ΣΕ ΚΑΜΨΗ Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ 2008»
Υποτονική, και σε κάμψη εμφανίστηκε μετά από 8 χρόνια η «Φιλοξενία 2008» της ΔΕΘ, η οποία έλαβε χώρα από τις 30 Οκτωβρίου έως τις 2 Νοεμβρίου 2008, στις εγκαταστάσεις της «ΕΛΛΕΞΠΟ» επί της οδού Αγγελάκη, στη Θεσσαλονίκη.
Έλειψαν και τα φαντασμαγορικά περίπτερα των προηγουμένων ετών, αιτία δεν ήταν η κρίση, γιατί το κόστος των περιπτέρων ήταν εκεί, τους έλειπε η φαντασία και η δημιουργία, αρχής γενομένης και από το περίπτερο του Υπουργείου Τουρισμού-ΕΟΤ, το οποίο κάποιος φωστήρας διακοσμητής, το έντυσε στα σκούρα και στα μουντά, δυο θεοσκότεινοι τοίχοι με τηλεοράσεις, λες και δεν είχαμε ξαναδεί τηλεόραση, πρώτη φορά θα βλέπαμε… Φακούς θέλαμε για να το διανύσουμε στα άφεγγα και τα σκοτεινά… Είπαμε ότι ο Ελληνικός τουρισμός πηγαίνει στα… τυφλά, αλλά όχι και στα θεότυφλα!
Από τις ξένες συμμετοχές ξεχώρισε και με διαφορά το περίπτερο της Συρίας, στον άλλοτε «ιδιόκτητο» χώρο της Τουρκίας, φέτος η γείτων παρουσιάστηκε πολύ υποβαθμισμένη, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ενώ η Βουλγαρία, έκανε ένα βήμα μπροστά, και βγήκε απ’ τα… κατώγια του «15» στα ανώγεια, με πολλαπλά περίπτερα, παίρνει τα πάνω της στον ευρύτερο τουρισμό της Βαλκανικής, να κατέστειλε λίγο και την εγκληματικότητα στο έδαφός της –αν και δεν υπάρχει εκείνο το ανθρωποφάγο των περασμένων ετών- θα ήταν, και η πρώτη!
Από τις άλλες ξένες συμμετοχές η Τυνησία σταθερά πάντα και ανεβασμένα κάθε χρόνο, ο κ. Μοχάμεντ Μπασάρ εξακολουθεί να κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά στο περίπτερο της Τυνησίας, στην Αίγυπτο φέτος, είχαμε την αντικατάσταση (συνταξιούχος πλέον) του κ. Φεϊζάλ, με την εξίσου σοβαρή και πανέμορφη κυρία Νεχάντ Γκαμάλ Ελντίν, το, σε επίπεδο προξενείου, Τουριστικό γραφείο της Αιγύπτου, έχει έδρα για όλη τη Βαλκανική, την Κωνσταντινούπολη. Και αν η πολιτική ηγεσία της Αιγύπτου, σκέφτονταν να το φέρει κάποια στιγμή στην πόλη μας, τη Θεσσαλονίκη, δεν θα ήταν καθόλου άσχημα, τόσο γι’ αυτήν, άλλο τόσο και για την ίδια τη Θεσσαλονίκη.
Η παρουσία της Ινδίας, των χωρών της πρώην Σοβιετίας, αλλά και των λεγομένων ανατολικών χωρών, ήταν στον κατάλογο των περιπτέρων της «Φιλοξενίας 2008», η Αγία Πετρούπολη έδωσε το δυναμικό παρών κι εφέτος, όπως και η Ταϋλάνδη της άπω ανατολής, που εκπροσωπούνταν από έναν Έλληνα παράγοντα του τουρισμού, τον κ. Δημήτριο Αστέρη.
Στον Ελληνικό τομέα, κι εφέτος, όλα τα περίπτερα όσα στηρίζουν και βλέπουν τη «Φιλοξενία» δική τους ήταν εκεί, τα περίπτερα των Τοπικών Αυτοδιοικήσεων έδωσαν το δικό τους δυναμικό παρών και χρώμα, πολύ καλή η ιδέα να κατανεμηθούν σε όλα τα κτίρια της Εκθέσεως, και όχι μόνον σε ένα, μου συνωστίζονταν βαβούρα άλλες χρονιές, ενώ σημαντικά προϊόντα για την στήριξη και ενίσχυση του Τουρισμού, των ξενοδοχείων, έκαναν την εμφάνισή τους στο καθιερωμένο κτίριο, «Νικόλαος Γερμανός».
Άκρως αποκαρδιωτική, μίζερη και πολύ χύμα η παρουσία της Χαλκιδικής, στο περίπτερο «Επαρχείο» Χαλκιδική –πρέπει να συνηθίζουμε σιγά-σιγά την ορολογία, έρχεται, είναι καθοδόν- ένα περίπτερο ολίγων τετραγωνικών μέτρων, στο οποίο ουδείς κατάλαβε, επί τέσσερις μέρες, ποιος φιλοξενούνταν; ή ποιος πλήρωνε το «πάπλωμα»; Η Νομαρχία ή η «ΕΞΧ»; Γιατί, ούτε Νομαρχία ήταν, ούτε «Ένωση Ξενοδοχείων Χαλκιδικής»! Τι ήταν; Τίποτα. Μια χαζομάρα και μισή, μια παρεούλα, στην οποία κάποιοι έπιναν τζάμπα καφέ, και κάποιοι άλλοι, στέκονταν… όρθιοι πάνω απ’ τα κεφάλια τους!
Την ευθύνη για την κατάντια βεβαίως, φέρουν και οι δυο, και η Νομαρχία και η «ΕΞΧ», η Νομαρχία με την πλήρη διάλυσή της –εντελώς ανύπαρκτη είναι η Νομαρχία Χαλκιδικής, και δικαίως την υποβαθμίσαμε (υποβαθμίστηκε μόνη της) σε «Επαρχείο» εδώ και πάρα πολύ καιρό, καιρός είναι να προχωρήσει η μετονομασία και του ονόματος του νομού Θεσσαλονίκης σε «Χαλκιδικής», αφού στην πράξη είναι, να γλυτώσουμε και τους μισθούς όλων αυτών των λεβενταράδων (της Νομαρχίας μας), που ευδαιμονούν εις υγείαν των κορόιδων, δηλαδή όλων ημών!
Κάποιοι δούλεψαν σκληρά τόσα χρόνια για να φτιάξουν την «ΕΞΧ» σωματείο με κύρος, υπόληψη, και κάποιοι άλλοι, χρειάστηκαν μόλις δύο καλοκαίρια, για να την παν ξανά, πίσω, στην εποχή της… τουρκοκρατίας! Καλά να πάθει η «ΕΞΧ», ας πρόσεχε!
Τα εγκαίνια της «Φιλοξενίας 2008», ήταν η πρώτη μεγάλη απογοήτευση για φέτος του θεσμού, ένα σκηνικό μαθητικής γιορτής, με παντού τηλεοράσεις -και εδώ- δυνατά και εκτυφλωτικά φώτα στα τραπέζια -πιθανώς για να μη βλέπουμε τα χάλια μας- και η μουσική υπόκρουση στην εμφάνιση του υπουργού στην αίθουσα, θύμισε λίγο τον στρατηγό εκείνον στη «Ζωή εν Τάφω» του Στρατή Μυριβήλη, που ήθελε κάθε φορά που ο Ελληνικός στρατός προήλαυνε στις απέναντι εχθρικές θέσεις-γραμμές, η μπάντα να παιανίζει το αγαπημένο του τραγούδι «Μπαίνω μεσ’ τ’ αμπέλι / Σα νεκοκυρά!..».
Ο λόγος του υπουργού τραγικά μεγάλος, κράτησε πάνω από μία ώρα, με ενδιαφέρον τέτοιο, που στο τέλος κοιμήθηκαν, άπαντες! Μερικά από τα κοσμητικά επίθετα του λόγου του Υπουργού: Αργός, μακρόσυρτος, νωχελικός, μαθητικός, βαρετός, ανιαρός, κενός, περιττός, έκθεση ιδεών για μαθητές τελειόφοιτους δημοτικού.
Μας ξύπνησε ένα άθλιο σέρβις από το «κέτερινγκ», το οποίο πέταγε τα πιάτα στο τραπέζι μας από μακριά! Έτσι ώστε, το πιάτο όπως χοροπηδούσε, έβγαζε κι έναν τραγανιστό ήχο! Γκρρρρρρρρννν! Δεν ξέρουμε αν, και από ποιον πληρώθηκαν αυτοί οι κύριοι, γιατί το φαγητό δεν τρώγονταν ούτε από λιμοκτονούντες, αναξιοπαθούντες λαούς της Αφρικής, όχι από ανθρώπους που έκαναν επιστήμη την γαστρονομία, πέρα του ότι καθυστέρησαν σκοπίμως(;), το σερβίρισμα στα τραπέζια, όταν το άρχισαν, οι μισοί από τους παρευρισκομένους είχαν φύγει στα απέναντι… σαντουιτσάδικα, αφού και λόγω της μέρας, οι πλείστοι ημών, είχαμε να φάμε απ’ το πρωί. Ματ στη σκακιέρα της επιτυχίας του κετερινγκ, αφού θα σέρβιρε 200, το πολύ, μερίδες, και θα πληρωνόταν 1.000!..
Το ίδιο συνέβη και την επομένη, όπου οι δημοσιογράφοι είχαν αποκλεισθεί του δείπνου από τη «ΔΕΘ», και συμμετείχαν μόνον οι παρατρεχάμενοι (δημοσιογράφοι) του κ. Υπουργού!
«Κι εμείς που θα καθίσουμε;», ρωτήσαμε μια κουμανταδόρα που περιδιάβαινε στα τραπέζια ατενίζοντας τους πάντες αφ’ υψηλού… «Α, εσείς…», μας απάντησε. «Εσείς… Είστε με τον κύριο Υπουργό;». «Όχι! Γιατί να είμαστε; Δεν του φτάνει αυτούς που σέρνει στο ζωνάρι του; Πρέπει να έχει κι εμάς;». «Ε, τότε δεν θα καθίστε… Κάθονται όσοι είναι με τον κ. Υπουργό!..».
Γι’ αυτό κι μείς καθίσαμε, όπου βρήκαμε!.. Κι έτσι, 3-4 μερίδες το κέτερινγκ, αναγκάστηκε να τις σερβίρει, και όχι να τις πληρωθεί τζάμπα!..
Από τη συνέντευξη του υπουργού την άλλη μέρα, στην οποία ο κ. Σπηλιωτόπουλος ξανά είπε προκαταρκτικά, όλη την ομιλία του των εγκαινίων, κρατούμε μόνον την ερώτηση τη δική μας –ήταν η τελευταία.
Κύριε υπουργέ… Ο λόγος για τη Χαλκιδική. Στην οποία υπάρχου δύο «Τουριστικά ακίνητα», ο «Γλαρόκαβος» και ο «Αϊ Γιάννης Νικήτης». Και για τα δύο, δεν χρειάζονται περεταίρω εξηγήσεις… Τι μέλει γενέσθαι με την τύχη των ακινήτων αυτών, δεδομένω ότι υπάρχει και διεθνές ενδιαφέρον των επενδυτών; Η αξιοποίησή τους ή μη, θα καθορίσει την τουριστική τύχη της Χαλκιδικής, για τα επόμενα 50 χρόνια!
Από την μακροσκελεστάτη απάντηση του κ. Σπηλιωτόπουλου, που σημαίνει ότι γνωρίζει πάρα πολύ καλά τη σημασία των ακινήτων αυτών, κρατούμε προς το τέλος, την πρόταση: «Σίγουρα όμως, τα πουλάμε, αλλά δεν τα ξεπουλάμε!.. Εξ’ άλλου από επενδυτές, και του εξωτερικού, χωρίς κανένα επενδυτικό αντίκρισμα, έχουμε χορτάσει!..».
Στο «Α΄ Διεθνές Συνέδριο Τουρισμού», που ελάμβανε χώρα την άλλη μέρα στο «Βελλίδειο», μπήκαμε στο σημείο της ομιλίας του αγαπητού και φιλτάτου, πλην αόκνου, παρά τα κιλά του, Δημήτρη Μιχαηλίδη, εκδότου του περιοδικού «Αγροξενία», και δραστηριοτάτου παράγοντος του αγροτοτουρισμού, επιχειρηματία: «Είναι ανίκανοι, άσχετοι, ή αλλιώς απατεώνες…». Και βγήκαμε. Αφού συμφωνήσαμε απολύτως με τον Δημήτρη, σε όποιους και αν απεύθυνε τους φιλολογικούς αυτούς προσδιορισμούς του, είναι ίδιον των χορτάτων αυτής της χώρας, τα τελευταία χρόνια σε όποιο πόστο και αν ανήκουν, να είναι χωρίς αμφιβολία, τέτοιοι!
Να σημειώσουμε ότι ο Δημήτρης στο περίπτερο 16 κάθε χρόνο, δίνει το δικό του ρεσιτάλ παρουσιάσεως του αγροτοτουρισμού και των παρελκομένων του στη «Φιλοξενία», συγκεντρώνοντας γύρω του και όλους τους άλλους συναδέλφους, γροθιά –καμία σχέση με την κομμουνιστική γελοία- οι οποίοι, πιστέψτε μας, είναι όλοι τους πολύ αξιόλογα άτομα, και κάνουν πάρα πολύ καλή δουλειά. Με την Πολιτεία, και εδώ, να τους αγνοεί τελείως! Να μην έχει εφεύρει ακόμα, άκουσον άκουσον, το νομικό πλαίσιο, στο οποίο πρέπει να δουλέψουν αυτοί οι άνθρωποι! Από τους οποίους θα κονομήσει αυτή, η Πολιτεία, αλλά και οι ίδιοι. Να γιατί ο Δημήτρης, τους αποκάλεσε όπως τους αποκάλεσε, παραπάνω, βρίσκοντας απολύτως σύμφωνους, και εμάς.
ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ
Το Πόρτο Καρρά στα βραβεία φέτος πάτωσε, παρά τις δυο υποψηφιότητες που είχε, για να είμαστε ειλικρινείς, εμείς το περιμέναμε, μετά και την δυσμενή εξέλιξη, άκρως κακή, των πραγμάτων εκεί μέσα. Για την οποία ευθύνεται ένας και μόνον άνθρωπος… Συζητώντας με κάποιους ξενοδόχους εμπιστευτικά, μου είπαν: «Ναι, αλλά αυτός, στο βιογραφικό του σημείωμα αργότερα που θα βρεθεί χωρίς δουλειά, θα φέρει με καμάρι τη θητεία του στο Πόρτο Καρρά, και ως σημαντικό προσόν!..». Η απάντησή μας ήταν: «Θα είναι η μοναδική περίπτωση, και το μοναδικό ενδεικτικό προσόν, το οποίο θα ενεργεί αποτρεπτικά, κάποιος που θα θελήσει να τον προσλάβει στο δικό του ξενοδοχείο, να μην τον προσλάβει, ΠΟΤΕ!..».
Την υποψηφιότητα στο βραβείο του «Μελίτωνα», το κέρδισε άλλο ξενοδοχείο της Χαλκιδικής, στα βόρεια του Νομού, που έχει να δει καινούργιο καρφί και μπογιά στους τοίχους του, 35 χρόνια! Και εδώ τίθεται σοβαρά το ερώτημα, ποιος πραγματικά αποφασίζει για τα βραβεία αυτά, και αν τα βραβεία της «Φιλοξενίας», που καλώς καθιερώθηκαν, κατά πόσον, είναι αδιάβλητα!
Το βραβείο που διαγωνίζονταν το «Σιθωνεία», με την ποιότητα των ενοίκων του το καλοκαίρι, στην πλειοψηφία ανατολικών μουζίκων, το «χολεριασμένο ολινκλούσιβ» στο οποίο ενέδωσε κι αυτό, όπως όλοι οι άλλοι παρά τις αντίθετες ανακοινώσεις, δεν είχε καμία τύχη, και δεν θα το κέρδιζε, επίσης, ΠΟΤΕ!
Τέλος, να πούμε εν κατακλείδι, ότι παρά την «γκρίνια» μας η οποία δεν θα πάψει ποτέ, γιατί αυτή είναι η δουλειά μας, να «γκρινιάζουμε», η φετινή «Φιλοξενία» χωρίς να έχει τη λάμψη, ή τις λάμψεις των προσφάτων προηγουμένων ετών -σε παλιότερους χρόνους υπήρχαν μαύρα σκοτάδια- ήταν σε γενικές γραμμές και φέτος καλή, κάποια ρεκόρ μπορεί να σημειώθηκαν παρασκηνιακά, που εμείς δεν γνωρίζουμε, έχει καταξιωθεί στις συνειδήσεις όλων που ασχολούνται με τον τουρισμό, είναι ασυζητητί η πρώτη κλαδική του είδους στην Ελλάδα, και έτσι θέλουμε να παραμείνει.
Αν την συγκρίνουμε και την παραβάλλουμε εμείς, την μεμφόμαστε κάποιες φορές, την μεμφόμαστε μόνον με τον εαυτό της. Και σε καμία περίπτωση, με άλλες εκθέσεις του είδους στην χώρας μας, τις οποίες αφήνει πίσω, σταδίους εβδομήκοντα!
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΣΕΛΙΔΟΣ
