«ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ»…
Και ο σύντροφος Παντελής Βούλγαρης (σκηνοθέτης-σεναριογράφος), πρώτη φορά μας τα λέει πολύ ωραία! Δικαίως το ΚΚΕ διαμαρτύρεται και διαρρηγνύει τα ιμάτιά του, γιατί θα ήταν σχήμα… οξύμωρο να παραδεχτεί την ήττα του που δεν την παραδέχθηκε ποτέ, όσο και τις θέσεις του τόσα χρόνια, οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα, ή έστω, ίχνος αληθείας των όσων ισχυρίζεται ότι συνέβησαν, περί του «Εμφυλίου πολέμου».
Αυτό που πρέπει να έτσουξε περισσότερο την ηγεσία του ΚΚΕ, αυτήν που παραμυθιάζει εδώ και 70 χρόνια χωρίς ντροπή τους απλούς «συντρόφους» στην ταινία, ήταν:
-Η κατάρριψη του μύθου του «Δημοκρατικού στρατού», αφού αποδεικνύεται πασιφανέστατα ότι στον αδελφοκτόνο αυτόν πόλεμο, ένας ήταν ο Στρατός, και από την άλλη μεριά αντιπαρατάσσονταν καθαροί αντάρτες και ψειριασμένοι κατσαπλιάδες!
-Η στρατολόγηση και ο εξαναγκασμός σε ένοπλο αγώνα των νηπίων, αυτά πλήρωσαν τη νύφη, τα οποία νήπια ουδεμία κρίση ή σχέση είχαν με τον πόλεμο, πολύ περισσότερο με τα πολιτικά εκείνα λεγόμενα ή επαγγελλόμενα, των ινστρουχτόρων «διαφωτιστών».
Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά, απλά ήθελαν να δουν τη θάλασσα που δεν είδαν ποτέ, ή να μπουν σε πλοίο, να νοιώσουν τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα αγάπης. Η γελοιοποίηση με τα παιδιά-πολεμιστές, και κάτω του χρονικού ορίου της εφηβείας που στρατολόγησαν οι κομμουνιστές στον «Εμφύλιο του Γεννηματά», φθάνει στο αποκορύφωμά της στη σκηνή που αυτά παρασημοφορούνται ως γενναίοι ήρωες, πολεμιστές «συναγωνιστές»!
-Η παραδοχή του ξενοκίνητου κομμουνιστο-συμμοριτο-πολέμου με τη βοήθεια της Ρωσίας του Στάλιν, η οποία δεν έφτασε ποτέ. Πλήρης προδοσία και εγκατάλειψη των Ανταρτών Ελλήνων κομμουνιστών.
-Τα γλέντια και τα πανηγύρια των συμμοριτών, όμοια με αυτά των Σκοπιανών και των Βουλγάρων (χοροί, τραγούδια), η απαρχή της δημιουργίας του προβλήματος της «Μακεδονίας», το οποίο χρεώνεται καθαρότατα το ΚΚΕ.
-Η γενική παραφροσύνη που επικρατούσε στις τάξεις των κατσαπλιάδων, αφού κανείς δεν ήξερε γιατί, και για ποιούς πολεμούσε;
Από την άλλη μεριά, το αντίπαλο δέος, η λέξη Στρατός τα λέει όλα. Και δεν έχουμε να πούμε τίποτα παραπάνω, από αυτό που είπε ο Ταξίαρχος στον Ανθυπολοχαγό Τριαντάφυλλο, όταν εκείνος τον παρακαλούσε να σώσει το μικρό αθώο αντάρτη Βλάσση (Γιώργος Αγγέλκος) από το στρατοδικείο και το βέβαιο θάνατο: «Ανθυπολοχαγέ, έχω κι εγώ δυο παιδιά 19 χρονών που υπηρετούν «κληρωτοί» την πατρίδα στα άλλα μέτωπα…».
Το γόητρο των Ανταρτών-κομμουνιστών σώζει η σκηνή του Καπετάν-Ντούλα (Βαγγέλης Μουρίκης) με τον Ανθυπολοχαγό Τριαντάφυλλο (Γιώργος Συμεωνίδης), όταν ο ανθυπολοχαγός μετά την αναγνώρισή του, του αφήνει τη δική του σφαίρα (του Ντούλα), με το δικό του περίστροφο (του Ανθυπολοχαγού), να αυτοκτονήσει.
Άποψή μας είναι ότι η ταινία κινείται σε σωστά ιστορικά πλαίσια, αληθινά, σύμφωνα με αυτά που θυμόμαστε από την παιδική μας ηλικία, αλλά και με αυτά που στη συνέχεια έχουμε διαβάσει, χωρίς να αδικεί κανέναν.
Ο σύντροφος Βούλγαρης μας τα είπε απλά και συντροφικά, με τη γλώσσα του σινεμά. Το οποίο σινεμά πάνω από όλα, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, είναι καλή τέχνη και διασκέδαση. Που σημαίνει επίσης, ότι δεν πρέπει να μεμψιμοιρούμε, ή να βάλλουμε λυσσωδώς εναντίον του.
Από αυτής της απόψεως, της καλλιτεχνικής, το έργο είναι πρωτοπόρο για τον Ελληνικό κινηματογράφο, μιας και πρώτη φορά καταπιάνεται ο σκηνοθέτης του, μια πραγματική πολεμική ταινία, στην οποία είδαμε ακριβά εξωτερικά γυρίσματα και πεδία μαχών, που ποτέ έως σήμερα, δεν τόλμησε επιτυχώς, όσο κι αν προσπάθησε να αναπαραστήσει στο παρελθόν, κανείς των Ελλήνων σκηνοθετών, δημιουργών.
Αλλά ενώ τα κατάφερε πολύ καλά στα σκηνικά, ή στα εφέ των βομβαρδισμών, εξωτερικά γυρίσματα, η ταινία ξεφεύγει κατά πολύ στο μοντάζ των διαλόγων, των οποίων ο σκηνοθέτης τα ελαττώματα, προσπάθησε να εξαλείψει μετατρέποντάς τους απαγγελία, σε θεατρικούς! Όχι κινηματογραφικούς.
Έτσι, οι φωνές των ηθοποιών δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, προδίδουν μεταγενέστερο στούντιο εγγραφής από μακριά, οι εντάσεις και η ηχώ των λόγων δεν έχουν τεχνική συνάφεια με τα δρώμενα και, ή θα χάνονται κάπου άγραφοι, χαμηλοί, ή θα ακούγονται πάρα πολύ δυνατά. Με λίγα λόγια, η εγγραφή των διαλόγων στο φιλμ είναι προβληματική, και κάπου θα λέγαμε, κακή.
Στα ίδια μέτρια επίπεδα κυμαίνεται και η φωτογραφία, πολλές σκηνές είναι αδικαιολόγητα κακοτραβηγμένες θολές ή σκοτεινές, κακοί χρωματισμοί, όχι για τις ανάγκες του έργου, αλλά γιατί ο εικονολήπτης των γυρισμάτων ή ο διευθυντής φωτογραφίας, απλά… δεν είχαν κέφια.
Στη δομή των σκηνών το φιλμ κάπου άγγιζε το τέλειο, αλλά και σε πολλά σημεία η ποιότητά του, έπεφτε κάτω του μετρίου. Θα αποτολμούσαμε τη σύγκριση με το άλλο ωραίο έργο του κ. Βούλγαρη, τις «Νύφες», με τη φωτογραφία και το χρώμα εκεί, να υπερτερούν κατά πολύ της «Βαθειάς Ψυχής».
Όλοι οι ηθοποιοί στη διανομή των ρόλων στάθηκαν καλά (ο «Ντούλας» με τον «Ανθυπολοχαγό» θα μπορούσαν να είναι και καλύτεροι), ακόμα και ο άσχετος με την υποκριτική, πλήν φίλτατος κ. Μίλτος Πολυβίου (στρατηγός Φλιτ), έκανε ότι μπορούσε να μας πείσει για το ρόλο του, και τα κατάφερε θαυμάσια! Όμως, θα το ξαναπούμε και πάλι ως μειονέκτημα της ταινίας, η ηθοποιία των ρόλων χάνονταν, ή μπερδεύονταν στον ήχο της καταγραφής των διαλόγων.
Σίγουρα και με όλα αυτά τα μειονεκτήματα, το φιλμ θα πρέπει να θεωρηθεί σταθμός στον Ελληνικό κινηματογράφο -το υπαινιχτήκαμε και παραπάνω- και στον σκηνοθέτη του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια.
Με τέτοιες δουλειές το Ελληνικό σινεμά, πηγαίνει ολοταχώς μπροστά, με το «Ψυχή Βαθιά», απέδειξε ότι μπορεί να κάνει και πολεμικές υπέρ παραγωγές, χωρίς να έχει να ζηλέψει τίποτα, από τις μεγάλες υπέρ παραγωγές και πολεμικές ταινίες του Χόλυγουντ.
Για να ταράξουμε και λίγο τα νερά, τα νεύρα των Ελλήνων κινηματογραφιστών, μετά το «Ψυχή Βαθιά», μπορούν να τολμήσουν και την «Εαρινή Επίθεση» του Μουσολίνι, αρκεί να το… πιστέψουν.
Πηγαίνετε να δείτε την ταινία χωρίς καμιά προκατάληψη, δεν είναι μια ταινία για αριστερούς ή δεξιούς ή κεντρώους, αυτήν την βλέπουμε καθημερινά και φανατικά, στον εκφυλισμό, εξευτελισμό της Ελληνικής τηλεοράσεως.
Το «Ψυχή Βαθιά» του κ. Παντελή Βούλγαρη, είναι μια ωραία ταινία του «2010», από έναν Έλληνα για όλους τους Έλληνες.
Θα ήταν έγκλημα να παραλείψουμε την τιμητική εμφάνιση του Θανάση Βέγγου σε ένα πέρασμα, όπου ο Έλληνας ηθοποιός για μια ακόμα φορά σφραγίζει το αστείρευτο ταλέντο του, αφού πέρα από κωμικός, θα μπορούσε να κάνει και τεράστια διεθνή καριέρα, σε καθαρά δραματικούς ρόλους.
Τον Βέγγο μπορεί να τον κέρδισε ζηλότυπα το ελληνικό σινεμά, αλλά τον έχασε το τοπ του διεθνούς δραματικού ρεπερτορίου.
<Χ.Δ.>
Το παρακάτω το πήραμε σήμερα από το Γραφείο Τύπου της «Δημοκρατικής Αναγεννήσεως», και το φιλοξενούμε μετά χαράς:
"Τα Σκοπιανά ΜΜΕ (βλ. ρεπορτάζ Μανώλη Γαλάνη, Πρώτο Θέμα 1/11/09), εντόπισαν στον δικτυακό ιστότοπο του Έλληνα Πρωθυπουργού, πρότασή του στους επισκέπτες, να διαβάσουν το βιβλίο «Το βάσανο της ιστορίας» των Ουμούτ Οζκιριμλί (είναι Τούρκος και εξηγείται να λέει ότι του κατέβει) και Σπύρου Σοφού (είναι Έλληνας και ντροπή του όσα λέει),
Οι δύο ανιστόρητοι «ιστορικοί», σε κατάσταση έκστασης, ξερνούν κάθε αποκύημα της νοσηρής φαντασίας τους κατά του Ελληνισμού.
- Ονομάζουν την επανάσταση του ‘21 «εθνικιστικό κίνημα» και της επιρρίπτουν «στρατηγικές εξαναγκασμού, προσηλυτισμού, εκδίωξης και εξόντωσης των Τούρκων».
- Χαρακτηρίζουν τους «δεσμούς» της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με τους ραγιάδες, «οργανική σχέση όπως ακριβώς εκείνη μεταξύ μιας μητέρας και των παιδιών της»!!!
Φανταστείτε τι έγκλημα έκαναν ο Κολοκοτρώνης ο Μακρυγιάννης και οι άλλοι αγωνιστές, να αποσπάσουν τα παιδιά, από τη «μητέρα» Τουρκία!. Αιτία της επανάστασης ο άσοφος κ. Σοφός και ο συγγραφικός εταίρος του, θεωρούν «την οικονομική δυσαρέσκεια» των ραγιάδων.
Η Δημοκρατική Αναγέννηση πιστεύει ότι είναι αδιανόητο ο κ. Παπανδρέου να προτείνει εν γνώσει του, αυτό το έκτρωμα στους πολλούς επισκέπτες της ιστοσελίδας του.
[Σ.Σ.<Χ.Δ.>: Κε Παπαθεμελή. Εσείς ένας άνθρωπος του Πασόκ για χρόνια. Δεν θα πρέπει να μην το χωράει ο νους σας, αν όντως, έχει τέτοιους συμβούλους ο «Μπράβο Υόργκο» (και ολίγον πρωθυπουργός της Ελλάδος), γιατί έχει πολλούς!
Λοιπόν; Τι περιμένατε από το "παιντί"; Ή μήπως νομίσατε τον «ΓΑΠ» άλλον Παλαιολόγο, να πεθάνει στις επάλξεις του Έθνους με το σπαθί στο χέρι; ]
