Ο πιο αμφιλεγόμενος Έλληνας σκηνοθέτις, ο άνθρωπος που αντιστάθηκε περισσότερο απ' όλους στο χρώμα της οθόνης -λάτρης του ασπρόμαυρου φιλμ. Ο δημιουργός κινηματογραφικών ταινιών που πολλές φορές δεν περίμενες το τέλος τους, αλλά έφευγες πολύ πριν από την αίθουσα του σινεμά -σκέτη βαρεμάρα. Ο αντιεμπορικότατος κινηματογραφιστής που έκανε ταινίες μόνο για τον εαυτό του -υπο σηζήτηση αν τις έβλεπε και ο ίδιος. Δεν υπάρχει στη ζωή από χθες, και παρόλα αυτά, είναι μεγάλη απώλεια ο θάνατός του, και μεγάλο, δυσαναπλήρωτο κενό για τον Ελληνικό κινηματογράφο, το Ελληνικό σινεμά.Το πιο παράδοξο όμως στην απώλεια του Αγγελόπουλου για μας, του "εν συγχύσει κομμουνιστή" όπως δήλωνε ο ίδιος στις εμφανίσεις του, δεν είναι τόσο ο ξαφνικός θάνατός του, ο τυχαίος, όσο ότι ακόμα δεν βγήκαν οι σαχλοφυλλάδες του αριστερού Τύπου των Αθηνών να διατυμπανίσουν, ακόμα ένας κομμουνιστής-πολεμιστής έπεσε ηρωικώς μαχόμενος στις... επάλξεις του ΚΚΕ, παραθέτοντας λεπτομερώς και το βιογραφικό του, όχι της καλλιτεχνικής του καριέρας, αλλά την πρόοδο και τα ανδραγαθήματά του, είτε στο συνδικαλιστικό κίνημα (το κουέδικο), είτε στο κουκουεδίστικο κατεστημένο, στους αγώνες που έδωσε για τον εργαζόμενο, τον εργάτη, την εργάτρια, τον αγωνιστή, ενάντια στον φασισμό των εργοδοτών, των αφεντικών, και των ιδιοκτητών των διαφόρων εταιρειών
Προσωπικά, θυμάμαι τον Αγγελόπουλο πάντοτε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όταν δεν του έδιναν κάποιο βραβείο που ζητούσε πεισματικά, να βροντάει το χέρι του στο τραπέζι δημοσίως και να τσιρίζει ότι τον αδίκησαν. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα από τα έργα του. Το πρώτο τελείως λανθασμένα, δεν είχε καμιά δόση αλήθειας, το δεύτερο, φυσικάκαι δεν καταλάβαιναν τίποτα από τα έργα του... Γιατί; Μήπως τα καταλάβαινε ο ίδιος;
Και πάλι προσωπικά, δεν μπόρεσα ποτέ να δω, κανένα έργο του Αγγελόπουλου μέχρι το τέλος. Όλα τα παράτησα στη μέση, έφυγα -παρά τις κάποιες προσπάθειες που έκανα- εκτός από την "Αναπαράσταση" που την είδα σε πρώτη προβολή, φεστιβαλική, στην "ΕΜΣ". Αν δεν κάνω λάθος, ήταν η πρώτη του ταινία που συμμετείχε στο "ΦΚΘ", και η πρώτη που είχε μια υπόθεση εντελώς κινηματογραφική, και εντελώς αστυνομική. Όλες οι άλλες, στη συνέχεια, απομάκρυναν τον καλλιτέχνη συνεχώς από το κοινό, παρά τον έφερναν κοντά σ' αυτό. Ο "Μελισσοκόμος" για παράδειγμα, με τη συμμετοχή του Μαρτσέλο Μαστρογιάννη ο οποίος, ευσεβείς πόθοι, θα έφερνε κάποιο κινηματογραφόφιλο κοινό στις αίθουσες, όχι μόνο δεν λειτούργησε έτσι στο έργο, "έκαψε" και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννη.
Επειδή πολλά θα γραφτούν και πολλά θα ειπωθούν από τούδε και στο εξής για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, ίσως και για χρόνια μετά τον θάνατό του. Σ' αυτό τα κατάφερε τέλεια, πολύ πιο καλά από ότι στη σκηνοθεσία, να ασχολούνται οι άλλοι μ' αυτόν. Εμείς θα πούμε ως τελευταίο στον μικρό επιτάφιο που του αφιερώνουμε εδώ, αν ο Αγγελόπουλος στην αρχή της καριέρας του, δεν ευτύχιζε να έχει καμέραμαν και φωτογράφο τον Γιώργο Αρβανίτη, τον υπέροχο και εξεραιτικά ταλαντούχο αυτόν Έλληνα κινηματογραφιστή, ο σημερινός Αγγελόπουλος που ξέρουμε, ή έστω αυτός ο αμφιλεγόμενος που είπαμε και στην αρχή, θα ήταν μισός, το έργο του, ή μισά... κουτσουρεμένο!
"Χ"
ΕΔΩ: Λοβέρδος: Οι βουλευτές είχαν χρόνο να μελετήσουν την τροπολογία Αυτός ο καραγκιόζης, δεν εξελίσσεται ηλιθίως γραφικός, εξελίσσεται και σε επικίνδυνο βλάκα! Κυρίως, μετά την απειλή του ότι θα μας κάνει "μακελειό", αν πειράξουμε τα κορδόνια των παπουτσιών του Τζέφρυ, τα οποία μονάχα αυτός, διατηρεί το εξαιρετικό προνόμιο, να λύνει και να δένει!
