ΟΥΑΑΑΟΥΟΥΟΥ!.. ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ!..
Από 13 έως 22 Νοεμβρίου 2009
ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
«Με κεντρικό σύνθημα το ερώτημα " Γιατί Σινεμά Τώρα;", το 50ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θέλει να αποτελέσει μια διαφορετική πρόταση για φέτος. Επετειακό, γαρ. Μια αφορμή για σκέψη, διάλογο, επικοινωνία, διάδραση. Μια μεγάλη κινηματογραφική γιορτή γίνεται για ΣΑΣ και σας περιμένει, από τις 13 έως τις 22 Νοεμβρίου 2009.
Την παρότρυνση έδωσαν τα λόγια του Ζαν Ρενουάρ: Για να παραμείνει ο κινηματογράφος ζωντανός θα έπρεπε να επινοεί τα πάντα από την αρχή. Λόγια που συνοψίζουν με τον καλύτερο τρόπο το σκεπτικό της φετινής διοργάνωσης. Το 50ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης γιορτάζει την επέτειο μισού αιώνα ζωής, και καλεί τους δημιουργούς, τους επαγγελματίες του σινεμά, και φυσικά το κοινό του, να συμμετάσχουν δυναμικά, να θέσουν ξανά ερωτήματα που αφορούν στη φύση και τον ρόλο του κινηματογράφου».
Δειτε κι εδω: http://www.filmfestival.gr
Ο Σιδηροδρομικός σταθμός του Λιανοκλαδίου, δεν είναι ο χειρότερος Σιδηροδρομικός Σταθμός της Ελλάδος. Αλλά σίγουρα είναι ένας από τους χειρότερους! Ρυπαρός, παλιός, άθλιος με μια αίθουσα αναμονής εποχής Χαριλάου Τρικούπη, και πλατφόρμες αποβάθρες σταθμεύσεως των τρένων, απηρχαιωμένης τεχνολογίας περασμένου αιώνος.
Σ’ ένα ξύλινο παγκάκι συμπτωματικά καθαρό, κάθομαι απέναντι από τον απογευματινό ήλιο και περιμένω την ταχεία αμαξοστοιχία 602 των 17:33’ της Παρασκευής 12 Σεπτεμβρίου του 2000.
Μ’ αρέσει που το πρόγραμμα και ο πίνακας των δρομολογίων του Σταθμού, σημειώνει την άφιξη και την αναχώρηση των τρένων, πάντα με ακρίβεια λεπτού της ώρας! Την κάνω πλάκα αυτήν τη λεπτομέρεια, γιατί ποτέ, μα ποτέ, κανένα τρένο στην Ελλάδα δεν ήρθε και έφυγε στην ώρα του.
Τέλος πάντων. Το τρένο κάποια στιγμή έφτασε, και στη θέα του βαγονιού που έπρεπε να μπω, μ’ έπιασε μαύρος φόβος. Τρόμος, από την εξωτερική του εμφάνιση. Έμοιαζε με κείνα τα τρένα που στη διάρκεια του πολέμου έγραφαν: “Άτομα 18 ίπποι 28”. Ανέβηκα και προσπάθησα να βρω το κουπέ στο οποίο ιδού το παράδοξο, υπήρχε θέση κρατημένη για μένα!
Διεκδικώντας την ανάμεσα σε φωνές διαφωνίες συμφωνίες συμμαχίες, αλλά και παζαρέματα, από ένα πλήθος ταλαιπώρων ταξιδιωτών και, αφού κάποιοι από αυτούς έδειξαν κατανόηση στην επιμονή μου, ήταν δική μου η θέση, μου επέτρεψαν να περάσω, να καθίσω, κάθισα σε μια ξεχαρβαλωμένη θέση απέναντι της οποίας στον τοίχο του κουπέ, φαίνονταν άδειες οι “στάμπες” από τις φωτογραφίες του πατρινού καρνάβαλου της δεκαετίας του ‘50. Και που είχαν αφαιρεθεί σκόπιμα, για να μην φανερώνουν, ή να μην προδίδουν αν θέλετε την ηλικία του, το χρόνο προελεύσεως του βαγονιού!
Το τρένο ξεκίνησε, και καθώς απομακρύνονταν από το σταθμό, κάτω από τα πόδια μας άρχισε το παλιό, πλην γνωστό σε όλους μας, ντουκ-ντουκ, ντουκ-ντουκ. Των τροχών του βαγονιού, πάνω στις σιδηροτροχιές. Ενώ υπήρχαν στιγμές, που το νοιώθαμε ολόκληρο να… εκτροχιάζεται!
Κάποιος παραπονέθηκε στον ελεγκτή των εισιτηρίων γι’ αυτό στη πορεία μας, για να πάρει ο έρμος την απάντησή του πληρωμένη, η οποία ήταν.
-Μα, κύριέ μου!.. Αυτά τα βαγόνια έπρεπε να έχουν αποσυρθεί πριν από είκοσι χρόνια!.. Τι περιμένετε τώρα;
Καθώς αρχίσαμε ν’ ανεβαίνουμε της πλαγιές της Όθρυος και να μπαίνουμε στις σήραγγες μ’ ανοιχτά παράθυρα λόγω της αφόρητης ζέστης, το τρένο μέσα στα τούνελ γέμιζε καυσαέριο από τις ντιζελομηχανές του συρμού που το τραβούσαν μπροστά, σε σημείο ασφυξίας. Στο ίδιο κουπέ κάθεται κι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Ο κύριος είναι άρρωστος, παραπονείται συνεχώς μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στη γυναίκα του.
-Πότε επί τέλους θα φθάσουμε; Εννοώντας τον προορισμό τους. Το τέλος του ταξιδιού τους. Θα κατέβαιναν κάπου κοντά στον Παλιοφάρσαλο.
Σε κάποια ενδιάμεση στάση, το τρένο βγαίνει στην άκρη να κάνει ένα... τσιγάρο. Είναι υποχρεωμένο να δώσει προτεραιότητα στο αντιθέτως ερχόμενο “Ιντερσίτι”. Οι επιβάτες δυσανασχετούν ασυγκράτητα. Μερικοί βλαστημούν την ώρα και τη στιγμή που ανέβηκαν σ’ αυτή τη μπουρδελοαμαξοστοιχία! Κάποια στιγμή το Ιντερσίτι περνάει, και το τρένο της συμφοράς κάνει προσπάθεια να συνεχίσει πάλι το ταξίδι του.
Βλέποντας έξω από τα παράθυρα, κάτω τον κάμπο της Λαμίας, είναι ν’ απορεί κανείς, πως; αυτό το σαράβαλο όχημα χωρίς οδοντωτό μηχανισμό, σε τόσα λίγα χιλιόμετρα, σκαρφάλωσε τόσο ψηλά στις απότομες πλαγιές της Όθρυος! Με την ταχύτητα που αναπτύσσει -και αυτή θαύμα, 30 χιλιομέτρων την ώρα περίπου- ναι, το κατορθώνει! Και κάποια στιγμή, αρχίζει να κατηφορίζει τις πλαγιές του Δομοκού. Τώρα ποιος το πιάνει! Έλα όμως που υπάρχει πάλι αυτό το διαβολεμένο ιντερσίτι!.. Και το αναγκάζει να βγει στην άκρη για ένα δεύτερο “τσιγάρο”. Το πόσα τσιγάρα, και πόσο καυσαέριο έχουμε βάλει όλοι εμείς οι επιβάτες του μέσα στα πνευμόνια μας από τα φουγάρα του στις σήραγγες, δεν ενδιαφέρει κανέναν, και δεν περιγράφεται με τίποτα! Οι ρύποι και οι καπνογόνες ουσίες, μετρούνται μόνο στο λεκανοπέδιο της χαβούζας. Στο λεκανοπέδιο της Αττικής.
Μετά και από αυτό το “τσιγάρο”, το τρένο βγαίνει επί τέλους, και ξαμολιέται στον κάμπο της Λαρίσης. Το ντουκ-ντουκ κάτω από τα πόδια μας ανακόπτεται λίγο, λόγω βελτιώσεως της γραμμής, συνεχίζει όμως αφόρητα, λόγω παλαιότητος του βαγονιού.
Είναι η στιγμή που φεύγω από τη θέση μου, και ψάχνω σ’ ένα άλλο βαγόνι, κάποια άλλη πιθανώς, καλύτερη άδεια θέση.
“Και ψάχνοντας και ψάχνοντας” που λέει και κείνο το άσμα στο οποίο ο κύριος βρήκε τη συμβία του “στου Μιχάλη”, ξέρετε πώς; καταλήγω τέρμα, στο εστιατόριο. Στο μπαρ της αμαξοστοιχίας.
Ο χώρος αυτός το μόνο που δεν θυμίζει, είναι εστιατόριο. Αναψυκτήριο, μπαρ. Είναι χειρότερος και από καφενείο. Χαμαιτυπείο εποχής της οποίας Αστυνομικός Διευθυντής στην Αθήνα ήταν κάποιος Μπαϊρακτάρης νομίζω, το όνομά του, έπιανε τα κουτσαβάκια της νύχτας, τους μάγκες, τους μόρτηδες σε μικροκλοπές και μικροπαραπτώματα, δεν τους προσήγαγε στον εισαγγελέα για τα περεταίρω, παρά τους έκοβε ρεζιλίκι το ένα μανίκι απ’ το σακάκι που έριχναν αναπεταρίκι “μαγκιά” στους ώμους τους, και τους επέστρεφε έτσι, ρεζιλεμένους στα σινάφια που τους κορόιδευαν, ντέρτι αβάσταχτο, βαρύμαγκες όντας, έπεσαν στη φάκα του νόμου, της Αστυνομίας!
Τα τραπέζια του καρφωμένα ακινητοποιημένα στο πάτωμα, πλαισιώνονται από κάτι πάγκους για καθίσματα, ηλικίας όσο και του βαγονιού. Απέναντι σ’ ένα τετράγωνο ξύλινο άνοιγμα, πρόσοψη κουζίνας, η ασχημόφατσα κακομούτσουνου μπάρμαν προβάλλει επικίνδυνα!
Ο μπάρμαν, ένας άξεστος αγροίκος τύπος, είναι λίγο καλύτερος από το λιγδιάρη σκατόφατσα, βοηθό του. Ο τελευταίος χαμουρεύεται με την καθαρίστρια του συρμού στο πρώτο τραπέζι, έχοντας γυρισμένες τις πλάτες του προς το κοινό. Στην αρχή την καθαρίστρια την πέρα σα για βιζιτού Ρωσίδα. Όταν όμως σηκώθηκε και είδα εκείνη τη βρόμικη λερή, λιγδιασμένη ρόμπα της υπηρεσίας του τρένου που φορούσε, πάνω από ένα επίσης, ρυπαρό και φαρδύ τσαλακωμένο μπλουτζίν, τότε κατάλαβα ότι είχα να κάνω με υπάλληλο του τρένου! Έφυγε για να ξανά γυρίσει αργότερα πάλι.
Πλησίασα το πορτάκι του μπάρμαν και θέλησα να πάρω κάτι. Να φάω. Αλλά μόλις αντίκρισα όλα εκείνα τα εδέσματα απλωμένα χύμα, πάνω σ’ έναν πάγκο βρόμικο και άπλυτο έξω από το ψυγείο, εκτεθειμένα ποιος ξέρει πόσες ώρες; στην αποπνικτική ζέστη του καιρού, μου κόπηκε εντελώς η όρεξη, τά ‘φησα για μια άλλη φορά! Μάλλον ποτέ. Έτσι, αρκέστηκα σ’ έναν καφέ που, αν μη τι άλλο, ακόμα και σκατά να είχε μέσα, τουλάχιστον λόγω βρασμού, θα ήταν… απολυμασμένα! Τον πήρα αφού πλήρωσα ένα γερό “πρόστιμο” τιμή, κάθισα στον πρώτο πάγκο που βρήκα πίσω μου.
Απέναντί μου δυο σιδηροδρομικοί σαχλαμαρίζουν γενικώς με την κατάσταση, και ο βοηθός του μπάρμαν κάνει πως καθαρίζει τα τραπέζια με τη μαύρη από τη λέρα, τη μουντζούρα, πετσέτα του. Ένας άλλος επιβάτης που απερίσκεπτα, και χωρίς τη δέουσα εκτίμηση έχει πάρει κάποιο σάντουιτς από το μπαρ, προσπαθεί να το φάει, το ξερνάει, στην κυριολεξία της λέξεως στο τασάκι για τα αποτσίγαρα, στην πρώτη μπουκιά, πιθανώς από βρόμα ή αηδία. Οι σιδηροδρομικοί τον βλέπουν και λύνονται στα γέλια για το πάθημά του! Ίσως να λένε από μέσα στους, “καλά να πάθεις μαλάκα, αφού τα μάτια σου τα έχεις μόνο για ομορφιά!”.
Κάτι κυρίες που κάθονται στους πίσω πάγκους από μένα, σηκώνονται πηγαίνουν προς τις τουαλέτες…
Κι εκεί, λίγο πριν από τα Τέμπη, το τρένο βγαίνει πάλι στην άκρη για το τρίτο του και τελευταίο “τσιγάρο”, λόγω προτεραιότητος του “Ιντερσίτι”.
Οι θαμώνες του μπαρ αρχίζουν να δυσανασχετούν φανερά και άγρια. Όταν το “τσιγάρο” αυτό κρατάει για πάνω από μισή ώρα χρονική διάρκεια! Περίπου τρία τέταρτα. Στις ερωτήσεις που κάνουν στους σιδηροδρομικούς για την υπερβολική καθυστέρηση, εισπράττουν τα ειρωνικά τους σχόλια, το σαρκαστικό τους γέλιο. Ο βοηθός του μπαρ έχει διπλαρώσει πάλι την καθαρίστρια και προσπαθεί να την ψήσει για «ένα γρήγορο στις τουαλέτες». Δεν εξηγείται αλλιώς η φορτικότητά του. Έχει πολύ δρόμο ακόμα, η γκόμενα σκληρό καρύδι, μάλλον δεν πείθεται, δεν ψήνεται!
Οι κυρίες επιστρέφουν από τις τουαλέτες και πηγαίνουν να ψωνίσουν τα τελευταία τους πράγματα από την “τρύπα”, το “καταφύγιο” του μπαρίστα. Ζητούν απόδειξη και ο κακομούτσουνος τις διαολοστέλνει λέγοντάς τες πως δεν είναι υποχρεωμένος να τους δώσει απόδειξη! Η μια από τις δύο όμως, επιμένει έντονα, και ο άρχων του ελεεινού χαμαιτυπείου του τρένου, τις μπήγει τις φωνές για το... θράσος της, λέγοντας της ακόμα μια φορά, πως δεν είναι υποχρεωμένος να της δώσει καμιά απόδειξη των αγορών της. Η κυρία επιμένει έντονα, και καθώς απομακρύνεται αφήνοντάς τον στη βρόμα του και στη γαϊδουριά του, του λέει πως δεν εξαιρείται του κανόνος των άλλων καταστημάτων, έπρεπε να της είχε δώσει απόδειξη. Παραπονείται επίσης, στον έναν από τους δυο σιδηροδρομικούς οι οποίοι παρακολουθούν απαθείς από δίπλα, ότι στις τουαλέτες του τρένου που πήγε πριν από λίγο να κάνει την ανάγκη της, δεν είχε νερό.
Ο σιδηροδρομικός, ένας ψηλόλιγνος γαλανομάτης ξανθός με αραιά μαλλιά μπροστά στο μέτωπο, το παίρνει κατάκαρδα. Και καθώς η κυρία πάει προς το κουπέ της, της ρίχνεται από πίσω με ορμή θιγμένος, γνήσιος Έλληνας.
-Έλα εδώ μωρή καριόλα!.. Που θα μου πεις εμένα πως δεν έχει νερό το βαγόνι!.. Που δεν ξέρεις που παν τα τέσσερα, κωλόβλαχα!..
Η κυρία τον κεραυνοβολεί με μια άγρια ματιά σαστισμένη, έκπληκτη τον περιφρονεί για τα λόγια του γυρίζοντας του την πλάτη. Το “καύχημα των Ελληνικών Σιδηροδρόμων” όμως το παίρνει ακόμα πιο κατάκαρδα, και αναλαμβάνει να καθαρίσει στο θίξιμο, για λογαριασμό όλων των σιδηροδρομικών της Ελλάδος! Και την λούζει στις «χριστοπαναγίες»
-Έλα εδώ μωρή φακλάνα... Να σου δείξω εγώ αν έχει ή δεν έχει νερό το τρένο... Γιατί φεύγεις μωρή χαρχάλα; Έλα ‘δω!..
Το πράγμα που έλειπε από τη σκηνή, ήταν να εμφανίζονταν από κάπου... ο κύριος της κυρίας! Ο συνάδελφός του τον συγκρατεί και του λέει, “να τη χέσει τη γαμιόλα και να μη της δίνει σημασία”. Το ίδιο συμβουλεύει κι ο κωλόγυφτος βοηθός του μπάρμαν. Όμως ο σιδηροδρομικός επιμένει στα βρισίδια του αγέρωχος και ωραίος! Είναι Έλληνας, είναι λεβέντης! Δοξάστε τον! Τον πειράζει πολύ περισσότερο φαίνεται, η περιφρόνηση της κυρίας για τις εξηγήσεις του, παρά οι ίδιες οι παρατηρήσεις της. Σε λίγο φεύγει με το συνάδελφό του, απομακρύνεται κάπου στα βασιλικά χλιδάτα διαμερίσματα των σιδηροδρομικών. Το επεισόδιο πήρε τέλος!..
Και σε μια στιγμή, μένω εντελώς μόνος! Μόνος στο μπαρ... Έστω και σ’ αυτό το μπαρ.... Εντελώς μόνος!.. Επί τέλους, μόνος!..
Και ένα Εθνικό..
"ΣΤΑ ΚΟΡΜΙΑ ΤΟΥ ΒΟΥΖΙΑΡΗ"
Στα κορμιά των παλικαριών του Βούζιαρη, και βεβαίως ήταν μικρή η αναθηματική στήλη που είχε στηθεί φιλότιμα, μερίμνη της κοινότητος Συκιάς λίγο δυτικότερα από το σημείο που σήμερα, αν και ημιτελές, ποζάρει στη κοινή θέα, στη θέα όλων μας, ένα καθόλα περικαλλές μνημείο, αντάξιο πέρα για πέρα της φήμης και παλικαριάς των ανδρών του γενναίου και παράτολμου καπετάν Χάψα.
Τι εστί “Βούζιαρης” και τι εστί “Χάψας” ; Το “βούζιαρης” θα σας το πω. Αλλά το Χάψας το θεωρώ εξ’ ορισμού βέβαιο ότι το ξέρετε, και θα το περάσω έτσι. Αν δεν το ξέρετε Χαλκιδικιώτες όντες; Απλά ντροπή σας.
Ο Βούζιαρης είναι ο λόφος και οι πλαγιές, οι παρυφές του μοναστηριού της Αγίας Αναστασίας, όπου τον Ιούνιο του 1821 μια χούφτα άνθρωποι παράτολμοι -και θεοπάλαβοι θα πω εγώ- από τη Συκιά στη συντριπτική τους πλειοψηφία, και υπό τας διαταγάς του καπετάν Χάψα, τα έβαλαν με ολόκληρο τον Τουρκικό στρατό, και άφησαν τα κορμιά τους άθαφτα επί 8 ημέρες, να ασπρίζουν τα κόκαλά τους “προς παραδειγματισμόν των γκιαούρηδων”. Αυτό ήταν το επίσημο ανακοινωθέν της Πύλης, για τη δραματική και άνιση μάχη που δόθηκε στον ιερό αυτό χώρο ,τότε. Το 1821. Για να μπορούν σήμερα κάτι ελεεινά υποκείμενα νεόπλουτοι και πλουτοκράτες, να οργανώνουν χωρίς τσίπα και ντροπή τα γνωστά τους συνέδρια της Ελληνοτουρκικής (ποιας;) φιλίας, όπως χθες 30 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη.
Το μνημείο αυτό που έπρεπε να γίνει από καιρό, και που αν και αργά, ήρθε επί τέλους -χωρίς να γνωρίζω πως και γιατί, από πού η προέλευσή του;- αντί να παραμένει ημιτελές ολόκληρο το καλοκαίρι σχεδόν, έπρεπε να ήταν προ πολλού τελειωμένο, και να είχε οργανωθεί αλλιώς. Πως;
Έπρεπε να ήταν τελειωμένο, το επαναλαμβάνω, και στα πλαίσια της επισκέψεως του Οικουμενικού Πατριάρχου στην Αγία Αναστασία να εγκαινιαστεί, να γίνουν τα αποκαλυπτήριά του από αυτόν. Τον Πατριάρχη. Γιατί μπροστά σε τέτοια παλικάρια, υποχρεούνται να γονατίζουν ακόμα και οι Πατριάρχες! Τι λέει ο κ. Νομάρχης μας; Ή μήπως δεν εμπίπτει και αυτού, στις αρμοδιότητές του;
Κανένα ταξιδάκι από Αυστραλία σε Καναδά μεριά, έτσι για να περνάει ο καιρός… Να πάμε κι εμείς στο σπιτάκι μας... Έ, Βασίλη; Και όλα να παν καλά! Εδώ ψάχνουμε ακόμα, μετά από 40 χρόνια, τα εγκαίνια του ανδριάντα του Αριστοτέλους στα Στάγειρα... Με το Χάψα και τα παλικάρια του, θα ασχολούμαστε τώρα; Τα συνέδρια των Ελλήνων και των Τούρκων βιομηχάνων να είναι καλά!
Αλήθεια, ακούω αυτή την απύθμενη βλακεία… “Ο τουρκικός λαός είναι έτσι, ο τουρκικός λαός είναι αλλιώς!..». «Εμείς δεν τά ‘χουμε με τον Τουρκικό λαό, αλλά με τους Τούρκους στρατοκράτορες της Μικράς Ασίας!..».
Συγνώμη, ρε παιδιά! Πριν απολωλαθούμε άπαντες! Μια ένσταση και μια ερώτηση. Οι Τούρκοι στρατοκράτορες, όλα αυτά τα χρόνια... Από που στο διάολο βγαίνουν;
[Αρχικά στάλθηκε με φαξ την Παρασκευή στο Ρ/Σ “Μακεδονίας” (Εφ-Εμ 102), πρωινή εκπομπή και διαβάστηκε όλο! Στη συνέχεια το βράδυ, ζητήθηκε από τη σύνταξη του “Τ.τ.Χ.” και δημοσιεύτηκε όλο πρωτοσέλιδο, στο φύλλο της επομένης ημέρας του Σαββάτου-Κυριακής 1 Νοεμβρίου 1998, με τίτλο “Βούζιαρης-Χάψας, αξίζουν τιμή”].
