά σας, και αφού σας πω ότι καμαρώνω για τα επιτεύγματα της Πολεμικής μας Αεροπορίας, επιτρέψτε μου να διατυπώσω ορισμένες σκέψεις και παράπονα, σχετικά με τον τρόπο που τιμώνται οι αεροπόροι που έπεσαν για την πατρίδα, κατά την διάρκεια διατεταγμένων αποστολών.
Πιο συγκεκριμένα, αναφέρομαι στην εκτέλεση τελετής μνήμης των πεσόντων αεροπόρων την 1-2-1995 στη Χαλκιδική, αλλά και των επτά Χαλκιδικειωτών αεροπόρων, που κατά καιρούς έπεσαν για την πατρίδα.
Την 1-2-1995, δύο αεροσκάφη F-5Α/β, με χειριστές τους Άρη Μαρτάκη Περικλή Κουβεντάρα και Γεώργιο Χουσελά, προσέκρουσαν στον ορεινό όγκο Ίταμο κατά την διάρκεια εθνικής άσκησης. Πέντε χρόνια αργότερα, η Πολεμική Αεροπορία κατασκεύασε μνημείο προς τιμή των αεροπόρων αυτών. Έγιναν τα αποκαλυπτήρια παρουσία της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, υποσχόμενοι όλοι ότι είναι υποχρέωση όλων, να τιμώνται και να μη ξεχασθούν.
Λίγο καιρό μετά την πτώση των δύο αεροσκαφών, ανάμεσα στα συντρίμμια βρέθηκαν και μέλη των σωμάτων των άτυχων αεροπόρων. Ύστερα από επιθυμία των οικογενειών των τριών αεροπόρων, τα μέλη θάφτηκαν όλα μαζί σε ειδικά κατασκευασμένο κενοτάφιο μέσα στο β
ουνό Ίταμος, 2χλμ. νότια του μνημείου της προηγουμένης παραγράφου.
Τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ουδέποτε έγινε τελετή μνήμης, και η κατάσταση του μνημείου ήταν απαράδεκτη από πλευράς καθαριότητας αλλά και συντήρησης -υπήρξαν σημεία κατάρρευσης. Το 2004, ύστερα από προσωπική μου πρωτοβουλία, ζήτησα από τον τότε δήμαρχο κ. Γιάννη Τζίτζιο, να τιμηθούν οι ξεχασμένοι αεροπόροι. Ο ίδιος ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο, πήραν απόφαση, και σε συνεργασία με την 113 Π.Μ., έγινε μία σεμνή τελετή παρουσία πλήθους κόσμου και σχολείων του δήμου Σιθωνίας. Η προβολή της Αεροπορίας ήταν μεγάλη.
Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος, ακολούθησαν διαλέξεις-ομιλίες σε διάφορα γυμνάσια λύκεια της Χαλκιδικής, αποκορύφωμα, μία ημερίδα από αξιόλογους ομιλητές, επί των εθνικών μας θεμάτων. Επίσης, το 2004 έγινε επίσκεψη των συμμαθητών της 32ας ΣΙ στη Χαλκιδική… Η 113 Π.Μ., η 350 Μ.Κ.Β., και το 1ο ΚΕΠ ήταν πάντα κοντά σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις. Και φυσικά, εσείς ήσασταν ενήμερος ως Αρχηγός Α/ΑΤΑ.
Το 2005 σε συνεργασία με τον δήμο Πολυγύρου, έγινε ημερίδα με θέμα
την Πολεμική Αεροπορία και ειδικότερα, την συμβολή της Π.Α. στους αγώνες της πατρίδας μας από την γέννησή της μέχρι σήμερα. Τονίστηκε ότι μεταξύ των πεσόντων αεροπόρων κατά την διάρκεια αυτών των αγώνων, ήταν και πέντε καταγόμενοι από την Χαλκιδική: Χριστόδουλος Φιλιππίδης, Γεώργιος Δαραβίγγας, Αστέριος Λιάπης , Παναγιώτης Παπανικολάου, Γεώργιος Μουρμουρής. Οι χειριστές αυτοί ουδέποτε τιμήθηκαν και κανένα μνημείο δεν έγινε γι’ αυτούς. (Σήμερα δυστυχώς ο αριθμός αυτός αυξήθηκε από 5 σε 7, με τον θάνατο του σμηναγού Γιάννη Χατζούδη και του Ηλία Καραμπά).
Στο τέλος της ημερίδας έγινε εισήγηση και πάρθηκε απόφαση ώστε να κατασκευασθεί απλή αναθηματική πλάκα με τα ονόματα των πέντε αεροπόρων από την Χαλκιδική με την άδεια του ΓΕΑ. Κατασκευάσθηκε με χρήματα ιδιωτών (…) και την στήριξη του δήμου Σιθωνίας. Και τοποθετήθηκε στο χώρο του μνημείου των τριών πεσόντων αεροπόρων της παραγράφου 2 της παρούσης επιστολής. Το 2006, έγινε μία μεγαλοπρεπής τελετή για όλους τους αεροπόρους. Μία τελετή που πρέπει να γίνεται για όλους τους πεσόντες αεροπόρους και όχι μόνο. Κατά τις εκδηλώσεις του 2004 και 2005, οι δαπάνες καλύπτονταν από τον δήμο Σιθωνίας και ιδιωτών.
Οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης συνεχίσθηκαν μέχρι και το 2008. Η Π.Α. πάντοτε έδινε την άδεια στην 113 Π.Μ., αλλά κατόπιν πίεσής μας.
Στις εκδηλώσεις αυτές, το γενικό πρόσταγμα είχε η 113 Π.Μ., και μάλιστα, κάλυπτε και το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών. Το 2008 διαφάνηκε μία άρνηση. Κυρίως, από τον υποδιοικητή της 113 Π.Μ. Τελικώς, δόθηκε η άδεια από το ΓΕΑ, και έγινε η τελετή μνήμης. Σε όλες τις εκδηλώσεις από το 2006 έως και το 2008, ο δήμος Σιθωνίας στήριζε τις εκδηλώσεις αυτές, και μάλιστα ως συνδιοργανωτής, καλύπτοντας μερικά από τα έξοδα. Όμως, πάντοτε επιδιώκαμε να είναι μπροστά η Π.Α. Και σ’ αυτήν δίνονταν πάντα, η πρωτοβουλία.
Το 2008, διοικητής ανέλαβε ο μέχρι τότε υποδιοικητής, ο οποίος ήταν αντίθετος με την τελετή μνήμης των πεσόντων αεροπόρων στη Χαλκιδική. Σε προσωπική μου επίσκεψη τον Οκτώβριο του 2008, συζητώντας με επιτελείς της 113 Π.Μ., έγινε κατανοητό ότι δεν άρεσε η πρωτοβουλία μας αυτή για την τελετή μνήμης, που γίνονταν κάθε χρόνο, και φυσικά, δεν έκαναν τίποτα για να την πραγματοποιήσουν.
Όταν ο πατέρας του Άρη Μαρτάκη τηλεφώνησε στον ίδιο τον Διοικητή για τις προθέσεις του κατά το 2009, του απάντησε ότι το ΓΕΑ δεν το εγκρίνει, και ότι δεν είναι στις προθέσεις του η τελετή μνήμης της 1-2-2009.
Με βάσει τα παραπάνω δεν ενημερώθηκε ο δήμος Σιθωνίας για τις προθέσεις της Π.Α. όπως γίνονταν κάθε χρόνο, για να ενεργήσει ανάλογα στο μέτρο που του αναλογεί. Εάν ο δήμος το γνώριζε νωρίτερα, θα μπορούσε να εκτελέσει την εκδήλωση μόνος του, όπως αυτό συνέβη και κατά το 2004 και 2005. Μετά από τα παραπάνω, δεν έγινε η τελετή μνήμης των απολεσθέντων αεροπόρων μας την 1-2-2009.
Το γεγονός αυτό, είχε σαν αποτέλεσμα τα δικαιολογημένα παράπονα των συγγενών των πεσόντων αεροπόρων, αλλά και τα δυσμενή σχόλια της τοπικής κοινωνίας της Χαλκιδικής, σε βάρος της Πολεμικής Αεροπορίας.
Στο σημείο αυτό σας ενημερώνω ότι την 1η Φεβρουαρίου 2009, ελάχιστοι
Από τα παραπάνω αναφερόμενα συνάγονται τα εξής:
α. Η Πολεμική Αεροπορία κατασκεύασε δύο μνημεία προς τιμή των τριών πεσόντων αεροπόρων.
β. Τα μνημεία αυτά δεν συντηρούνται* κανονικά και ο χώρος γύρω από αυτά δίνει την εικόνα πλήρους εγκατάλειψης γεμάτος σκουπίδια.
γ. Στα 14 χρόνια από την ημέρα που οι τρεις αεροπόροι σκοτώθηκαν, τιμήθηκαν μόνο έξι φορές, κι αυτό ύστερα από ιδιωτική πρωτοβουλία, πίεση των Ελλήνων πολιτών προς την Πολεμική Αεροπορία. Και ανάλογα με την διάθεση του εκάστοτε διοικητή της 113 Π.Μ.
δ. Το 2006, με ιδιωτική πρωτοβουλία κατασκευάσθηκε αναθηματική πλάκα για τους Χαλκιδικιώτες πεσόντες αεροπόρους, και τοποθετήθηκε στον ίδιο χώρο με το ήδη υπάρχον μνημείο της Πολεμικής Αεροπορίας -ύστερα από σχετική σας άδεια.
Γεννώνται τα εξής ερωτήματα:
α. Πρέπει να τιμώνται οι πεσόντες για την πατρίδα Αεροπόροι, και μάλιστα όταν έχουν κατασκευασθεί μνημεία γι’ αυτούς;
β. Εάν ναι, ποιος αποφασίζει, και ποιος ενεργεί;
γ. Εάν όχι, γιατί δεν μας το γνωρίζει η Π.Α., προκειμένου να αναλάβει η τοπική κοινωνία, η ακόμα, να γίνεται η τελετή, με ιδιωτική πρωτοβουλία;
δ. Ποιος έχει την ευθύνη* της συντήρησης και καθαριότητας των μνημείων αυτών;
Αυτά τα ερωτηματικά, αν μη τι άλλο, προκαλούν σύγχυση, και θα πρέπει να ξεκαθαρισθούν οι αρμοδιότητες της εκάστοτε πλησιέστερης μονάδος. Εάν η Π.Α., για διάφορους λόγους αδυνατεί, να ζητήσει την βοήθεια του δήμου στην περιοχή του οποίου έχει κατασκευασθεί το μνημείο.
Προσωπικά, θα αναμένω μία απάντησή σας. Διαφορετικά, θα αναλάβω και πάλι την πρωτοβουλία, και με την στήριξη της τοπικής κοινωνίας, θα εκτελείται η τελετή μνήμης κάθε χρόνο, έστω και με την απουσία της Πολεμικής Αεροπορίας...
Κύριε Αρχηγέ, σας γνωρίζω πολύ καλά, και πολύ περισσότερο γνωρίζω την ευαισθησία σας στο θέμα αυτό στο οποίο αναφέρομαι. Το αίτημά μου είναι απλό. Σας ζητάω να τιμώνται κάθε χρόνο όλοι οι ήρωες -γιατί ήρωες είναι αυτοί που πεθαίνουν για την πατρίδα με τον ίδιο τρόπο σε όλη την Ελληνική επικράτεια, χωρίς καμία επί μέρους διάκριση. Αλλά και γιατί, αυτό επιθυμούν οι συγγενείς των πεσόντων μας, όσο και οι τοπικές κοινωνίες, στις οποίες έχουν αναγερθεί αυτά τά μνημεία.
Με εκτίμηση
Νίκος Παπαδημητρίου, Χ.Ι. Υποπτέραρχος ε.α.
Νικήτη, 8 Φεβρουαρίου 2009
-***-
* ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ “ΧΑΟΥΣ”
Όταν πριν από 2-3 χρόνια, σε μία περιοδεία μας στα συμμαχικά νεκροταφεία της Κεντρικής Μακεδονίας, βρεθήκαμε στο Εγγλέζικο νεκροταφείο του Λαχανά, διαπιστώσαμε με έκπληξη ότι κάποιοι εργάτες, Έλληνες εργάτες, περιποιούνταν εκείνη την ημέρα όλον τον περιτοιχισμένο χώρο του νεκροταφείου -τα κενοτάφια (πλάκες) των Εγγλέζων στρατιωτών- ο οποίος έλαμπε από καθαριότητα, ομορφιά και τάξη.
Στη συζήτηση που είχαμε μαζί τους, η έκπληξή μας έγινε ακόμα μεγαλύτερη, όταν μας είπαν ότι δούλευαν για την Βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ, και ότι πληρώνονταν από αυτήν. Το ανώτατο Αγγλικό κράτος, δηλαδή.
Εμείς θεωρούμε, ειδικά τους Χειριστές της Πολεμικής Αεροπορίας μας, στρατιώτες εμπολέμου καταστάσεως σε καθημερινή και διαρκή βάση, αφού οι αποστολές που αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν στον αέρα, ελαχίστως ελάχιστα απέχουν, από αυτές της πραγματικής συρράξεως.
Και όπως συνηθίζουμε να λέμε χαριτολογώντας, ο πόλεμος δεν εξαρτάται από κανενός είδους κρατικής παρεμβάσεως η διαταγής, αλλά από την «δακτυλική φαγούρα» των ανδρών αυτών, την στιγμή που στα σκόπευτρά τους, μέσα στα αεροσκάφη, έχουν «κλειδώσει» θανάσιμα τον εχθρικό στόχο.
Εάν, κ. Υπουργέ των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Εσύ που έβαλες πλώρη να καταργήσεις και το Στράτευμα, να φτιάξεις το νέο συρφετό των πλιατσικολόγων απάτριδων μισθοφόρων. Γιατί πρέπει να το σημειώσουμε κι αυτό, οι μισθοφόροι στρατιώτες απανταχού της γης, είναι οικιοθελώς, απάτριδες!
Κι εσύ κύριε Αρχηγέ ΓΕΑ. Είστε ανίκανοι να τιμήστε τους νεκρούς πεσόντες η θανόντες άνδρες, σε διατεταγμένες πτήσεις της Αεροπορίας μας. αλλά και όλων των άλλων στρατιωτικών Σωμάτων. Κάτω από οποιοδήποτε νεωτεριστικό και θολοκουλτουριάρικο πρίσμα, νεοελληνικής αυτοκαταστροφικής απολωλαμάρας… Τα παιδιά, της Ελλάδος παιδιά… Που αφήνουν τα κόκαλά τους άθαφτα, στις Ελληνικές βουνοκορφές η τις θάλασσες, χρόνια τώρα, καθημερινώς...
Τότε, άμε στο σπιτάκι σας και οι δύο, να απολαύστε ήρωες, τη θαλπωρή του σαλονιού σας, ντυμένοι και με το αγαπημένο σας πενιουάρ, τις παντοφλίτσες σας... Οι στολές εκστρατείας και τα κράνη δεν αρμόζουν σ’ εσάς... Διαλύστε εντελώς, και τον Ελληνικό Στρατό, άδικα τον
Μην αναγκάστε εμάς να σας γράψουμε, τι ακριβώς, κυλάει… θα το μετανιώστε πικρά.
<Χ>
