Κάνω πλάκα αυτές τις μέρες όλα τα “φασιστερά”, τα “κουμμούνια”, τα οποία τρέχουν και δεν φτάνουν να μπαλώσουν την ζαβή του Θεοδωράκη με την οποία γελάει σύμπαν το πανελλήνιο, άλλοι να… ξανά ερμηνεύσουν τα λεγόμενά της και άλλοι να υπερασπισθούν την “τιμή” και την “υπόληψη” του “Ογκόλιθου”, ο οποίος καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα, Βούδας στο θρόνο του, ίσως να αναλογίζεται και το γνωστό λαϊκό, “Οι καλοί πεθαίνουν νέοι”, διότι όταν γεράσουν… Άστα, χέστα, και φασκελοκουκούλωστα! Ίσως και ζηλόφθονα να μονολογεί: “Α, ρε μπαγάσα Χατζηδάκη… Πρόλαβες κι έφυγες… Πριν γίνεις σαν εμένα!.. Αλλά αυτά να τ’ ακούει και ο Ξαρχάκος!"...Το ζαβό, εκδικείται, πράγματι, με τα καμώματά του τόσο τον πατέρα της που την γέννησε… “φασιστερή” (με δεξιές τσέπες), όσο και την ίδια την “φασιστερά” που όσο γερνάει κι αυτή, τόσο ξευτελίζεται περισσότερο με την επίμαχη φράση και πάλι, “Όλα εδώ πληρώνονται, και όλα εδώ εξαργυρώνονται”!.. Και η ξευτίλα, και ο διασυρμός, και η διαπόμπευση, το ρεζιλίκι, το ξεμπρόστιασμα, γιατί όχι και το φτύσιμο, η χλαπάτσα με τα χαστούκια!”.
Εν πάση περιπτώσει, πέρα από πολιτικές αηδίες και ιδεολογίες τις οποίες εγώ απεχθάνομαι όπως ο διάολος το θυμίαμα, προς όφελος των οποίων όμως, δυστυχώς, “αγωνίστηκε σθεναρά” ο Θεοδωράκης (για να αναγνωριστεί το ταλέντο του περισσότερο στους πολιτικούς αντιπάλους του και λιγότερο στα δικά του τα συντρόφια, τους τεμπέληδες, τους αχαΐρευτους και τους ανεπρόκοπους), δεν του άξιζε τέτοιος διασυρμός από ένα πραγματικά, ζαβό και καθυστερημένο τέκνο, αν λάβουμε υπόψιν μας όμως, ότι τα κουμμούνια, όπως και ο ίδιος, δεν χαμπαριάζουν από συναισθηματισμούς και αλτρουιστικά ευτελή πράγματα… Δωσ’ τους λεφτά και σου πουλούν τη μάνα τους στο άψε-σβύσε!.. Μπορεί να μην στενοχωρήθηκε και τόσο πολύ, να συμφώνησε κι αυτός, όπως όλοι γνωρίζουν την δραχμολατρεία του αυτά τα χρόνια, που δεν του έδωσε από τις 250 συναυλίες το υπουργείο πολιτισμού το 2020, τις… 249! Πάντα κρατικοδίαιτος και ολιγαρκής ο Μίκης.
Κύριε Θεοδωράκη, “Ου γαρ το γήρας έρχεται μόνον!..”. Άντε να αποδημήσεις γρήγορα εις Κύριον καημένε μου, να γλυτώσεις και από την διαπόμπευση και από το ζαβό που σου έτυχε πεσκέσι, γιατί κατά πως σε βλέπω φίλε μου, πολλά δεινά και πολλά κακά ακόμα, θα σωρεύσει επί της κεφαλής σου το “πανάθλιον γήρας” που διάγεις εν πλήρη χαρά και ευτυχία!
Είδες “Τ’ Απειράνθου με τα ξέπλεκα μαλλιά”; Τα κακάρωσε, χωρίς να το πάρει είδηση κανένας! “Λάθε βιώσας, ει δε μη δύναιο, λάθε αποβιώσας”!
Ώρες να μας πεις και εσύ στο τέλος… “Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος”!
