Ο Ζαμπέτας ήθελε να τον δει μονάχα, για να σπάσει η γρουσουζιά!.. Ο Κατσουρίδης τον παρότρυνε να πάρει τ' όπλο του (1972, Α' βραβείο ανδρικού ρόλου “ΦΚΘ”), και τον ρωτούσε τι έκανε στον Πόλεμο; Και ο Βούλγαρης, σε μια προφητική εμφάνισή του πριν από κάνα-δυο χρόνια, του φώναξε σιωπηρά “Θανάση... Ψυχή Βαθιά” (η εμφάνισή του ήταν και “το τελευταίο αντίο”).
Όλοι τον ήθελαν για πρωταγωνιστή, συμπρωταγωνιστή, κι αυτός φιλότιμα και υπομονετικά, πειθαρχικά, “έτρεχε” σε όλους. Μέχρι που το τρέξιμό του αυτό, έγινε το σήμα κατατεθέν στο στόμα και του πιο τελευταίου Έλληνα πολίτη, ο οποίος προσπαθούσε χωρίς ανάσα να βγάλει τον άρτον τον επιούσιον, αυτού και της οικογενείας του, αλλά δεν τα κατάφερνε.
Ο Θανάσης Βέγγος για πάνω από μισό αιώνα, ήταν το καμάρι όλων μας στη μεγάλη οθόνη (και στη μικρή), αλλά και ο άνθρωπος-ηθοποιός, ο οποίος μας χάριζε γέλιο, ακόμα και στην πιο δραματική σκηνή των έργων του, στην πιο δραματική γκριμάτσα! Κι' αυτό γιατί, τον είχαμε συνδέσει με την κωμωδία, το γέλιο, το αστείο, την γκάφα. Σε πείσμα όλων όμως, ο Θανάσης δεν ήταν τέτοιος. Δεν ήταν μόνο για κωμικούς, και σαχλούς κάποιες φορές, ρόλους.
Ο Θανάσης Βέγγος πάνω απ' όλα, ήταν ηθοποιός. Αυτό που λέμε γεννημένος ηθοποιός. Αν και η ανακάλυψή του έγινε τυχαία, όπως περίπου με τους περισσότερους μεγάλους καλλιτέχνες σε όλο τον κόσμο -οι τέχνες δεν διδάσκονται, είναι έμφυτες στα γονίδιά μας- το ρεπερτόριό του δεν ήταν αντάξιό του, και σ' αυτό φταίνε οι άλλοι δημιουργοί, οι σκηνοθέτες, οι οποίοι πάντοτε τον ήθελαν για την εύκολη λύση, και δεν του εμπιστεύθηκαν όσο έπρεπε, άλλους κλασικούς, ή δραματικούς, διάφορους ρόλους.
Μόνον το "Πάρε το όπλο σου", "Τι έκανες στον Πόλεμο;" (και τα δυο Σκηνοθεσία-σενάριο Κατσουρίδη), και κάποια μετρημένα άλλα κινηματογραφικά έργα, ξέφυγαν πεισματικά από τα στάνταρ που τον υποχρέωναν οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες να παίξει. Και σ' αυτά ο Βέγγος, όσοι τον θυμόμαστε στις πρεμιέρες (1971-72), κατέπληξε τους πάντες, άλλαζε εκ βάθρων τα κλισαρισμένα σκηνικά που τον ξέραμε, έβαζε νέες υπογραφές, και έκανε πάρα πολλούς από εμάς να αναρωτηθούμε φωναχτά: “Καλά, ρε παιδιά, ... Αυτός ο Βέγγος, που ήταν τόσα χρόνια;”.
Αλλά και πάλι ο Βέγγος, ο μεγαλύτερος δραματικός ηθοποιός που έβγαλε η χώρα μας πλάι στους, επίσης πάρα πολύ μεγάλους Βεάκη, Μακρή, Νέζερ, Παξινού, δεν κατάφερε να κάνει τη μετάλλαξη, συνέχισε στην ψυχοφθόρα εκείνη παραγωγή των γνωστών ταινιών που τον χαρακτήριζαν -κάποιες ήταν και πάρα πολύ χαμηλού επιπέδου για το μπόι του- δεν έπαιξε ποτέ, αν δεν μας απατά η μνήμα μας, κλασικό δράμα ή κλασικό θέατρο, αυτός ο κατ' εξοχήν δραματικός ηθοποιός, και στέρησε στην ιστορία του Ελληνικού κινηματογράφου να τον κατατάξει, ως τον μέγιστο δραματικό ηθοποιό μας, εάν τον βλέπαμε σε πολλούς τέτοιους ρόλους, και όχι σε έναν-δύο, που περιστασιακά τον είδαμε μονάχα.
Ένα άλλο κακότυχο που είχε ο Βέγγος στην εποχή του, ήταν ότι γεννήθηκε σε λάθος χώρα. Για τα κινηματογραφικά πλαίσια πάντα. Εάν ευτύχιζε να ζήσει ή να γεννηθεί στο Χόλιγουντ, στην κινηματγραφική Γαλλία του 1950-1960, ή στην “τσινετσιτά” της Ιταλίας της ίδιας εποχής, τον άστρο του να έλουζε σήμερα όλη την υφήλιο με φως, και το όνομά του θα ήταν καταγεγραμμένο στα κατάστιχα των ιερών τεράτων της 7ης τέχνης, όλου του υπαρκτού και νοητού μας κόσμου.
Θα πούμε ευθαρσώς ότι “τον έχασε το παγκόσμιο κινηματογραφικό θεατρικό στερέωμα, και τον κέρδισε ζηλότυπα η Ελλάδα”.
Σ' αυτό όμως, για να μην αδικήσουμε και πάρα πολύ τα πράγματα, κάποιο πρωταρχικό ρόλο, πρέπει να έπαιξε και ο ίδιος. Ο οποίος γνήσιος Έλληνας, αρνήθηκε να μετακινηθεί αλλού, παρότι είμαστε σίγουροι, ο Βέγγος είχε τέτοιες προτάσεις. Προτίμησε λοιπόν, και ο ίδιος, με μια απλή λέξη, φτωχικά, αλλά ελληνικά.
Η μετακίνηση πολλών καταξιωμένων καλλιτεχνών μας στην αλλοδαπή, δεν ήταν και σίγουρο ότι αυτό θα απέβαινε προς όφελός τους, ή προς όφελος της τέχνης τους. Να θυμηθούμε και την περίπτωση Μ. Χατζηδάκη, ο οποίος μετά από μια 8χρονή αντιπαραγωγική και αντικαλλιτεχνική παρουσία που είχε στην Αμερική, πήρε των ομματιών του και γύρισε στην Ελλάδα, έκτοτε, δεν ήθελε ούτε καν να ακούσει για Αμερική, ή για Ηνωμένες Πολιτείες., Χόλιγουντ και άλλα φαιδρά.
Να τι έγραψαν/είπαν, το “ΦΚΘ”, και ο καταξιωμένος, πολλά ταλαντούχος Έλληνας σκηνοθέτης Θόδωρος Μαραγκός, για την απώλεια του Θανάση Βέγγου:
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, εκφράζει τα βαθιά συλλυπητήριά του για το θάνατο του ηθοποιού Θανάση Βέγγου.
Ηθοποιός αυτοδίδακτος, εμπειρικός, ο Θανάσης Βέγγος, ενσάρκωσε με το ξεχωριστό του πηγαίο ταλέντο, έναν αυθεντικό λαϊκό κινηματογραφικό ήρωα, που συγκίνησε, αγαπήθηκε, ταυτίστηκε με τα βιώματα και τα όνειρα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Στην οικογένειά του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Θεόδωρος Μαραγκός: Είχα την τύχη, και ήταν μεγάλη τιμή για μένα να συνεργαστώ στα πρώτα μου βήματα, στον λεγόμενο εμπορικό κινηματογράφο, με τον σπουδαίο Ελληνικό ηθοποιό, τον φίλο μου τον Θανάση Βέγγο. Είχαμε πολύ ωραία συνεργασία και χάριν της ευφυίας του, της μεγάλης του γνώσης, αλλά και της μεγάλης του καρδιάς, έμαθα πολλά. Ο Θανάσης Βέγγος, θα παραμείνει ένα ζωντανό κομμάτι του πολιτισμού μας.
ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΑΒΟΥΖΑ (1978)
http://www.youtube.com/user/
ΘΑΝΑΣΗ ΣΦΙΞΕ ΤΟ ΖΩΝΑΡΙ (1979)
http://www.youtube.com/user/
[Υ.Γ. "Χ.Δ.": Είναι θλιβερό όσο και αξέστως γελοίο, κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος από αυτούς τους καταξιωμένους και ταλαντούχους καλλιτέχνες μας, να τρέχουν τα κομμουνιστικά κόμματα και οι αριστερές παραφυάδες τους αυτοκόλλητα, να σκυλεύουν στη μνήμη τους, και να διεκδικούν ζηλότυπα και αυταρχικά, μονοπώλιο, τα πολιτικά τους δικαιώματα ή φρονήματα. Χωρίς να ξέρουν οι αχρείοι ότι οι Τέχνες και τα Γράμματα, αυτοί που τα υπηρετούν, δεν έχουν κομματικές και πολιτικές ταυτότητες, ετικέτες-ρετσινιές, γιατί απλούστατα, οι Τέχνες και τα Γράμματα, είναι πανανθρώπινα, δημιουργούνται και καλλιεργούνται από τους ΠΑΝΤΕΣ, και απευθύνονται στους ΠΑΝΤΕΣ.
Να φανταστεί κανείς ακόμα, ότι η λέξη κομμουνιστής ή αριστερός, είναι συνηφασμένη και με τον αμόρφωτο, τον αδαή τον αγράμματο, τον αστοιχείωτο ή τον κολλυβογράμματο, όπως κολλυβογράμματοι είναι ΟΛΟΙ τους.
Ή τέτοιοι θα είναι οι κομμουνιστές, ή καλλιτέχνες, Μέση οδός και μέσος χαρακτηρισμός γι' αυτούς, δεν υπάρχει.
Αλλά όπως έχουν πει και πάρα πολλοί συνάδελφοί τους, χλευάζοντας και κοροϊδεύοντας σαφώς, αυτές τις κομμουστοαριστερές θέσεις τους και αηδίες, "στην Ελλάδα οι αριστεροί και κομμουνιστές καλλιτέχνες, είναι ΟΛΟΙ με τσέπες δεξιές".
Αυτά, γιατί, ακόμα ζεστός στο νεκροκρέβατό του είναι ο Θανάσης Βέγγος, και τα κουμμούνια στις διάφορες ιστοσελίδες και εφημερίδες, μας πρήξανε τα ούμπαλα με τους αριστερούς αγώνες και πολέμους, που διεξήγαγε ο Βέγγος, στα μέτωπα, στα πεζοδρόμια, στις αλάνες και τις πλατείες!..].
