Αυτός είναι τίτλος ελληνικής εφημερίδος, και αυτήν την είδηση τα βρωμερά και σιχαμερά ΜΜΕ των Αθηνών, άλλα την διακωμώδησαν, άλλα την ειρωνεύτηκαν, και άλλα την κορόιδεψαν! Πανηλιθίως βεβαίως, και ανοήτως!
Εμείς λέμε “γεια στα χέρια του αστυνομικού”.
Ο οποίος, όχι μόνον έκανε καλά την δουλειά του, με το παραπάνω μάλιστα, αλλά να γίνει παράδειγμα και για τους άλλους συναδέλφους του στο μέλλον, να απαλλάξουν, επιτέλους, τους δρόμους απ' αυτά τα ανεγκέφαλα αλητάκια, τα οποία μαζί με τους άλλους δικυκλιστές, τα γνωστά “παπάκια”, έχουν γίνει η Νο1 μάστιγα των ελληνικών αυτοκινητοδρόμων, και το άγχος των οδηγών των αυτοκινήτων, με την σωρεία των παραβάσεων του ΚΟΚ που κάνουν συνεχώς πάνω σ' αυτούς, είναι δε, τόση η θρασύτητά τους και ο τσαμπουκάς τους, που αν τους πεις κάτι ή παραπονεθείς για την συμπεριφορά τους, μπορεί να σε πλακώσουν στο ξύλο, ή να σε βρίσουν, ή να σε φτύσουν!
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, όταν θέλουμε την Αστυνομία, την βρίζουμε ΟΛΟΙ γιατί δεν έρχεται, αργά ή γρήγορα. Όταν έρθει, την βρίζουμε πάλι ΟΛΟΙ συγχορδία, γιατί ήρθε! Βέβαια σ' αυτό δεν φταίμε μονάχα εμείς, το μισό φταίξιμο ανήκει και σ' αυτούς. Μονός καυγάς, λέει μια παροιμία, δεν γίνεται!
Προσωπικά, ποτέ δεν ήμασταν με την αστυνομία και τους αστυνομικούς. Πάντοτε στεκόμαστε λίγα μέτρα μακρυά τους, αλλά ποτέ επίσης, δεν ήμασταν καθόλου μακρυά τους, όταν έχουν δίκιο, ή κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
Και πάρα πολλούς απ' αυτούς, όταν τους πήγαμε στους ανωτέρους τους, μιξόκλαιγαν σαν γριάδια, και μας ζητούσαν συγγνώμην.
Για του λόγου το αληθές, προχθές εκεί στην προέκταση της Ανθέων στην Καλαμαριά, 4-5 νεαροί μοτοσυκλετιστές μπάτσοι (το “μπάτσοι” το γράφουμε με όλη την περιφρονητική έννοια της λέξεως και όχι την χαϊδευτική), είναι αραχτοί με τις μηχανάρες τους στο πεζοδρόμιο ξεκούμπωτοι (και ξεβράκωτοι τρόπος του λέγειν), πίνουν επιδεικτικά στους διερχόμενους τα φραπεδάκια τους -τα οποία μάλλον πήραν τζάμπα από την διπλανή καφετερία, να τα λέμε κι αυτά- κι εμείς προσπαθούμε να βρούμε μέρος στα δεξιά να σταματήσουμε, για να τους ρωτήσουμε μια οδό που ψάχναμε ώρες τώρα, και δεν την βρίσκαμε στην περιοχή.
Ένας θρασύτατος, λοιπόν, αλήτης από αυτούς, ενώ οι άλλοι προσπάθησαν να μας εξυπηρετήσουν, μας τη βγήκε τσαμπουκά γιατί δεν σταματήσαμε -λέει- καλά. Οι συνάδελφοί του τον κοίταξαν λίγο βλοσυρά, του γύρισαν περιφρονητικά την πλάτη, ενώ αυτός συνέχισε απτόητος να μας υβρίζει σχεδόν, με τα πουκάμισά του απ' έξω, το κράνος πεταμένο στο όχημα, και το φραπέ στα χέρια φοβέρα κούνια-Μπέλα...
Ήταν τυχερός όμως, που έπρεπε να φύγουμε, γιατί σε άλλη περίπτωση, αυτό που θα συνέβαινε σίγουρα, θα ήταν το... “100” που θα 'ρχονταν στη στιγμή, να μας ξεχωρίσει.
Εδώ όμως με τον ποδηλάτη, χίλια συγχαρητήρια στον αστυνομικό, ο οποίος απλά θυμήθηκε ότι είναι αστυνομικός, και έκανε την δουλειά του.
Ο οποίος, όχι μόνον έκανε καλά την δουλειά του, με το παραπάνω μάλιστα, αλλά να γίνει παράδειγμα και για τους άλλους συναδέλφους του στο μέλλον, να απαλλάξουν, επιτέλους, τους δρόμους απ' αυτά τα ανεγκέφαλα αλητάκια, τα οποία μαζί με τους άλλους δικυκλιστές, τα γνωστά “παπάκια”, έχουν γίνει η Νο1 μάστιγα των ελληνικών αυτοκινητοδρόμων, και το άγχος των οδηγών των αυτοκινήτων, με την σωρεία των παραβάσεων του ΚΟΚ που κάνουν συνεχώς πάνω σ' αυτούς, είναι δε, τόση η θρασύτητά τους και ο τσαμπουκάς τους, που αν τους πεις κάτι ή παραπονεθείς για την συμπεριφορά τους, μπορεί να σε πλακώσουν στο ξύλο, ή να σε βρίσουν, ή να σε φτύσουν!
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, όταν θέλουμε την Αστυνομία, την βρίζουμε ΟΛΟΙ γιατί δεν έρχεται, αργά ή γρήγορα. Όταν έρθει, την βρίζουμε πάλι ΟΛΟΙ συγχορδία, γιατί ήρθε! Βέβαια σ' αυτό δεν φταίμε μονάχα εμείς, το μισό φταίξιμο ανήκει και σ' αυτούς. Μονός καυγάς, λέει μια παροιμία, δεν γίνεται!
Προσωπικά, ποτέ δεν ήμασταν με την αστυνομία και τους αστυνομικούς. Πάντοτε στεκόμαστε λίγα μέτρα μακρυά τους, αλλά ποτέ επίσης, δεν ήμασταν καθόλου μακρυά τους, όταν έχουν δίκιο, ή κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
Και πάρα πολλούς απ' αυτούς, όταν τους πήγαμε στους ανωτέρους τους, μιξόκλαιγαν σαν γριάδια, και μας ζητούσαν συγγνώμην.
Για του λόγου το αληθές, προχθές εκεί στην προέκταση της Ανθέων στην Καλαμαριά, 4-5 νεαροί μοτοσυκλετιστές μπάτσοι (το “μπάτσοι” το γράφουμε με όλη την περιφρονητική έννοια της λέξεως και όχι την χαϊδευτική), είναι αραχτοί με τις μηχανάρες τους στο πεζοδρόμιο ξεκούμπωτοι (και ξεβράκωτοι τρόπος του λέγειν), πίνουν επιδεικτικά στους διερχόμενους τα φραπεδάκια τους -τα οποία μάλλον πήραν τζάμπα από την διπλανή καφετερία, να τα λέμε κι αυτά- κι εμείς προσπαθούμε να βρούμε μέρος στα δεξιά να σταματήσουμε, για να τους ρωτήσουμε μια οδό που ψάχναμε ώρες τώρα, και δεν την βρίσκαμε στην περιοχή.
Ένας θρασύτατος, λοιπόν, αλήτης από αυτούς, ενώ οι άλλοι προσπάθησαν να μας εξυπηρετήσουν, μας τη βγήκε τσαμπουκά γιατί δεν σταματήσαμε -λέει- καλά. Οι συνάδελφοί του τον κοίταξαν λίγο βλοσυρά, του γύρισαν περιφρονητικά την πλάτη, ενώ αυτός συνέχισε απτόητος να μας υβρίζει σχεδόν, με τα πουκάμισά του απ' έξω, το κράνος πεταμένο στο όχημα, και το φραπέ στα χέρια φοβέρα κούνια-Μπέλα...
Ήταν τυχερός όμως, που έπρεπε να φύγουμε, γιατί σε άλλη περίπτωση, αυτό που θα συνέβαινε σίγουρα, θα ήταν το... “100” που θα 'ρχονταν στη στιγμή, να μας ξεχωρίσει.
Εδώ όμως με τον ποδηλάτη, χίλια συγχαρητήρια στον αστυνομικό, ο οποίος απλά θυμήθηκε ότι είναι αστυνομικός, και έκανε την δουλειά του.
