Να μας πει πρώτα ποιο είναι το όνομά της;
ΔΙΩΞΤΕ ΤΗΝ ΚΟΥΒΕΛΟΥ-ΜΗΤΣΟΤΑΚΟ-ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΑΙΝΑ ΑΠΟ ΤΗ “ΝΟΥΔΟΥ”
Που τα γνωστά χαλκεία του γελοίου Άστεως, την φέρουν και να προηγείται! ΟΥΔΕΝ κομίζει στη μεγάλη παράταξη η κυρία, πέραν του αμαρτωλού πολιτικού παρελθόντος της οικογενείας της, και δυο-τρεις “κατίνες” φίλες της!
-*****-
ΒΑΡΒΑΡΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ
ΠΡΟΣ: Πάντες Ανθέλληνες, Βαρβαρίζοντες, και Φραγκοπροσκυνούντες
Κατά παράβαση κάθε δεοντολογίας, κανόνος, λογικής, αλλά και σωστής λεκτικής επικοινωνίας, η Ελληνική γλώσσα τα τελευταία χρόνια με την εισβολή και των νέων τεχνολογιών στη ζωή μας, κακοποιείται σε
Από κανέναν κώδικα και από καμιά δεοντολογία δεν νομιμοποιείται, κανένα ελληνικό «Δελτίο Τύπου» να χρησιμοποιεί την λατινική γραφή, προκειμένου να αποδώσει τα διάφορα ξενικά ονόματα των διαφόρων αξιωματούχων της διπλωματίας η της πολιτικής, η λεκτικούς όρους πέραν των αυστηρώς, κάποιων λίγων και γνωστών ακρωνυμίων, δεδομένου ότι όλα αυτά, καταντούν εντελώς δυσνόητα, λόγω και της διαφορετικής προφοράς των ονομάτων αυτών, ορολογιών, στα διάφορα λεξικά των χωρών καταγωγής τους. Αποτέλεσμα, κανείς και ΠΟΤΕ, να μην μαθαίνει σωστά το όνομα η την έννοιά τους, η το λιγότερο, να τα μαθαίνει λάθος.
Συμβαίνει το ίδιο και με τα Ελληνικά ονόματα, στα άλλα λεξιλόγια και τις άλλες γλώσσες, όταν αυτά καταγράφονται εκεί; Δηλαδή, γράφουν και εκεί, στα Ελληνικά, τα διάφορα «ΜΜΕ» η «Δελτία Τύπου», με το ελληνικό αλφάβητο, τα ονόματα των Ελληνικών προσωπικοτήτων, η τις ελληνικές ορολογίες;
Επειδή η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Και εφόσον η Ελληνική Πολιτεία δεν λέει να επέμβει δραστικά. Αλλά και γιατί, το να επαναφέρουμε εμείς, εδώ, στα ελληνικά τα διάφορα «Δελτία Τύπου» που λαμβάνουμε από Ελληνικές Υπηρεσίες Εσωτερικού/Εξωτερικού, είναι αρκετά επώδυνο και χρονοβόρο, πληροφορούμε τους ΠΑΝΤΕΣ ότι: ΚΑΝΕΝΑ «Δελτίο Τύπου» δεν θα λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψιν, θα παίρνει την άγουσα για τα σκουπίδια αυτόματα, εάν δεν είναι συνταγμένο, σε σωστά Ελληνικά, και απαλλαγμένο από όλες τις αρλουμποφράγκικες αηδίες. ΠΛΗΡΩΣ εξελληνισμένο!
Η Διεύθυνση του “Χάους”
-*****-
ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΚΑΛΑΝΤΑΡΙ 2010
Οριστικοποιήθηκε το αγωνιστικό πρόγραμμα του 2010 στη σύνοδο της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας στίβου στη Βουδαπέστη, οι εργασίες της οποίας άρχισαν την Πέμπτη και ολοκληρώνονται το Σάββατο 19 Οκτωβρίου. Στο πρόγραμμα των αγώνων, εντός ελληνικών συνόρων, υπάρχουν ορισμένες αλλαγές, όπως στο διεθνές μίτινγκ «Βαρδινογιάννεια» του Ρεθύμνου, το οποίο θα γίνει τρεις ημέρες νωρίτερα από τον αρχικό προγραμματισμό του (7 αντί 10 Ιουλίου), ενώ τροποποιήθηκαν οι ημερομηνίες και στα Πανελλήνια και Βαλκανικά πρωταθλήματα κλειστού τον Φεβρουάριο. Σε ο,τι αφορά τα υπόλοιπα Βαλκανικά πρωταθλήματα, οριστικοποιήθηκαν οι ημερομηνίες διεξαγωγής τους, αλλά όχι και όλοι οι τόποι που θα τους φιλοξενήσουν, αφού ανάθεση έγινε μόνο για το βάδην, το οποίο ανέλαβε το Βουκουρέστι στις 17 Απριλίου και το πρωτάθλημα Π-Κ στην Αδριανούπολη της Τουρκίας στις 7 Αυγούστου.
Στη σύνοδο της ΕΑΣ εκπροσωπούν τον ΣΕΓΑΣ το μέλος του ΔΣ της ομοσπονδίας και πρόεδρος της ΕΠΥΑ, Θανάσης Βογιατζής, ο νέος τεχνικός διευθυντής, Κώστας Σπανίδης, ο μάνατζερ Χρήστος Παλλάκης και ο τεχνικός διευθυντής αγώνων Θανάσης Ράπτης. Το αγωνιστικό πρόγραμμα του 2010:
Φεβρουάριος: 17/ Διεθνές μίτινγκ κλειστού «Αθήνα 2010»
Μάρτιος:
Απρίλιος:
Μάιος:
Ιούνιος:
Ιούλιος:
Αύγουστος:
-*****-
ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ : «Η ΥΠΟΧΩΡΗΣΙΣ»
...Ήταν γραφτό της μοίρας φαίνεται, να μην ολοκληρώσουμε το έργο που επιτυχώς αρχίσαμε.Οι καλές ημέρες της προελάσεως ανήκουνε πια στο παρελθόν. Οι μέρες που θα ακολουθήσουν τίποτα κοινό δεν έχουνε μαζί τους. Επιτυχίες, νίκες, θριάμβους, ενθουσιασμούς, εκείνες. Γεμάτες πίκρες βάσανα απογοήτευση καταφρόνια, τούτες.
12 Απριλίου 1941. Σάββατο του Λαζάρου. Κρατάμε τις ίδιες μας θέσεις εδώ και καιρό, στην άκρη του χωριού Ζερβάσκο. Πούναι στη γωνιά του κάμπου του Πόγραδετς, δυτικά της λίμνης Αχρίδας, στους πρόποδες των καστανοφύτων βουνών.
Τα πολυβολεία μας, τ’ αμπριά μας, τα συρματοπλέγματα και τα ορύγματά μας, μας έγιναν τόσο αγαπητά! Κι όμως, θα τ’ αφήσουμε όλα αυτά, όχι για να προχωρήσουμε, μα για να φύγουμε πίσω. Από το πρωί μία ασυνήθιστη κίνηση μεταξύ των γύρω μας τμημάτων κάμνει φανερό πως κάτι το εξαιρετικό συμβαίνει. Αγγελιοφόροι πηγαινοέρχονται διαταγές η μία πίσω από την άλλη δίνονται, και γενικά, μία νευρικότητα επικρατεί, πρωτοφανής!
Ένας λοχίας του επιτελείου του Συντάγματος, φέρνοντας τις διαταγές της Μεραρχίας προς τον Διοικητή, και περνώντας από κοντά μας, μας λέγει τα νέα. Τούτη τη φορά δεν πρόκειται «περί ανακοινωθέντων του ραδίου Αρβύλας». Πιο πολύ εντύπωση μας κάνει η πληροφορία ότι η Μεραρχίας μας έστειλε στα απέναντί μας σερβικά τμήματα, δύο μεγάλα αυτοκίνητα φορτωμένα κουραμάνες. Κι αυτό γιατί, εδώ και έξι μήνες που πολεμάμε, περιμέναμε με αγωνία και τη Σερβία να βγει στο πλευρό μας, για να μας βοηθήσει στον πόλεμο, κι όχι να ζητάει τώρα, από την πρώτη μέρα, ενίσχυση από μας.
Η διαταγή φθάνει και σε μας κατά το μεσημέρι, ο λοχαγός καλεί τον έναν από τους τρεις αξιωματικούς και του δίνει τις σχετικές εντολές: Θ’ αφήσουμε τις θέσεις μας, μόλις πέσει η νύχτα.
Αρχίζομε τις προετοιμασίες. Γεμίζομε τα βλητοφόρα με τα βλήματα, σφάζομε τα ζώα μας, καίμε ότι άχρηστο και περιττό έχομε, δένομε τις αποσκευές μας. Οι πυροβοληταί μπαινοβγαίνουν στ’ αμπρί τους κουβαλώντας τους γυλιούς, οι αρχηγοί των στοιχείων ανυπόμονοι και νευρικοί επιστατούν να βγουν τα πυροβόλα από τα πολυβολεία, οι ελάτες εξετάζουν τα πέταλα των αλόγων. Μπροστά στα καμένα γράμματα της αρραβωνιαστικιάς του, που τα φύλαγε σαν ιερή παρακαταθήκη ο Κασσάς, ο χειριστής κλείστρου του 4ου στοιχείου, γιατί από αυτά αντλούσε κάθε τόσο δύναμη και παρηγοριά, στέκεται δακρυσμένος.
Πόσες φορές δεν μου τα διάβασε τα γράμματα αυτά, γράμματα αγνής Ελληνοπούλας, γεμάτα πατριωτική πνοή, γεμάτα παραινέσεις προς το νεαρό πολεμιστή.
Αν η Ελλάδα έστειλε στον Πόλεμο αυτόν τα παλικάρια της, κι αν αυτά έχυσαν το αίμα τους τόσο αψήφιστα, δεν υστέρησαν σ’ αυτό και οι Ελληνοπούλες. Ένα γράμμα μιας κοπέλλας για τον φαντάρο της πρώτης γραμμής, είναι κάτι περισσότερο από οποιαδήποτε ηθική αμοιβή.
Οι Αρβανίτες παρακολουθούν όλη αυτή την κίνηση, περίεργα και λυπημένα. Έχουν καλοσυνηθίσει κι αυτοί στα περισσότερα των καζανιών, και δεν θα τους στοιχίσει και λίγο, που θα τα χάσουν τώρα. Τους εξηγούμε πως αλλάζουμε θέση σε άλλο τομέα. Πάντως, τίποτα δεν δείχνει πως όλη αυτή η κίνηση σημαίνει υποχώρησι, τίποτε δεν φανερώνει την αιτία για την οποία πρέπει να φύγουμε.
Καμιά εχθρική πίεσι δεν μας ανάγκασε να συμπτυχθούμε, τόσο που και αυτοί οι στρατιώτες απορούν και διερωτούνται, γιατί τάχα; τώρα που η οργάνωσή μας έγινε σωστό Βερντέν, τ’ αφήνουμε όλα και υποχωρούμε! Μόλις ο ήλιος γέρνει πίσω από τις βουνοκορφές, που λίγες μέρες πριν οργώναμε με τις οβίδες μας, ζεύουμε τα άλογα στα κανόνια.
Ο πρώτος ουλαμός προηγείται. Και να τα βάσανα αρχίζουν με το ξεκίνημα. Το τρίτο κανόνι μέσα στη νευρικότητα που επικρατεί σ’ ένα αδέξιο χειρισμό των ελατών χώνεται στο λάκκο, που το πρωί στη γωνιά του συρματοπλέγματος είχε ανοίξει η ιταλική οβίδα. Τα’ άλογα είναι αδύνατο να το τραβήξουν. Δοκιμάζουμε όλοι μαζί, μα πάλι τίποτε. Όσο σπρώχνουμε τόσο βαθύτερα ο τροχός χώνεται στο χώμα. Η αποσύνδεση του πυροβόλου από το προύλκαιο κι αυτή αδύνατη γιατί καθώς το πρώτο στέκεται λοξά με τον ένα τροχό στο λάκκο και το δεύτερο ίσια, δεν επιτρέπουν τον αποχωρισμό. Μα η ανάγκη δεκαπλασιάζει τη δύναμη, και δέκα χέρια το σηκώνουν ψηλά, τ’ άλογα πιέζονται, και το όχημα ξεκινά.
Δεν προφθαίνομε να κάνομε πολύ δρόμο, όταν ο ιταλικός προβολέας ρίχνει τη δέσμη του και αρχίζει να ψάχνη δεξιά-ζερβά
στον κάμπο. Είμαστε μεσοκαμπίς και δεν μας κάλυπτε ούτε ένας θάμνος. Μονάχα η ακινησία μας μένει κι η προσευχή στην Παναγία, που τόσες φορές στάθηκε βοήθειά μας. Έτσι και τώρα η θεία Πρόνοια βάζει το χέρι της, κι ο προβολέας σε λίγο σβήνει.
Ανηφορίζουμε, η αγωνία μας βρίσκεται στο κατακόρυφο, η σκέψι μας όλη συγκεντρώνεται στα άλογα. Νηστικά ξεθεωμένα, πρέπει να σύρουν ν’ ανεβάσουν τα κανόνια στην ανηφοριά που αμείλικτη ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Βρισκόμαστε στο πιο επικίνδυνο σημείο γιατί η πλαγιά που ανεβαίνουμε είναι για το εχθρικό πυροβολικό ο βολικώτερος στόχος και πρέπει να την περάσουμε, και γρήγορα, και χωρίς φασαρία. Θα καταλάβουν άραγε κι αυτά την ανάγκη;
Είναι όμως κι αυτά αποφασισμένα. Ευσυνείδητα, στρατιώτες αληθινοί, σκύβουν το κεφάλι, και τραβούν ολοένα σταθερά, δυνατά, απεγνωσμένα. Κάπου-κάπου σταματούν, παίρνουν ανάσα, και πάλι ξεκινούν. Οι ελάτες δεν τα πιέζουν ούτε καν τα παρακινούν. Μόνα τους, λες κι εννοούν τι ζητάμε απ’ αυτά σαν μία βουβή συνεννόησι να γίνεται μεταξύ μας, προχωρούν, σέρνονται ανεβαίνουν, και πίσω στο κανόνι οι πυροβοληταί σπρώχνωντας τους μιλούν, με τα πιο χαϊδευτικά και γλυκά ονόματα: «άντε καλή μου, άντε!.. ακόμα λίγο, κουράγιο».
Πίσω από την κορφή, απηλλαγμένοι πια από το βραχνά του προβολέα κι εκτός βολής πυροβολικού, ανασαίνομε. Στη διακλάδωσι του δρόμου ύστερα από την για την Τξεράβα που δεξιά οδηγεί στην Κορυτσά δια Μαλίκης και αριστερά στην Βίγλιστα δια Ποτγόριας κάμνομε στάσι. Τα μεταγωγικά που είχαν προηγηθεί, βρίσκονται εδώ για να δώσουν τα τελευταία εφόδια στους ουλαμούς, που από δω κι εμπρός η αποστολή τους χωρίζεται.
Ο πρώτος ουλαμός με τον ουλαμαγό και τον αξιωματικό βολής θ’ ακολουθήσει το δεξιό δρόμο προσκολλώμενος στη ΙΧ Μεραρχία, ενώ ο δεύτερος, με τον λοχαγό κι εμένα, θ’ ακολουθήσει τον αριστερό.
Δείχνω στους αρχηγούς στοιχείων του ουλαμού μου, το μέρος στην κεφαλή της φάλαγγας για να σταθούνε. Ωστόσο, όταν πήγα να τους συναντήσω, δεν τους βρήκα εκεί. Τους είχε παρασύρει η 6η πυροβολαρχία που είχε περάσει.
Και μια και αναφέρω την 6η πυροβολαρχία, δεν πρέπει να παραλείψω το όνομα ενός παλληκαριού, αποδίδοντας φόρο τίμης στον νεκρό συνάδελφό μου, που τα έδωσε όλα για την Πατρίδα.
Η 6η πυροβολαρχία του υπολοχαγού Β. Γούσα, είχε διασπείρει τα κανόνια της σε διάφορα σημεία του κάμπου του Πόγραδετς.
Ο σταθμός διοικήσεως ήταν στη Στάροβα, δύο του κανόνια στα Σερβικά σύνορα, το τρίτο κάτω από το Ρεμένι και το τέταρτο, μέσα στην πόλη του Πόγραδετς, ακριβώς μέσα στο κτίριο του κινηματογράφου. Ο κινηματογράφος ήταν στην όχθη της λίμνης στα βορειοτέρα και τελευταία σπίτια της πόλης, δύο τρία των οποίων κατείχοντο από τους Ιταλούς. Είχαν ανεβάσει το κανόνι πάνω στη σκηνή, τρύπησαν τον τοίχο και διηύθυναν τον σωλήνα του απέναντι στους Ιταλούς. Που τα προκεχωρημένα τους φυλάκια, απείχαν δεν απείχαν, εκατό μέτρα. Επί κεφαλής στο στοιχείο αυτό που πάνω στη σκηνή του αρβανίτικου κινηματογράφου ανέβηκε για να παίξει το ρόλο του, το ρόλο του απελευθερωτού, στα χώματα αυτά που κάποτε ήταν ελληνικά, ήταν ο ανθυπολοχαγός Θ. Πετρίτης.
Ο Λώλος, όπως χαϊδευτικά τον φωνάζαμε, ήταν ένας νεαρός αξιωματικός, που στο χλωμό του πρόσωπο ένα χαμόγελο και μια
θλιμμένη γλυκάδα, καθρέφτισμα της πονεμένης του ψυχής τον έκαμαν τον πιο συμπαθητικό συνάδελφο ανάμεσά μας.
Είχα πάει πολλές φορές να τον επισκεφθώ, όταν κάμποσα βράδυα κατ’ από το προστατευτικό σκοτάδι της νύχτας, έμπαινα στο Πόγραδετς για να φορτώσω ξυλεία για τ’ αμπρί και τα πολυβολεία μας, και πάντοτε τον μάλωνα για την απροφυλαξία του στον κίνδυνο. Γιατί δεν περιορίζονταν, πυροβολητής αυτός στο πυροβόλο του, αλλά παίρνοντας την αραβίδα, εσκόπευε τον Ιταλό σκοπό που ξεμυτούσε απέναντι, για να γελάση με το ξάφνιασμά του, προκαλώντας μανιασμένες ριπές πολυβόλου εναντίον του.
Ωστόσο, κάποια μέρα δεν την γλύτωσε. Ένα βλήμα όλμου έσκασε μπροστά στο παράθυρο του κινηματογράφου, έσπασε σαν πράσα, κατά τη φανταρίστικη έκφρασι, τις σανίδες που το έφραζαν, κι ένα του θραύσμα βρήκε τον Πετρίτη κάτω από τον ώμο, στον δελτοειδή μυ. Έτσι, εκείνο που απέφευγε διαρκώς, να πάει στα μετόπισθεν, γιατί η υγεία του ήταν πάντοτε κακή, του ήρθε τώρα αναγκαστικά και τον μετακόμισαν στο ορεινό χειρουργείο της Λέσνιτσας, όπου τον είδα μια μέρα του Φλεβάρη.
Ήταν και τότε γελαστός, λες κι αψηφούσε την τρομερή αρρώστεια που του έτρωγε τα σωθικά, και που την είχε επιδεινώσει η ζωή του αμπριού και το τραύμα του. Γελούσε με το συμπαθητικό εκείνο γέλιο του, καθώς μου διηγόταν τον τραυματισμό του, κι ήταν ευχαριστημένος που τραυματίστηκε αυτός, και όχι κανείς από τους στρατιώτες του. Κι αργότερα, ο θάνατος ήρθε για να ολοκληρωθή η θυσία του για την Πατρίδα.
Ο Θ. Πετρίτης, θα είναι για το Πυροβολικό ένας ήρωας, κι οι πυροβοληταί θα τον έχουν παράδειγμα για πάντα…
Το απόσπασμα είναι από το διήγημα του Αχιλλέως Δασκαλούδη, Εφέδρου υπολοχαγού του Πυροβολικού και ήρωα της Εποποιίας του «’40», «Η ΥΠΟΧΩΡΗΣΙΣ», από τα Δουμπιά Χαλκιδικής. Το διήγημα γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950, κυκλοφόρησε σε βιβλίο, και δημοσιεύτηκε σε συνέχειες, τότε, στην ιστορική εφημερίδα Φωνή της Χαλκιδικής».
Εμείς εδώ, αναδημοσιεύοντας αυτό το μικρό απόσπασμα, τιμούμε επετειακά, και το βιβλίο και τον συγγραφέα, ο οποίος έζησε και κατέγραψε τις προσωπικές του εμπειρίες, μέρα προς μέρα στον πόλεμο, κυρίως την επιστροφή του Ελληνικού στρατού. Εξ’ ου και ο τίτλος του βιβλίου «Υποχώρησις».
Διαβάζοντας κανείς όλο το βιβλίο, κατανοεί ότι για τον Αχιλλέα Δασκαλούδη το αδιανόητο δεν ήταν οι νίκες μας και οι χρυσές ιστορικές σελίδες που έγραψε ο Ελληνικός Στρατός στα βουνά της Αλβανίας, αλλά η αναίτια, και χωρίς καμιά λογική εξήγηση, οπισθοχώρηση, τη στιγμή μάλιστα που οι νίκες εναντίον των Ιταλών, διαδέχονταν η μία την άλλη.
<Χ>
-*****-
ΕΝΑ “ΓΡΑΜΜΑ” ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ
-Μπάρμπα Νίκο, να σου πω μία προσωπική ιστορία;
Με κοίταξε στα μάτια και έπιασε απ’ το τραπέζι ένα μπουκάλι τοματοπολτού (κέτσαπ) και δείχνοντάς μου την ετικέτα με ρώτησε.
-Βλέπεις τίποτε που σου κινεί την περιέργεια σ’ αυτή τη ετικέτα;
Αφού την περιεργάστηκα για λίγο του απάντησα.
-Όχι.
Χαμογελώντας, μου έδειξε ένα δυσδιάκριτο μικρό γραμματάκι ‘υ’ μέσα σ’ ένα μικρό κύκλο.
-Αυτό είναι εβραίικο σύμβολο! Μου απάντησε, και για να φέρει κανείς τα προϊόντα που μου προανέφερες και να τα πέραση στην Αμερικανική αγορά, πρέπει να περάσει και να πλήρωση πρώτα τους Εβραίους». Και πρόσθεσε. Υπάρχουν και πολλά άλλα τέτοια σύμβολα.
Να μην πολυλογώ, την επόμενη μέρα χάζεψα τουλάχιστον για μία ώρα σε γειτονικό σούπερ μάρκετ, παρατηρώντας ότι το 99,9% των προπαρασκευασμένων προϊόντων στα ράφια, είχαν τέτοιου είδους σύμβολα! Κοινό τους χαρακτηριστικό, ότι όλα ήταν εντελώς δυσδιάκριτα και τυπωμένα σε μέρος της ετικέτας, ώστε να μην προκαλούν ουδέν ερωτηματικό! Αυτό που μου ‘κανε εντύπωση όμως, ήταν ότι αυτά τα Κοσερικά σύμβολα υπήρχαν/υπάρχουν και σε μη βρώσιμα αντικείμενα, όπως αλουμινόχαρτο, πλαστικά, απορρυπαντικά ρούχων, πιατικών, σφουγγαριών για τα πιάτα, κ.λ.π., κ.λ.π.
Περιτόν να σου πω ότι ο Διευθυντής του σούπερ Μάρκετ που του έθεσα το ερώτημα να μου εξηγήσει τα σύμβολα αυτά, προσποιήθηκε ότι είχε άγνοια και μου υποσχέθηκε ότι θα έπαιρνε τηλέφωνο τα κεντρικά γραφεία της επιχείρησης και σε μικρό χρονικό διάστημα θα μου «απαντούσε». Του άφησα την διευθυνσή μου και έφυγα. Ακόμα περιμένω την απάντηση.
Δεν ξέρω αν με τη εισβολή Ευρωπαϊκών σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα, αλλά και Ευρωπαϊκών τυποποιημένων προϊόντων, πληρώνει και ο Έλληνας καταναλωτής εν αγνοία του, φόρο στους Ραβίνους της Γερμανίας η της Γαλλίας. η ακόμα και τη Ελλάδος. Για να το ψάξουμε το θέμα;
Γιατί, αν γίνεται κάτι τέτοιο και στην Ελλάδα, πολλά από τα λεφτά αυτά πηγαίνουν προς αγοράν πυρομαχικών για την γενοκτονία εναντίον του Παλαιστινιακού λαού.... Θα στείλουμε και την επιβεβαίωση.
Αναρτήθηκε από Μπάρμπα-Νίκο Αρβανίτη
http://avragioz.blogspot.com/2009/10/blog-post_4078.html
-*****-
ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΤΟ ΣΑΠΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΩΝ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ, ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ ΚΑΙ, ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ , ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΘΕΩΡΗΣΕΙΣ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ... ΓΚΡΙΖΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ!..
Αυτό που συνέβηκε και συμβαίνει στα Ίμια (απαγόρευση Έλληνα βοσκού να βόσκει τα πρόβατά του στο νησί), είναι παράδοση άνευ αντιστάσεως εθνικού εδάφους. Τούτο συνιστά εθνική προδοσία και παραβιάζει κατάφωρα το Σύνταγμα.
Η Ιταλία έχει αποφανθεί ότι τα Ίμια ήσαν ανέκαθεν τόπος της επικράτειας της Δωδεκανήσου, πριν αυτά αποδοθούν στην Ελλάδα το 1946, σύμφωνα με τις συνθήκες. Αλλά επι Σημίτη, έγιναν γκρίζα ζώνη, δηλαδή έφυγαν οριστικά από την Ελληνική επικράτεια, και μπήκαν στα αζήτητα (no man land). Το ίδιο τέχνασμα επιχειρείται και στο Αγαθονήσι, Φαρμακονήσι, και βεβαίως, και στο μισό Αιγαίο. και εμείς άδομεν και διακηρύττομεν ότι “είμαστε υπέρ της εντάξεως της Τουρκίας στην ΕΕ”!
Αν αυτό δεν είναι προδοσία, τότε έχασε η λέξη το νόημά της, και πρέπει να ανακαλύψουμε κάποια άλλη, όπως λόγου χάριν, «ξεπούλημα» η «εκτέλεση εντολής της διεθνούς μαφίας» η «πράξη κατοχικής εξουσίας». όποτε προς τι η συζήτηση;
Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις(μκο) είναι η σύγχρονη “5η Φάλαγγα”.
Σκοπός τους είναι η υπονόμευση και ανατροπή του εσωτερικού μετώπου κάθε χώρας που ανθίσταται για εθνική ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα. Διοικούνται από τα σκοτεινά κέντρα των αρχισιωνιστών Ροκφέλερ και Σόρος. Έχουν επιφορτήσει τα υποτελή κράτη να τις χρηματοδοτούν με εθνικούς πόρους. Το αντιφατικό είναι ότι τα κρατη τις χρηματοδοτούν για να τα υπονομεύουν, να τα διαλύουν, και να τα διασύρουν στη διεθνή κοινή γνώμη.
Κάτι παρόμοιο συνέβαινε με τις κατοχικές κυβερνήσεις που χρηματοδοτούσαν το γερμανικό στρατό κατοχής , για να πολεμάει τους έλληνες πατριώτες. Επομένως, έργο των ελλήνων πατριωτών ειναι να τις αφαιρέσουν τη “λεοντή” και να τις τσακίσουν με όλα τα μέσα. ειναι συνεργάτες του εχθρού. εισβολείς, επίορκοι. εχθροί της πατρίδος. είναι καθάρματα και προδότες!
“Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον πατρίς εστι και σεμνότερον και αγιώτερον, και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσι...”
(Από τη μητέρα και απ’ τον πατέρα και από τους προγόνους όλους το πιο ακριβό είναι η πατρίς, , το πιο σεβαστό και πιο ιερό , που βρίσκεται πιο ψηλά και στους θεούς ανάμεσα και στους γνωστικούς ανθρώπους... Πλάτων εν τω Κρίτωνι 51a).
Αυτά είναι λόγια του Σωκράτους που έρχονται τώρα οι κερδόφρονες να τα αμφισβητήσουν.
“ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ”
-*****-
Ανοικτος Προβληματισμος για την Εμφάνιση γνωστων/αγνώστων “Μη Κυβερνητικων Oργανώσεων”
Ξαφνικά εμφανίζονται στην Κύπρο «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις».
Με βάση ποιά νομοθεσία ξεφύτρωσαν, αφού στην Κύπρο η νομοθεσία προνοεί για Σωματεία;
Μας απασχολεί το θέμα και ζητούμε εξηγήσεις διότι η τόση αγάπη προς όλες αυτές τις «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» μας ανησυχεί όταν τα προσφυγικά μας Σωματεία παραμερίζονται, υπονομεύονται, φημώνονται και αγνοούνται.
Μας απασχολεί και ζητούμε εξηγήσεις, διότι ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ ότι ήταν κάτω από την ομπρέλλα αγνώστων, αλλά καλοπληρωμένων τέτοιων «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» που έγινε η προσπάθεια ξεπουλήματος της Κύπρου και του λαού της με το Σχέδιο ΑΝΑΝ, την περίοδο 2002-2004.
Απαιτούμε εξηγήσεις, όταν σήμερα είναι για μας ξεκάθαρο ότι κάτω από την ομπρέλλα των ιδίων γνωστών/αγνώστων «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» διαπιστώνεται ότι ξαναστήνεται το ίδιο σκηνικό του 2002-2004.
Νοιώθουμε ότι το Κράτος και οι Υπηρεσίες του, ευνοούν και στηρίζουν τη δραστηριότητά τους, ενώ γυρίζουν την πλάτη στα προσφυγικά μας Σωματεία τα οποία παραμένουν πιστά στον αγώνα για επιστροφή.
Αν δεν μας δοθούν οι δέουσες εξηγήσεις θα θεωρήσουμε ότι οι εκτιμήσεις μας ισχύουν. Κάτι τέτοιο θα συνιστά σοβαρότατη εκτροπή και πρόκληση .
Από το Σωματείο “Αδούλωτη Κερύνεια”
ΑΠΟ ΤΟ «ΧΑΟΣ»
Στο «Χάος» ποτέ δεν είχαμε σε καμιά εκτίμηση και καμιά υπόληψη όλες αυτές τις «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», όπως και τις διάφορες άλλες ανόητες και ύποπτες του «ΟΗΕ». Ποτέ δεν δώσαμε τίποτα, ΠΟΥΘΕΝΑ, σε κανέναν «Έρανο Αγάπης» η άλλα κουραφέξαλα (Γιούνισεφ κ.λ.π.), και ποτέ δεν συνδράμαμε σε τίποτα!
<Χ>
