Ένα μικρό πρόβλημα στο μάγουλο, ένας αναπάντεχος… τσούρλος, μου το ’πρηξε μέχρι τ’ αυτί, και μ’ ανάγκασε να πάω μεσάνυχτα στο νοσοκομείο, για λόγους όχι πανικού, αλλά καθαρά, λόγους προληπτικούς.
Αλλά και γιατί, σ’ αυτό το νοσοκομείο όποτε πηγαίνω, είναι αδύνατο να μη βγάλω θέμα, να μη βγάλω… είδηση!
Έτσι λοιπόν, την ώρα που προσπαθούσα ν’ ανοίξω την πόρτα της… τροφοδοσίας (του νοσοκομείου), κάποιος που το προσπάθησε πριν από μένα φαίνεται, μου έδειξε τα σκαλιά πλαγίως, και μου είπε πως θα ’βρισκα την πόρτα για τα εξωτερικά ιατρεία, κομματάκι δύσκολο!
Εκεί, με παρέπεμψαν στο χειρουργικό, όπου δ
ύο πιτσιρικάδες γιατροί, βλέποντάς με, και αφού με εξήτασαν επισταμένως, μου είπαν ότι πρέπει να πάρω μια γερή αντιβίωση, και «να περιμένουμε το πράγμα, να δείξει από μόνο του τι θα κάνει;».
-Γιατρέ… Άσε τις χαζομάρες… Που θα δείξει μόνο του το πράγμα τι θα κάνει… Κάνε μου εσύ μία τομή στον τσούρλο… Χαράκωσέ μου το πρόσωπο… Να τελειώνουμε!
-Στα μάγουλα δεν κάνουμε τομές. Μου λέει γελώντας ο νεαρός γιατρός.
-Να μοιάσω και λίγο του Αλ Πατσίνο που μ’ αρέσει… Και γιατί παρακαλώ, δεν κάνετε τομές στα πρόσωπα; Αφού σου λέω εγώ!.. Θέλω να με χαρακώσεις! Σιγά που θα περιμένω αυτή τη βλακεία… Πότε θα «σπάσει» από μόνη της!
Περίπου έτσι, εξελίχθηκε ο διάλογος με τους νεαρούς γιατρούς στο νοσοκομείο… Καλά παιδιά… Μεταξύ σοβαρού και αστείου… Το ρεπορτάζ, μέχρι στιγμής… Σκέτη απογοήτευση… Δεν βγήκε!
Η μεταμεσονύχτια βόλτα στα άδυτα των αδύτων της Ελληνικής υγείας Αβραμόπουλε, δεν απέδωσε κανέναν καρπό... Πάτος! Πήγε εντελώς, στράφι!
Ναι; Έτσι νομίζετε; Ωραία!.. Για πάμε παρακάτω… Διαβάστε τη συνέχεια.
Από το νοσοκομείο φύγαμε, πριν από μένα στις σκάλες και ένας νεαρός κύριος, ο οποίος με μία συνταγή στο χέρι, ψάχνει το διανυκτερεύων φαρμακείο στη θεοσκότεινη βιτρίνα του φαρμακείου απέναντι από την είσοδο του νοσοκομείου, μετά πολλών κόπων και βασάνων, επιστρατεύοντας σπίρτα, αναπτήρες και ότι άλλο είχε στην τσέπη του… Το βρίσκει!
-Ποιό είναι; Τον ρωτάω κι εγώ εναγωνίως, από πίσω του.
-Της Νίκης!.. Μου λέει με ύφος νικηφόρο, και μπαίνει μέσα στο αυτοκίνητό του.
Από πίσω του κι εγώ, τον ακολουθώ προς το φαρμακείο της Νίκης.
Στης Νίκης, πάλι ο καλός οδηγός μου που κατάντησε ο κύριος, αγανακτισμένος μου λέει: «Δεν είν’ αυτό, ρε γαμώ το!.. Εδώ γράφει άλλο!..»…
-Και που είναι αυτό το άλλο;
-Στον πεζόδρομο!..
Βουρ, για τον πεζόδρομο, μαζί με κάτι καντήλια που κατεβάσαμε, άγρια στα μεσάνυχτα και οι δύο!
Μπροστά στο φαρμακείο του πεζοδρόμου, περιμένουμε με τις ώρες! Συνάμενος κουνάμενος, σκιά της νύχτας από μακριά, φαίνεται να προσεγγίζει το μαγαζί του αρκετά καθυστερημένος, ο Φαρμακοποιός.
Ανοίγει την πόρτα, μπαίνουμε μέσα με τη σειρά, όλοι. Κάτι πήγε να του πει ο κύριος , που είχαμε γίνει κολλητοί μέσα στης νύχτας το ψάξιμο, του Φαρμακοποιού, αλλά εγώ τον σταμάτησα και υπογράμμισα με αυστηρό, κάπως, ύφος…
-Και δεν έχεις αναμμένη τη «σημαία»… Τη σημαία έξω από την πόρτα!.. Γιατί δεν την έχεις αναμμένη;
-Γιατί να την έχω; Αν την ανάψω, ξέρεις τι θα γίνει εδώ σε λίγη ώρα;
-Τρίχες!.. Τίποτα δεν θα γίνει! Να, αυτό θα γίνει…
-Τίποτα; Θα πέσει σύρμα, και θα μαζευτεί όλη η Συκιά και όλη η Ορμύλια!..
-Κι εμάς τι μας νοιάζει;
-Άσε, ρε φίλε… Κι έχω και τέσσερα παιδάκια…
-Να σου ζήσουν, να τα χαίρεσαι… Εγώ δεν έχω κανένα!.. Αλλά τη σημαία στο φαρμακείο σου που διανυκτερεύει, γιατί δεν την έχεις αναμμένη; Είναι λόγος αυτός; Έχεις τέσσερα παιδάκια… Για να μην έχεις αναμμένη τη σημαία;
-Ναι… Γιατί εμένα ποιος θα με φυλάξει; Άσε να φυλαχτούμε μόνοι μας, καλύτερα…
-Η Αστυνομία… Αν γίνει κανένα επεισόδιο, φώναξε την Αστυνομία…
-Ποια Αστυνομία;
-Σ’ αυτό δεν έχεις κι άδικο… Αλλά είναι νόμος του Κράτους, ξέρεις, να έχεις τη σημαία σου όταν διανυκτερεύεις, αναμμένη...
-Ποιο κράτος;
-Το κράτος είν’ εδώ παλικάρι μου!
Το Κράτος είσαι συ! Κι αποφάσισες, επειδή έτσι σου γουστάρει, να το γράψεις στα παλιά σου τα παπούτσια! Εμείς είμαστε το Κράτος…
-Το σωματείο μας αποφάσισε έτσι, και έτσι κάνουμε…
-Και ποιο είναι το σωματείο σας; Που αποφάσισε να καταργήσει τους νόμους του Κράτους; Μαζευτήκατε μία παρεούλα… Κάνατε τη συντεχνία σας… Κι αποφασίσατε, ενάντια στους νόμους της Πολιτείας!; Με ποιο δικαίωμα, λεβέντη μου; Ωραίο σωματείο είστε; Είσαι φαρμακοποιός, και ξέρεις πολύ καλά ότι η σημαία σου, πρέπει να είναι αναμμένη!.. Ειδικά τη νύχτα... Γιατί δεν πηγαίνετε ένα πρόγραμμα εφημερίας και στο νοσοκομείο; Να ξέρουμε που θα σας ζητήσουμε; Το νοσοκομείο έχει μαύρα μεσάνυχτα για τις διανυκτερεύσεις σας!.. Το ξέρεις;
-Α, αυτό δεν το ξέρω!..
-Ορίστε, το έμαθες!.. Τι θα κάνεις τώρα;
-Είμαι φαρμακοποιός, γι’ αυτό μιλάω έτσι…
Αμ, δεν είσαι!.. Γιατί αν ήσουν πραγματικός φαρμακοποιός, δεν θα έκανες, κιχ!.. Τι στιγμή που παρανομείς κατάφορα!
-Έτσι φυλαγόμαστε καλύτερα…
-Μωρέ, τι λες; Ιδέα σου είναι! Δεν φυλάγεστε καθόλου! Απλά είστε χέστηδες… Και φοβάστε όλοι! Κι όποιος φοβάται, πάει σπιτάκι του και κοιμάται... Δε δουλεύει! Όλες οι δουλειές έχουν το ρίσκο τους. Μη μου παριστάνεις και το θύμα της κοινωνίας! Αλλά δεν τις παρατάμε; Αν δεν σ’ αρέσει η δουλειά που κάνεις, σήκω φύγε! Κάνε μία
-Ξένοι είπες;
-Ναι…
-Αυτοί ήρθαν με ταξί… Και θα τους φέρει ο ταξιτζής εδώ, αν χρειαστεί… Μη στεναχωριέσαι!..
-Μπράβο, ρε παλίκαρε; Ήρθαν με ταξί!.. Θα τους φέρει ο ταξιτζής!.. «Πήγαινέ με, όπου θέλεις ταξιτζή»;
-Άσε, άσε… Τι δουλειά κάνεις;
-Τι δουλειά κάνω; Να, αυτή τη στιγμή δουλεύω!..… Μ’ ανάγκασες τελικά, να δουλέψω! Μου έδωσες θέμα!..
-Δημοσιογράφος είσαι!..
-Κι όταν έφυγα από το σπίτι μου, κάτι μ’ έτρωγε, σαν φαγούρα μέσα μου… Έλεγα… Θα βγάλω… Δε θα βγάλω θέμα… Ορίστε, το ’βγαλα!.. Και αύριο εσύ -αν σ’ ενοχλήσει κανένας από αυτούς τους αχυρανθρώπους στους οποίους λογοδοτείς- θα κλαψουρίζεις... «έχω τέσσερα παιδααάκια»!.. Και θα προσπαθείς, να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα!.. Ενώ κανονικά, θα πρέπει να σου αφαιρέσουν την άδεια του καταστήματος! αμέσως!.. Κατάλαβες; Αμέσως!.. Την άδεια του καταστήματος!..
-*****-
[Σ.Σ.<Χ>: Εμείς θα είμαστ’ εδώ, να δούμε ποιος; θα έχει την ευθιξία να μας πληροφορήσει, αν τιμωρήθηκε ποτέ αυτός ο φαρμακοποιός, και με ποια ποινή τιμωρήθηκε;
Για το παράπτωμά του, που δεν είχε τη σημαία αναμμένη στο φαρμακείο του, ενώ διανυκτέρευε].
<Χ>
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ
Αγαπητοί φίλοι των Ελληνικών Μπλογκ,
Είχα την τιμή χθες, ενώπιον των διεθνών και σκοπιανών ΜΜΕ, να εκφράσω την αλληλεγγύη των Ελλήνων μπλόγκερ στον έγκλειστο στο άθλιο ψυχιατρείο του Μπάρντοφτσι φίλο μπλόγκερ Βάσκο Γκλιγκορίεβιτς.
Αυτό σας διαβεβαιώ πως έγινε με πλήρη αντίληψη του βάρους της ευθύνης που αναλάμβανα, και να γιατί:
1. Οι Έλληνες μπλόγκερ είναι αυτοί που ανέδειξαν την υπόθεση του Βασίλη, από τη στιγμή που πόσταρε το γνωστό: «ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΩΡΑ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ. ΒΟΗΘΕΙΑ».
2. Οι Έλληνες μπλόγκερ είναι αυτοί που "σήκωσαν" το θέμα ψηλά. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ακτιβιστές, απλά ακολουθήσαμε τα ίχνη που κατέγραφαν τα Μπλογκ και φυσικά την φωνή της συνείδησής μας.
3. Τα μεγαλοκάναλα και τα συγκροτήματα Τύπου, παρόλο ότι, οι μπλόγκερ ξελαρυγγίζονταν σε κάθε τόνο για τον εγκλεισμό του Βασίλη Γκλιγορίεβιτς, τήρησαν και συνεχίζουν να τηρούν σε μεγάλο βαθμό, σιγή ιχθύος.
4. Στους μόνους που μπορούσαμε να εμπιστευθούμε την τύχη των 30 απλών Ελλήνων της αποστολής, ήταν οι Έλληνες μπλόγκερ. Τόσο τα ΜΜΕ, όσο και το κεντρικό διαχειριστικό πολιτικό σύστημα, δεν μπορούσαν να έχουν την εμπιστοσύνη μας. Γιατί μέχρι τελευταία
στιγμή, όλη η "επίσημη Ελλάδα", συνέπλεε με την επίσημη σκοπιανή άποψη πως ο Βασίλης Γκλιγκορίεβιτς, είναι φανταστικό πρόσωπο.
5. Όπως αποδείχθηκε στην πράξη, όλο το σύστημα, εθνικό, σκοπιανό και διεθνές, παρακολουθούσε την εξέλιξη της αποστολής μέσα από τα ελληνικά Μπλογκ. Και πολύ γρήγορα έγινε σαφές σε όλους, πως η ενημέρωση στην περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά, θα ήταν αστραπιαία και έντιμα από τους Έλληνες μπλογκ και όχι φιλτραρισμένα από τα μεγαλοκάναλα και τα συγκροτήματα Τύπου.
6. Τα 30 μέλη της αποστολής, είχαν την διαβεβαίωση πως παρακολουθούνται όλες οι κινήσεις τους από τους Έλληνες μπλογκ. Αυτή η βεβαιότητα τους έδωσε και την απαραίτητη αίσθηση ασφάλειας που χρειάζονταν για να κάνουν μέσα σε ένα εντελώς εχθρικό περιβάλλον το ταξίδι ως το ψυχιατρείο.
Αγαπητοί φίλοι,
Ως δημοσιογράφος, μαθητής του Δάνου Λούη και του Αστέρη Στάγγου, μιας δημοσιογραφίας που διαπνέονταν από ήθος, το 1987 όντας εργαζόμενος στο Έθνος του Μπόμπολα, παρέδωσα την δημοσιογραφική μου ταυτότητα στον μακαρίτη Αλέξανδρο Φιλιππόπουλο, εγκαταλείποντας την δημοσιογραφία του είδους που βιώνουμε μέχρι σήμερα. Αυτήν την δημοσιογραφία που ονειρεύτηκε η δική μας γενιά, γίνεται πραγματικότητα σήμερα μέσα από τα ελληνικά Μπλογκ. Διαποτισμένη από αρχές, όπως το ήθος, ο σεβασμός στη γνώμη αλλά και η άμεση έντιμη ενημέρωση.
Γι αυτά τα ευγενή χαρακτηριστικά που έχουν σήμερα οι Έλληνες μπλόγκερ, εμείς οι υπόλοιποι, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες. Λάθη
υπάρχουν. Όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί κάνουν λάθη. Αλλά το δένδρο του διαδικτύου με τα κλωνάρια του τους μπλόγκερ,
παραμένει υγιέστατο. Σε αντίθεση με τον κορμό του συστήματος μαζικής ενημέρωσης, του οποίου ακόμη και οι ρίζες, εδώ και καιρό έχουν σαπίσει.
Για λογαριασμό των 30 απλών Ελλήνων πολιτών που πήγαμε στα Σκόπια για να βοηθήσουμε το δύστυχο αυτό παλικάρι που ακούει στο όνομα Βάσκο Γκλιγκορίεβιτς, σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά.
Ο συμπολίτης σας και μπλόγκερ / Σταύρος Βιτάλης
Υ.Γ. Αύριο επικοινωνούμε με τους Γιατρούς του Κόσμου. Αφού θέλουν οι Σκοπιανοί επίσημη προσέγγιση για εξέταση του Βασίλη μέσα από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες των υπουργείων τους, θα την έχουν λίαν συντόμως.
