Ενώ ο πανάρχαιος ελληνικός λόγος και γραφή πλήττεται ραγδαίως και καθημερινώς από αρλουμποφράγκικες αηδίες στη γνήσια γραπτή μορφή τους στον δημοσιογραφικό, ηλεκτρονικό και γραπτό λόγο, προσβάλλοντας βάρβαρα και τον Έλληνα θεατή ή αναγνώστη...
Σ.σ.: “φέικνιους”, και άλλες αγγλοπαπαριές -δεν γίνεται κάτι το ξεχωριστό και τα βρωμο-ΜΜΕ να μην αδράξουν την ευκαιρία, αμέσως, να μας πλασάρουν ή να καθιερώσουν την αγγλικούρα τους σε γνήσιο αλφάβητο, αναγορεύοντας αυθαίρετα και την Ελλάδα δίγλωσση, χωρίς κανένας κρατικός φορές υπεύθυνος μέχρι στιγμής, τα ραμολιμέντα της δήθεν “Ακαδημίας” να βάλουν το... νυχάκι τους...
Ένα νέο φαινόμενο, ίσως πιο καταστρεπτικό, άρχισε να εμφανίζεται στα γραπτά κείμενα των σαχλοεφημερίδων και σαχλοϊστοσελίδων κυρίως, από αδαείς αμορφώτους και αγραμμάτους δημοσιογραφίσκους, που παριστάνουν και τους μεγάλους “συντάκτες” με μια ταυτότητα, ίσως, και του σαχλοσυνδέσμου της... ΕΣΗΕΑ!
Σε μια άλλη εποχή δημοσιογράφοι χρίζονταν μόνον λογοτέχνες καταξιωμένοι ή πτυχιούχοι φιλολογικών σχολών, κατέχοντες από σπουδή ή ταλέντο άριστα την ελληνική γλώσσα (και δεν είναι λίγοι οι λογοτέχνες μας του παρελθόντος που ξεκίνησαν τη λογοτεχνική τους καριέρα από στήλες εφημερίδων ή εφημερίδες που δημιούργησαν οι ίδιοι), σήμερα ο άεργος, ατάλαντος, αμόρφωτος και τεμπέλης... “φραπετζής” καφετερίας της γειτονιάς, μπορεί κάλλιστα να αρπάξει ένα μικρόφωνο και να παραστήσει τον διάσημο δημοσιογράφο ή “ραδιοφωνατζή”, ή, το χειρότερο, να πάει σε μια εφημερίδα ζητώντας δουλειά, χωρίς να είναι ικανός να ξεχωρίσει το “ω” από το “ο”, ή την ήρα, από την Ήρα!
Ευκαιρία του κορωνοϊού, μια νέα ελληνική λέξη από αυτά τα αγράμματα ντογάνια έκανε την εμφάνισή της μεγαλοπρεπώς στα κείμενα ηλιθιοϊστοσελίδων, και ακόμα πιο ηλιθίων, εφημερίδων, “συγχρωτισμός”! Θέλοντας αυτές, πιθανώς, να μας δείξουν και το μεγάλο τους ακαδημαϊκό κύρος(!), η οποία από την αρχή δεν μου γέμισε το μάτι που λέμε, γι’ αυτό και έψαξα σε διάφορα λεξικά να δω, τι σκατά σημαίνει αυτή η λέξη; την οποία στην προσπάθειά μου να ετυμολογήσω, δεν έβγαζα καμία άκρη! Ενώ άθελά μου στην ανάγνωσή της πάντα, την αντικαθιστούσα με τον “συνωστισμό”.
Δείτε λοιπόν παρακάτω την αναζήτηση στα λεξικά μου, και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας.
1. Στο διαδικτυακό “graeco-prosodiacum”: Δεν υπάρχει.
2. Επιτομή Ψύλλα (1836): Δεν υπάρχει.
3. Λεξικό Αρχαίας Σταματάκου: Δεν υπάρχει.
4. Ελληνικό Ρωμαϊκής και Βυζαντινής, Οξφόρδη 1914: Δεν υπάρχει.
5. Ετυμολογικό Λεξικό Αρχαίας Ελληνικής Αντωνίου Παπανικολάου, Αθήνα 1974: Δεν υπάρχει.
6. Σουΐδας, 10ος αιώνας: Δεν υπάρχει.
7. Νικόλαος Λωρέντης, 1837: Δεν υπάρχει.
8. Σκαρλάτος, 1835: Δεν υπάρχει.
9. Μέγα Ετυμολογικό και Πάνυ ωφέλιμο, Παν/μιο Κρήτης: Δεν υπάρχει.
10. Λιντλ-Σκοτ: Δεν υπάρχει.
11. Λεξικό Λογοτεχνικών όρων, Μαρκαντωνάτου: Δεν υπάρχει.
12. Πάπυρος Λαρούς: Συγχρωτίζομαι, συγχρωτισμός, έρχομαι σε επαφή συναναστρέφομαι. Δεν μπορεί να συγχρωτίζεται με άτομα αμφιβόλου ηθικής.
13. Ακαδημία Αθηνών, Χρηστικό λεξικό Ελληνικής γλώσσας: Συγχρωτισμός, συναναστροφή με άτομα τα οποία θεωρούνται κατώτερα. Συναγελασμός, ΙΑΤΡ. Αλλεργικοί που αποφεύγουν τον συναγελασμό με κατοικίδια ζώα. Ο συναγελασμός σε κλειστούς χώρους ευνοεί τη μετάδοση μικροβίων. Βλ. συνωστισμός.
14. Γεώργιος Μπαμπινιώτης: Συγχρωτισμός, η συχνή και στενή επαφή, συναναστροφή: στο πλαίσιο της αυστηρής στρατιωτικής πειθαρχίας δεν επιτρέπεται ο ~ των αξιωματικών με τους στρατιώτες.
Στα δέκα τέσσερα (14) ελληνικά λεξικά που σταμάτησα να ψάχνω, η λέξη αυτή δεν υπάρχει στα ένδεκα (11), ενώ στα τρία (3), πολύ νεώτερα, η σημασία της είναι εντελώς διαφορετική, από αυτήν που προσπαθούν να της δώσουν στα κείμενα οι συγγραφείς της. Με τον Μπαμπινιώτη να την περιορίζει σε στρατιωτικό επίπεδο, και να την ερμηνεύει, σαφώς, όπως αναμφισβήτητα είναι, συναναστροφή.
Παρεμπιπτόντως, στον Μπαμπινιώτη δεν υπάρχει και η λέξη κορωνοϊός.
Άει σιχτίρ, λοιπόν, με τον “συγχρωτισμό” σας, που ανακαλύψατε όψιμα, και, να πάτε να... συγχρωτιστείτε, κατά το κοινώς... κουμπουριαστείτε, λίαν επιεικώς!
Σ.σ.: “φέικνιους”, και άλλες αγγλοπαπαριές -δεν γίνεται κάτι το ξεχωριστό και τα βρωμο-ΜΜΕ να μην αδράξουν την ευκαιρία, αμέσως, να μας πλασάρουν ή να καθιερώσουν την αγγλικούρα τους σε γνήσιο αλφάβητο, αναγορεύοντας αυθαίρετα και την Ελλάδα δίγλωσση, χωρίς κανένας κρατικός φορές υπεύθυνος μέχρι στιγμής, τα ραμολιμέντα της δήθεν “Ακαδημίας” να βάλουν το... νυχάκι τους...
Ένα νέο φαινόμενο, ίσως πιο καταστρεπτικό, άρχισε να εμφανίζεται στα γραπτά κείμενα των σαχλοεφημερίδων και σαχλοϊστοσελίδων κυρίως, από αδαείς αμορφώτους και αγραμμάτους δημοσιογραφίσκους, που παριστάνουν και τους μεγάλους “συντάκτες” με μια ταυτότητα, ίσως, και του σαχλοσυνδέσμου της... ΕΣΗΕΑ!
Σε μια άλλη εποχή δημοσιογράφοι χρίζονταν μόνον λογοτέχνες καταξιωμένοι ή πτυχιούχοι φιλολογικών σχολών, κατέχοντες από σπουδή ή ταλέντο άριστα την ελληνική γλώσσα (και δεν είναι λίγοι οι λογοτέχνες μας του παρελθόντος που ξεκίνησαν τη λογοτεχνική τους καριέρα από στήλες εφημερίδων ή εφημερίδες που δημιούργησαν οι ίδιοι), σήμερα ο άεργος, ατάλαντος, αμόρφωτος και τεμπέλης... “φραπετζής” καφετερίας της γειτονιάς, μπορεί κάλλιστα να αρπάξει ένα μικρόφωνο και να παραστήσει τον διάσημο δημοσιογράφο ή “ραδιοφωνατζή”, ή, το χειρότερο, να πάει σε μια εφημερίδα ζητώντας δουλειά, χωρίς να είναι ικανός να ξεχωρίσει το “ω” από το “ο”, ή την ήρα, από την Ήρα!
Ευκαιρία του κορωνοϊού, μια νέα ελληνική λέξη από αυτά τα αγράμματα ντογάνια έκανε την εμφάνισή της μεγαλοπρεπώς στα κείμενα ηλιθιοϊστοσελίδων, και ακόμα πιο ηλιθίων, εφημερίδων, “συγχρωτισμός”! Θέλοντας αυτές, πιθανώς, να μας δείξουν και το μεγάλο τους ακαδημαϊκό κύρος(!), η οποία από την αρχή δεν μου γέμισε το μάτι που λέμε, γι’ αυτό και έψαξα σε διάφορα λεξικά να δω, τι σκατά σημαίνει αυτή η λέξη; την οποία στην προσπάθειά μου να ετυμολογήσω, δεν έβγαζα καμία άκρη! Ενώ άθελά μου στην ανάγνωσή της πάντα, την αντικαθιστούσα με τον “συνωστισμό”.
Δείτε λοιπόν παρακάτω την αναζήτηση στα λεξικά μου, και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας.
1. Στο διαδικτυακό “graeco-prosodiacum”: Δεν υπάρχει.
2. Επιτομή Ψύλλα (1836): Δεν υπάρχει.
3. Λεξικό Αρχαίας Σταματάκου: Δεν υπάρχει.
4. Ελληνικό Ρωμαϊκής και Βυζαντινής, Οξφόρδη 1914: Δεν υπάρχει.
5. Ετυμολογικό Λεξικό Αρχαίας Ελληνικής Αντωνίου Παπανικολάου, Αθήνα 1974: Δεν υπάρχει.
6. Σουΐδας, 10ος αιώνας: Δεν υπάρχει.
7. Νικόλαος Λωρέντης, 1837: Δεν υπάρχει.
8. Σκαρλάτος, 1835: Δεν υπάρχει.
9. Μέγα Ετυμολογικό και Πάνυ ωφέλιμο, Παν/μιο Κρήτης: Δεν υπάρχει.
10. Λιντλ-Σκοτ: Δεν υπάρχει.
11. Λεξικό Λογοτεχνικών όρων, Μαρκαντωνάτου: Δεν υπάρχει.
12. Πάπυρος Λαρούς: Συγχρωτίζομαι, συγχρωτισμός, έρχομαι σε επαφή συναναστρέφομαι. Δεν μπορεί να συγχρωτίζεται με άτομα αμφιβόλου ηθικής.
13. Ακαδημία Αθηνών, Χρηστικό λεξικό Ελληνικής γλώσσας: Συγχρωτισμός, συναναστροφή με άτομα τα οποία θεωρούνται κατώτερα. Συναγελασμός, ΙΑΤΡ. Αλλεργικοί που αποφεύγουν τον συναγελασμό με κατοικίδια ζώα. Ο συναγελασμός σε κλειστούς χώρους ευνοεί τη μετάδοση μικροβίων. Βλ. συνωστισμός.
14. Γεώργιος Μπαμπινιώτης: Συγχρωτισμός, η συχνή και στενή επαφή, συναναστροφή: στο πλαίσιο της αυστηρής στρατιωτικής πειθαρχίας δεν επιτρέπεται ο ~ των αξιωματικών με τους στρατιώτες.
Στα δέκα τέσσερα (14) ελληνικά λεξικά που σταμάτησα να ψάχνω, η λέξη αυτή δεν υπάρχει στα ένδεκα (11), ενώ στα τρία (3), πολύ νεώτερα, η σημασία της είναι εντελώς διαφορετική, από αυτήν που προσπαθούν να της δώσουν στα κείμενα οι συγγραφείς της. Με τον Μπαμπινιώτη να την περιορίζει σε στρατιωτικό επίπεδο, και να την ερμηνεύει, σαφώς, όπως αναμφισβήτητα είναι, συναναστροφή.
Παρεμπιπτόντως, στον Μπαμπινιώτη δεν υπάρχει και η λέξη κορωνοϊός.
Άει σιχτίρ, λοιπόν, με τον “συγχρωτισμό” σας, που ανακαλύψατε όψιμα, και, να πάτε να... συγχρωτιστείτε, κατά το κοινώς... κουμπουριαστείτε, λίαν επιεικώς!
[]
