 |
| Αυτή είναι η Ελλάς με τις ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδες της, όσο και αν οι προδοτικές κυβερνήσεις ΟΛΕΣ (και αυτή που μας κυβερνά) δεν θέλουν να το παραδεχτούν και να το πιστέψουν. Ήταν, είναι, και θα είναι πάντα. Τα ανατολικά μογγόλια στην Μογγολία, απ' όπου τα έδιωξαν οι Μογγόλοι. Τόσο σιχαμερά και βρωμερά, είναι! |
Γιατί τις βρίσκω αρκετά ενημερωτικές, κατατοπιστικές, αξίζουν την ανάγνωσή σας, προσοχή σας, αλλά και γιατί τέτοια άρθρα, τέτοιες αναρτήσεις, πρέπει να γίνονται όσο το δυνατόν περισσότερο, ευρέως, γνωστές. Κλείνουν στόματα και βάζουν το κάθε κατεργάρη στον πάγκο του!
1η Αναδημοσίευση.
Αυτό να το διαβάσουν με προσοχή οι Τούρκοι: Πώς ο Ελληνικός Στρατός διέλυσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
 |
| Αρμένιοι οδηγούνται σε σφαγή, από τούρκους τσιαντηρμάδες! |
Η έλευση του Ελευθέριου Βενιζέλου από την Κρήτη στην Αθήνα και η ανάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα το 1910 υπήρξε η αρχή του τέλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όπως ακριβώς ενενήντα χρόνια πριν το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης υπό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία, ήταν εκείνο που είχε οδηγήσει τελικά στον πρώτο ακρωτηριασμό της, έτσι και το 1912 ο ελληνισμός θα κατάφερνε τώρα ένα δεύτερο, αυτή τη φορά τελειωτικό, πλήγμα στην Υψηλή Πύλη. Και θα οδηγούσε στην οριστική διάλυση μια κραταιά αυτοκρατορία έξι αιώνων.
Όλα αυτά οι επίγονοί της δεν τα ξέχασαν ποτέ. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε;
Η Ελλάδα ετοιμάζεται
Αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας, ο Βενιζέλος κινήθηκε σε δύο παράλληλους συμπληρωματικούς άξονες: ο πρώτος ήταν η επίτευξη αυτών των συμμαχιών εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και ο δεύτερος η πλήρης αναδιοργάνωση του Στρατού και του Στόλου, σε συνεργασία με τις παραπάνω δυνάμεις. Αυτό ήταν απολύτως απαραίτητο και είχε ήδη ξεκινήσει μετά τον «Ατυχή Πόλεμο» του 1897. Ομως, τώρα, λάμβανε νέες, πρωτοφανείς διαστάσεις. Η πολιτική αυτή του Βενιζέλου εξελίχθηκε με επιτυχία, απερίσπαστα και ραγδαία.
«Πώς ηττήθηκε η Οθωμανική Αυτοκρατορία από τον Ελληνικό Στρατό»
Με το Λονδίνο και το Παρίσι να στηρίζουν ενεργά τη νέα ελληνική πολιτική, ο Βενιζέλος οργάνωσε, με εξίσου μεγάλη ταχύτητα, και τη Βαλκανική Συμμαχία που θα έπεφτε στη μάχη κατά των Τούρκων. Και, τελικά, δύο χρόνια μετά την έλευσή του στην Αθήνα, η πολιτική αυτή του επέτρεψε να ξεκινήσει την πολεμική σύγκρουση που θα ανέτρεπε τα πάντα. Σε διάστημα μικρότερο από έξι μήνες, οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θα απελευθέρωναν πολύ μεγάλα εδάφη και πληθυσμούς που έζησαν επί τόσους αιώνες υπό οθωμανική κατοχή, ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα έχανε τα ευρωπαϊκά εδάφη της και θα εισερχόταν, τελικά, στην περίοδο της διάλυσης.
Από τον Κεμάλ στον Ερντογάν
Ο κεμαλικός κόσμος και η νέα Τουρκία που αναδύθηκαν μέσα από την ήττα και τη διάλυση της παλιάς Αυτοκρατορίας, ήταν κατά κάποιον τρόπο ταυτισμένοι με αυτή την πορεία:
Η πτώση και ο ακρωτηριασμός της Αυτοκρατορίας έγιναν κάτι σαν «διαβατήριο» του Κεμάλ προς την εξουσία. Το γεγονός αυτό ίσως εξηγεί και την τεράστια ποιοτική διαφορά στις διεθνείς σχέσεις της Τουρκίας κατά τις δεκαετίες από τον Κεμάλ, μέχρι τον Ερντογάν σε σχέση με σήμερα. Σε όλο εκείνο το διάστημα η Τουρκία ήταν και επιθετική και αναθεωρητική.
Όμως όλες της οι ενέργειες είχαν ως επίκεντρο την εξάπλωση ισχύος της χώρας που προέκυψε μετά την πτώση της Υψηλής Πύλης. Αντιθέτως, από τη στιγμή που ο ισλαμιστής Ερντογάν ανέλαβε και, κυρίως, ιδιοποιήθηκε εντέλει καθολικά την εξουσία, ένα πολύ πιο ευρύ όραμα εγκαταστάθηκε πλέον στο επίκεντρο: Αυτά που απαιτεί να ανακτήσει, «η πατρίδα της καρδιάς μας» όπως την ονομάζει ο τούρκος ηγέτης, δεν έχουν καμία ποιοτική ή και ποσοτική σχέση με εκείνα που επιδίωκε επί δεκαετίες το κεμαλικό καθεστώς. «Η πατρίδα της καρδιάς τους» δεν είναι άλλη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτή που γκρέμισαν ο Ελληνικός Στρατός και ο Στόλος πριν από 118 χρόνια.
Η εθνική φιλοδοξία του Ερντογάν δεν είναι η ίδια με εκείνη του Κεμάλ.
Σήμερα επιχειρείται η ανασύσταση εκείνης της Αυτοκρατορίας, και έτσι η Ελλάδα έρχεται διπλά στο επίκεντρο. Αφενός, με την εκτόξευση των τουρκικών παράνομων διεκδικήσεων και την απαίτηση εκτεταμένης αλλαγής συνόρων, και αφετέρου, με την έκφραση προαιώνιου μίσους ακριβώς για τις στιγμές της ιστορίας που η Ελλάδα πάλεψε και νίκησε την Αυτοκρατορία με όλες τις πιο πάνω συνέπειες. Γι’ αυτό άλλωστε και στη δημαγωγία και την εμπρηστική ρητορική της σημερινής Τουρκίας, που διεκδικεί και την «ηγεσία» του ισλαμικού κόσμου, η απόπειρα εργαλειοποίησης της Αγίας Σοφίας και του 1453 καταλαμβάνουν κεντρικό ρόλο.
Η Τουρκία θέλει να γυρίσει αιώνες πίσω την Ιστορία και να απαλείψει από την Ιστορία τα δύο κορυφαία ορόσημα. Του 1821 και του 1912. Ννα ανατρέψει τα επιτεύγματά τους – ή, έστω, κάποια εξ αυτών.
Αυτή η ιδεολογικοποίηση αποτελεί κύριο εργαλείο της πολιτικής της και, όσο κι αν σε κάποιους μοιάζει παράξενο, η επέτειος των διακοσίων ετών από την Ελληνική Επανάσταση το 2021 είναι αναμφίβολα κεντρικής σημασίας, για τα όσα σχεδιάζει η Άγκυρα εις βάρος της Ελλάδας.
in.gr
2η Αναδημοσίευση.
Ποτέ οι δυτικοί δεν αγάπησαν το Βυζάντιο και την Αγιά Σοφιά
Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Μην εκπλήττεστε διόλου, αναγνώστες μου, από τις χλιαρές αντιδράσεις της δύσης για την μετατροπή της Αγίας του Θεού Σοφίας σε τέμενος. Η δύση, είτε στην Καθολική, είτε στην Προτεσταντική, είτε και στην Αναγεννησιακή της έκφραση, ουδέποτε αγάπησε ή έστω ανέχτηκε το Βυζάντιο. Αντιστοίχως, περιφρόνησε βαθύτατα κάθε του πολεμικό, διοικητικό, πνευματικό, τεχνικό ή αρχιτεκτονικό επίτευγμα. Της Αγιάς Σοφιάς περιλαμβανομένης.
Η στήλη δεν μπορεί να αντικαταστήσει τα μαθήματα ιστορίας που θα ‘πρεπε να έχουν λάβει οι Έλληνες, ώστε σήμερα να διαθέτουν στέρεα συνείδηση του παρελθόντος τους. Ένα σας λέω πάντως. Η σημερινή ελεεινά χαλαρή στάση όλων των δυτικών για το ανοσιούργημα Ερντογάν, δεν εδράζεται μόνο στην αισχρή καταμέτρηση των εθνικών τους συμφερόντων και των γεωπολιτικών τους κερδών. Εδράζεται παραλλήλως και στην διαμορφωμένη από αιώνες ιστορική ματιά των δυτικών, η οποία έχει κατατάξει το Βυζάντιο στις μαύρες τρύπες της ευρωπαϊκής πορείας.
Η δύση υπερτόνισε την αξία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που κράτησε 500 χρόνια, αλλά αρνήθηκε να αναγνωρίσει την σημασία του Βυζαντίου που άντεξε 1000. Ουδέποτε η δυτική ιστορία έστρεψε το βλέμμα της στην βυζαντινή περίοδο με πραγματικά ερευνητική και αντικειμενική ματιά. Οι δυτικοί ιστορικοί και διανοούμενοι, από τον 17ο αιώνα κιόλας, πέρασαν στην δυτική κοινή γνώμη την πεποίθηση ότι το Βυζάντιο ήταν μια κοινωνία πρωτόγονη, εκφυλισμένη, αναρχούμενη, ανίκανη να πετύχει κάτι αξιοπρόσεκτο και ανάξια να κατατάσσεται στα πολιτισμένα κομμάτια της ευρωπαϊκής ιστορίας.
«Ήταν μια ευτελής ιστορία ρητορειών και θαυμάτων, όνειδος για το ανθρώπινο πνεύμα» έγραφε ο Βολτέρος. Και ο Μοντεσκιέ των συμπλήρωνε, γράφοντας ότι το Βυζάντιο δεν ήταν «τίποτα άλλο πέραν ενός πλέγματος επαναστάσεων, εξεγέρσεων και προδοσίας». Όσο για τον Γκίμπον, που η ιστορία του επηρέασε καθοριστικά την εξέλιξη της αγγλόφωνης σκέψης στην υφήλιο, «η Βυζαντινή ιστορία ήταν ένα ανιαρό και μονόχνοτο παραμύθι αδυναμίας και μιζέριας.» Ο ίδιος υποστήριζε πως όσο κι έψαξε μέσα στους δέκα αιώνες της Βυζαντινής ιστορίας, δεν βρήκε ούτε μία (!) προσωπικότητα που θα άξιζε να διασωθεί από την λήθη της ιστορίας.
Οι λίγες λέξεις της στήλης δεν επαρκούν για να εξηγήσουμε τα αίτια αυτής της διαχρονικής δυτικής αποστροφής, που άλλωστε κατέληξε στην κατάλυση του Βυζαντίου το 1204. Είναι εξαιρετικά πολύπλοκα. Να έχουμε πάντως υπόψη μας ένα πράγμα. Και η Αγιά Σοφιά, ως θρησκευτικό σύμβολο ενός «κράτους-όνειδους», βρίσκεται εξαιρετικά χαμηλά στην αξιολόγηση της σύγχρονης δυτικής σκέψης. Οι αγγλογάλλοι, οι γερμανοσλάβοι ή οι ισπανόφωνοι, όντας ανήμποροι να κατανοήσουν την αξία της συνολικής ύπαρξης του Βυζαντίου, δεν εκτιμούν δα και ιδιαιτέρως τον ναό που ενσωμάτωσε όλες του τις αξίες.
Οπότε μην εκπλήττεστε που δεν πολύ-ιδρώνει το αυτί τους για την μετατροπή του σε τζαμί. Στο μυαλό τους είναι βέβαια ένας γνωστός (παλαιο)χριστιανικός ναός κι ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς (αφού το λέει η Ουνέσκο), αλλά ως εκεί. Μια δήλωση βγάζει την υποχρέωση τους, δεν θα ξεκινήσουν δα και σταυροφορία για χάρη της. Στα μάτια τους, οι παραφορτωμένες με αγάλματα καρδιναλίων καθολικές εκκλησίες ή οι Γοτθικοί κεντροευρωπαϊκοί ναοί που οι γωνίες τους σχίζουν τον ουρανό, είναι σκάλες ψηλότερα από μια στρογγυλή εκκλησία που έφτιαξε κάποτε κάποιος πρωτόγονος ανατολίτης, ονόματι Ιουστινιανός. Και σ’ αυτό, μονάχοι μας είμαστε.
liberal.gr
3η Αναδημοσίευση.
Ο Ερντογάν, ο Χάντινγκτον και η Δύση που έγινε μιναρές στην Αγία Σοφία
Τι κάνει τώρα η Τουρκία; Απειλεί ευθέως τη Δύση μέσα από τον πιο επικίνδυνο εκβιασμό που της έχει μέχρι τώρα κάνει. Ότι αν δεν την αφήσουν να συνεχίσει να συμπεριφέρεται αναρχικά, θα ενεργοποιήσει την 5η φάλαγγά της
Σε μεγάλα έργα που έχουν γραφτεί για το πώς εξελίχθηκε και εξελίσσεται το ιστορικό γεγονός ανά τις χιλιετίες, η πολιτική απόφαση είναι αυτή που καθορίζει το μέλλον κάθε λαού. Ο κόσμος δεν έπαψε ποτέ να φιλοξενεί έθνη τα οποία αδιαλείπτως συγκρούονται για να αυξήσουν την ισχύ τους. Ο πόλεμος είναι μια κατ’ εξοχήν ομολογία ότι η ευημερία του ενός έθνους εξαρτάται από την ευημερία άλλων εθνών. Όση περισσότερη ελευθερία κινήσεων απολαμβάνει ένα έθνος, τόσο λιγότερη απολαμβάνει κάποιο άλλο.
Στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα, οι μεγαλοστομίες για τον «άνεμο αλλαγής» που τραγούδησαν οι Scorpions μετά το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου, διαψεύστηκαν. Ο Samuel Huntington κατακεραυνώθηκε από τη σχολή σκέψης που ακολουθούσε τους Fukuyama και Friedman. Ο πρώτος όμως είναι αυτός που δικαιώνεται όταν γινόμαστε μάρτυρες πολιτικών όπως της Τουρκίας, που μετά την μετατροπή της Αγίας Σοφίας -του συμβόλου του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού που έχει διεθνή ακτινοβολία- από περιφερειακός ταραξίας αναβαθμίζεται σε διεθνή ταραξία.
Το επιχείρημα του Huntington δεν εδράζεται ουσιαστικά πουθενά αλλού, εκτός από την περίφημη φράση του Ναπολέοντα Βοναπάρτη: «Στο τέλος επικρατεί το πνεύμα». Ο πολιτισμός παίζει πολύ σημαντικό ρόλο τόσο στη νοοτροπία μιας κοινωνίας, όσο και στη λήψη αποφάσεων ενός κράτους. Ο Αμερικανός καθηγητής, εκεί που όλοι έβλεπαν ένα ατελείωτο δάσος ευκαιριών στον τότε ανατέλλοντα μονοπολικό κόσμο, έβλεπε συγκρούσεις που θα γίνονται για λόγους πολιτισμικής ετερότητας.
Το βιβλίο «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών» αποτέλεσε ένα ολοκληρωμένο επιχείρημα το οποίο ο Huntington χρησιμοποίησε για να αποδείξει ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι πανάκεια για τις σχέσεις των εθνών, ούτε βέβαια θα εξαλείψει τις πολιτισμικές καταβολές τους. Η Τουρκία αποτελεί ένα παράδειγμα που δικαιώνει τον Αμερικανό θεωρητικό και οφείλουν να μας απασχολήσουν αρκετά τόσο η δυτική αδυναμία κατανόησης του νέου κόσμου και των συσχετισμών του, όσο και το τι έρχεται μετά από την απόφαση για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.
Η Τουρκία ουδέποτε αρνήθηκε στην πράξη ότι δεν μπορεί να αγκαλιάσει το παρελθόν της. Μιλάμε πάντα για το αληθινό, ιστορικό της παρελθόν.
Οι Έλληνες διέλυσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ήταν «υπαίτιοι» και στις δύο φάσεις διάλυσής της. Τόσο στις αρχές του 19ου αιώνα, όσο και στις αρχές του 20ου.
Ελληνική Επανάσταση και Βαλκανικοί Πόλεμοι ολοκλήρωσαν τον εφιάλτη της Τουρκίας η οποία μετά απέκτησε το Σύνδρομο των Σεβρών το οποίο ζει και βασιλεύει ακόμη και σήμερα, ειδικά στο ΑΚΡ. Η Τουρκία ζει αιώνες πίσω και αυτήν την πραγματικότητα οφείλουμε όλοι να την αποδεχτούμε, μεταξύ αυτών και εκείνοι που θεωρούσαν ότι η Τουρκία μπορεί να γίνει ευρωπαϊκό κράτος ή ότι μέσα από έναν διάλογο θα καταφέρουμε να λύσουμε τις μεταξύ μας διαφορές. Τα όσα ακούσαμε από «πολιτισμένους διαδηλωτές» οι οποίοι έσπευσαν να πανηγυρίσουν την κατάπτυστη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος, αποδεικνύουν ότι η Τουρκία βρίσκεται στα βάθη του προ-μεσογειακού της παρελθόντος και έχει έναν ηγέτη ο οποίος δεν κρύβει ότι αυτό το όραμα έχει για τη χώρα του.
Τα πράγματα όμως είναι ακόμη πιο σοβαρά. Πέραν του συνδρόμου κατά του Ελληνισμού το οποίο διακατέχει την Τουρκία και τη φέρνει να θέλει να «αλώνει» σύμβολα του Ελληνισμού και όχι να διαμορφώνει δικά της, η Τουρκία ολοκλήρωσε αυτό που ακριβώς έναν χρόνο πριν, οι James Phillips και Michael Johns στο κείμενό τους το οποίο δημοσιεύτηκε και στο think tank των ΗΠΑ The Heritage Foundation με τίτλο: «Turkey’s Anti-Western Drift Ought to be Repudiated». Η φυγή της Τουρκίας από οτιδήποτε την κρατούσε έστω και τυπικά πλησίον της Δύσης ολοκληρώθηκε στις 10 Ιουλίου 2020. Κατά τραγική ειρωνεία, όσοι κατεύναζαν την Τουρκία το έκαναν υποτίθεται για να μη φύγει η Τουρκία από τη Δύση. Βέβαια, ο κατευνασμός υιοθετήθηκε από τον Νέβιλ Τσάμπερλεϊν προκειμένου να μην εξωθήσει στα άκρα τον Χίτλερ κάτι το οποίο τελικά έγινε. Ο κατευνασμός ως τακτική έχει ένα κακό. Συμπορεύεται με τον φόβο και γι’ αυτό στη στρατηγική και στη διπλωματία, ό,τι φοβόμαστε αυτό τελικά γίνεται.
Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί για ψηφοθηρικούς λόγους μαρτυρά αυτό το οποίο ορίζει την ίδια την οικονομική θεωρία: το νόμο προσφοράς και ζήτησης. Μεγάλο μέρος της τουρκικής κοινωνίας έχει ριζοσπαστικοποιηθεί έχοντας έναν απολυταρχικό ηγέτη για 17 έτη. Ένας υποψήφιος διδάκτορας που είχε για επιβλέποντα τον Νταβούτογλου από την εποχή που ο πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας ήταν καθηγητής σε πανεπιστήμιο της Ινδονησίας, είχε υποστηρίξει ότι ο Νταβούτογλου δεν ήταν καν θιασώτης του νεο-οθωμανισμού αλλά του πανισλαμισμού. Η Τουρκία κήρυξε μια δική της Σταυροφορία έναντι της Δύσης μέσα από την μετατροπή της Αγίας Σοφίας, παγκόσμιας εμβέλειας της Ελληνορθοδοξίας, σε τζαμί. Πράγματι, στο έργο του «Το Γεωστρατηγικό Βάθος: Ο Διεθνής Ρόλος της Τουρκίας», ο Αχμέτ Νταβούτογλου πέραν από ορισμένες ακατάληπτους συλλογισμούς, θίγει έμμεσα το ζήτημα ότι ο κύριος εχθρός της Τουρκίας είναι η Δύση, η οποία συμφώνησε με τον Κεμάλ Ατατούρκ να κοπεί και να ραφτεί στα μέτρα των δυτικών συμφερόντων.
Τι κάνει τώρα η Τουρκία; Απειλεί ευθέως τη Δύση μέσα από τον πιο επικίνδυνο εκβιασμό που της έχει μέχρι τώρα κάνει. Ότι αν δεν την αφήσουν να συνεχίσει να συμπεριφέρεται αναρχικά, θα ενεργοποιήσει την 5η φάλαγγά της. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Περίπου το 20-22% των μουσουλμάνων απανταχού της γης είναι φίλα προσκείμενοι στην Αλ Κάιντα. Η Δύση είναι παγιδευμένη σε έριδες οι οποίες δεν ξεπερνούν τους δασμούς τους οποίους θέτει η μια χώρα στην άλλη και χώρες όπως η Τουρκία έχουν διακρίνει τη δυτική πληγή την οποία και μεγαλώνουν.
Αυτή η πληγή της Δύσης κινδυνεύει να γίνει και μοιραία. Η Δύση έχει χάσει παντελώς τις αξίες της. Η Δύση αυτοπαγιδεύτηκε σε έναν αυταναφορικό και ναρκισσιστικό δικαιωματισμό την ώρα που άλλοι πολιτισμοί, με εφηβική ορμή και διάθεση για αναθεώρηση των πρωτείων του δυτικού κόσμου, προχωρούν. Οι βολικές εξηγήσεις της Δύσης (συμπεριλαμβανομένου και του Ελληνισμού), του τύπου «ναι μεν αλλά» για την Τουρκία, οφείλουν άμεσα να δίδονται ως ασπιρίνη σε ανίατη ασθένεια και να αντιμετωπίσουμε κατάματα την Τουρκία ως διεθνές πρόβλημα και ως ταραξία.
Ας μην ξεχνάμε πως μια τριετία πριν, ο Ερντογάν είχε ουσιαστικά απειλήσει ότι η Τουρκία θα προκαλέσει συνθήκες Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου αν δεν γίνουν σεβαστές οι διεκδικήσεις της. Η Τουρκία προχωράει όσο βλέπει ότι το δυτικό οικονομίστικο σκεπτικό καθορίζει τις σχέσεις της Δύσης με πολιτεύματα όπως της Άγκυρας. Η Τουρκία πρέπει να αντιμετωπιστεί τώρα με σημαντικές κυρώσεις προκειμένου να βοηθηθούν και οι πολίτες εκείνοι της Τουρκίας που δεν επιθυμούν το έρεβος το οποίο έχει βαφτίσει μέλλον ο Τούρκος πρόεδρος. Στον διάλογο για το τι πρέπει να κάνουμε ως διεθνής κοινότητα απέναντι στην Τουρκία, πρέπει να έχει σημαντική θέση ο αραβικός κόσμος ο οποίος στο σύνολό του δεν επιθυμεί η θρησκεία του να γίνεται αντικείμενο ακροσφαλούς πολιτικής της Άγκυρας. Αν δεν θέλουν αυτοί που έψεγαν τον Huntington για «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» να τον δικαιώσουν, ας δουν την πραγματικότητα που διαμορφώνει η Τουρκία, κατάματα χωρίς ιδεοληπτικά άλλοθι επειδή δεν επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψή τους γι’ αυτήν. Το λάθος είναι μέσα στην ανθρώπινη καθημερινότητα. Δεν είναι ντροπή να κάνουμε λάθη, είναι όμως καταστροφικό να κάνουμε μοιραία λάθη.
Πηγή: Έθνος
4η Αναδημοσίευση.
Ο Ερντογάν καταστρέφει το τέμενος αλ-Άκσα από την Αγία Σοφία ή πώς οι Σύροι μουσουλμάνοι σχολιάζουν την αρπαγή της Αγίας Σοφίας
Άρθρο μεταφρασμένο, του Ναράμ Σαργκόν (Σύριος)
Το να γράφω με αίσθημα δικαιοσύνης για τον εχθρό είναι ένα από τα χόμπι μου, γιατί σέβομαι τον εαυτό μου και το όπλο μου (στυλό) όταν αναγνωρίζω το θάρρος του εχθρού μου. Το να γράφεις αμερόληπτα και με σεβασμό στον εχθρό είναι πηγή υπερηφάνειας επειδή είναι συμπεριφορά ιππότη. Τα δικαιώματα των ηρώων δεν πρέπει να υποτιμηθούν ακόμη και αν είναι εχθροί. Δεν θα κρατούσα μυστικό λέγοντας πόσο ήθελα να γράψω ένα άρθρο στο οποίο, ας ήταν μόνο μία φορά, θα επαινούσα αυτόν τον φανατικό, βάρβαρο, ιδιότροπο Τούρκο που είναι ο Ερντογάν. Έψαξα για τη διαδρομή του και δεν βρήκα τίποτα άλλο αξίολογο από το άλμα του από πωλητή καρπουζιών σε αρχηγό του κράτους.
Αλλά ακόμη και αυτό το άλμα αποδείχθηκε μασονικό άλμα που τον βοήθησε να ξεπεράσει τον μέντορά του Νετσμεντίν Ερμπακάν, ο οποίος είχε ζητήσει, πριν πεθάνει, να είμαστε προσεκτικοί με τον Ερντογάν. Ο θάνατος του αποδίδεται από μερικούς σε μυστική οργάνωση που ενεργούσε για λογαριασμό του Ερντογάν για να σιωπήσει ο Ερμπακάν μετά από αυτή τη δήλωση του
Περίμενα πολύ καιρό για να γράψω μια κολακευτική μικρή φράση, αλλά διαφορετική από όλες τις θεατρικές κωμικές παραστάσεις που του έγραψαν οι θαυμαστές του Νταβός και του Μαρμαρά. Ωστόσο, απέτυχα, όχι επειδή τον μισώ, αλλά επειδή είναι σκιερός, επειδή ενεργεί χωρίς ευγένεια, χωρίς υπερηφάνεια, χωρίς διάκριση, και επειδή είναι σκατόπαιδο.
Εμφανίζεται ως σουλτάνος και χαλίφης των Μουσουλμάνων, εκτός από το ότι δεν ενήργησε ποτέ ως χαλίφης, αλλά ως ληστής που κλέβει το σιτάρι, το χρυσό και το πετρέλαιο, λεηλατεί τους αγρούς, τα χρήματα και τα εργοστάσια, ληστεύει τα σπίτια και ρίχνει τους ανθρώπους στη θάλασσα για να τους πουλήσει στις ευρωπαϊκές αγορές, όπως το έκαναν οι έμποροι μαύρων και άλλων σκλάβων.
Προδίδει τους συνοδοιπόρους του και τους ξεφορτώνεται. Μια μέρα αγκαλιάζει έναν ηγέτη και τον αποκαλεί αδερφό και την επόμενη μέρα, συνωμοτεί κατά εκείνου και σχεδιάζει τη δολοφονία του. Όπως συμβαίνει με όλους τους Άραβες ηγέτες που τον δέχτηκαν και του άνοιξαν τις πόρτες τους, παραβίασε τα σύνορά τους για να κλέψει τον πλούτο τους.
Είναι σαν τον διαρρήκτη που σκοτώνει τον ιδιοκτήτη του σπιτιού ενώ κοιμάται, και μπαίνει στο δωμάτιο της συζύγου για να την βιάσει και να κλέψει τα κοσμήματά της μετά τη δολοφονία του συζύγου της. Σε όλη μου τη ζωή, γεμάτη με ονόματα πολιτικών, διασημοτήτων, ηρώων, ποιητών, κατασκόπων … ποτέ δεν γνώρισα έναν τόσο άθλιο κλέφτη.
Σήμερα, αυτός ο κακοποιός κλέβει την Αγία Σοφία δημόσια και υπό το βλέμμα του κόσμου, με το πρόσχημα ότι πριν από 100 χρόνια ήταν τζαμί, αν και γνωρίζει ότι η Αγία Σοφία είναι ένα χριστιανικό οικοδόμημα που δεν χτίστηκε από τους Οθωμανούς σουλτάνους.
Το έκλεψαν με το περιεχόμενό του (όπως οι Σιωνιστές έκλεψαν το Τέμενος αλ-Άκσα) και το μετέτρεψαν σε τζαμί, έως ότου ο Κεμάλ Μουσταφά Ατατούρκ μείωσε τον αντίκτυπο αυτής της ιστορικής κλοπής μετατρέποντάς το σε μουσείο για να εξιλεώσει την οθωμανική αμαρτία και τον μεσαιωνικό γκανγκστερισμό… έως ότου ο Ερντογάν αποκαθιστά την ηθική των Οθωμανών χαλίφων, των μεσαιωνικών κλεφτών.
Ως Μουσουλμάνος, νιώθω θλίψη και θυμό για αυτήν την ερντογάνικη πράξη μετατρέποντας τη βασιλική της Αγίας Σοφίας από μουσείο σε τζαμί. Ήθελα να ζητήσω συγνώμη από κάθε Χριστιανό που επηρεάζεται από αυτήν τη συμπεριφορά.
Εκείνοι που, συγκλονισμένοι, χειροκροτούν αυτό το θρασύ και φρενοβλαβές κάθαρμα, μου θυμίζουν την παιδική μας ηλικία όταν παρακολουθούσαμε τα γουέστερν του Χόλιγουντ και την καταστροφή και την εκκαθάριση των ιθαγενών αμερικανών φυλών, χειροκροτούσαμε τότε τον ηρωισμό των καουμπόηδων που σκότωναν τους Αυτόχθονες Αμερικανούς πολεμιστές.
Δεν γνωρίζαμε ότι χειροκροτούσαμε τους κλέφτες και τους δολοφόνους εναντίον των πραγματικών ιδιοκτητών της γης, εκείνων των Αυτοχθόνων Αμερικανών στους οποίους μοιάζουμε σήμερα. Οι καουμπόηδες μας σκοτώνουν και ο κόσμος ζητωκραυγάζει για το θάνατό μας καθώς μας εξολοθρεύουν με τα πυροβόλα όπλα τους.
Εγώ, ο Μουσουλμάνος, παρατήρησα την απόφαση του Ερντογάν και θυμήθηκα τα δάκρυα των Μουσουλμάνων όταν οι Σταυροφόροι μετέτρεψαν το τέμενος αλ-Άκσα σε στάβλο για άλογα. Θυμήθηκα τον πόνο των Μουσουλμάνων όταν οι Ισπανοί κατέλαβαν τα τζαμιά και τα παλάτια τους που είχαν χτίσει στην Ανδαλουσία και τους μετέτρεψαν σε εκκλησίες και καθεδρικούς ναούς.
.
Θυμήθηκα τον πόνο των Μουσουλμάνων όταν οι Ισπανοί κατέλαβαν τα τζαμιά και τα παλάτια που είχαν χτίσει στην Ανδαλουσία και τα μετέτρεψαν σε εκκλησίες και καθεδρικούς ναούς.
Δεν ασχολήθηκαν με τα συναισθήματα των Μουσουλμάνων που έφυγαν από την Ισπανία και άφησαν εκεί τις προσευχές τους, τα στολίδια και ξόρκια τους στους τοίχους που έγιναν εκκλησίες. Σήμερα διδάσκουμε στα παιδιά μας, που περιπλανιούνται σε αυτά τα έργα και εικόνες, ότι τα έχουμε σχεδιάσει και χτίσει και λυπούμαστε που οι Ισπανοί δεν σεβάστηκαν τη θρησκεία μας και την ιερότητα αυτού που αφήσαμε πίσω μας...
Δεν ξέρω γιατί οι Μουσουλμάνοι είναι μονόφθαλμοι και βλέπουν τον πόνο τους με το ένα μάτι και δεν βλέπουν τον πόνο των άλλων..
Εάν επιτρέψουμε αυτήν τη συμπεριφορά, δεν ξέρω με ποιο δικαίωμα αντιτιθέμεθα στον Ποιμένα Τζόουνς που σκοπεύει να κάψει το Κοράνι. Πώς θα υπερασπιστούμε τα δικαιώματα ιδιοκτησίας μας στο Τέμενος αλ Άκσα; Η Ιερουσαλήμ δόθηκε στους Σιωνιστές με ομόφωνη ευρωπαϊκή απόφαση. Δεν ήταν μόνο ο Τραμπ που παρέδωσε την Ιερουσαλήμ στους Ισραηλινούς, αλλά η προστασία της Δύσης και ολόκληρης της Ευρώπης για την κατάληψη της Ιερουσαλήμ από το Ισραήλ και η αποτροπή της ήττας του να ανακτήσει την πόλη είναι μια δυτική απόφαση, σύμφωνα με την οποία η Ιερά Πόλη και τα ισλαμικά ιερά μέρη της δεν ανήκουν πλέον σε εμάς. Πρόκειται για μια σιωπηρή αναγνώριση της κατάκτησής της από το Ισραήλ….
Δεν αποκλείω το ενδεχόμενο συντονισμού της προσέγγισης του Ερντογάν για την «επανα-κατάκτηση» της Αγίας Σοφίας με τους Ισραηλινούς, την ίδια στιγμή που το Ισραήλ επιμένει να «Ιουδοποιήσει » ολόκληρη την Ιερουσαλήμ και να συνεχίσει να έχει υπό την κατοχή του το Τέμενος Αλ-Ακσα. Η εβραϊκή οντότητα θέλει όλο το μέρος να αλλάξει σε ένα μοντέλο που θα διευκολύνει τα σχέδια της Ιουδοποιήσης του...
Το Ισραήλ τροφοδοτεί τις σεκταριστικές και θρησκευτικές συγκρούσεις για να διεκδικήσει το δικαίωμα να διακηρύξει την ιουδαιότητα του κράτους, δεδομένου ότι ολόκληρη η περιοχή ζει σε θρησκευτικότητα και σεχταρισμό. Το Ισραήλ επομένως οικειοποιείται το δικαίωμα να δηλώσει τη θρησκευτική του ταυτότητα ως εβραϊκή.
Και να που σήμερα, ο Ερντογάν τολμά να κάνει ένα πρωτοφανές βήμα, περιφρονώντας τα χριστιανικά σύμβολα, μονοπωλώντας τα και μετατρέποντάς τα σε τόπο λατρείας μιας άλλης θρησκείας, σαν να πρόσφερε στο Ισραήλ ένα πολύτιμο δώρο, έτσι ώστε η επόμενη κατάληψη του τζαμιού αλ Άκσα να μην χαιρετιστεί με μεγάλη έξαψη, καταδίκη και θυμό, επειδή οι Μουσουλμάνοι το έχουν ήδη κάνει στην Τουρκία και ταπείνωσαν εκατομμύρια Χριστιανούς.
Η διαδικασία μετατροπής των ιερών τόπων πάντα χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για την αιτιολόγηση κάθε παρόμοιας δράσης που επιδιώκει το Ισραήλ.
Αμφιβάλλω ότι η προσέγγιση του Ερντογάν είναι αθώα, ακόμα κι αν φαίνεται να είναι ένας εσωτερικός προπαγανδιστικός ελιγμός στην Τουρκία και στον ισλαμικό κόσμο για να προκαλέσει μεγαλύτερο ενθουσιασμό για τον Σουλτάνο χωρίς κανένα ηθικό λόγο. Περισσότερο , είναι ιδανική για τους Ισραηλινούς. Αυτό που με κάνει να αμφιβάλλω είναι η συγκυρία των γεγονότων, καθώς συμβαίνει λίγο μετά το διάταγμα του Τραμπ που δίνει την Ιερουσαλήμ στους Ισραηλινούς.
Θα μπορούσε να είναι το προοίμιο για μέτρα κατάσχεσης των ισλαμικών ιερών τόπων στην Παλαιστίνη μέσω ισραηλινών δικαστικών αποφάσεων, όπως έκανε ο σουλτάνος Ερντογάν.
Θα μπορούσε ένας νεο-συντηρητικός να έρθει να μας διεκδικεί αμοιβαιότητα για να μετατρέψει το τζαμί των Ομεϊάδων σε εκκλησία επειδή υπάρχει εκεί ο τάφος του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα του Χριστιανισμού.
.
Και αντί ο λυσσασμένος Ερντογάν να προσεύχεται στο Ayiasofya Cami, ένας τρελός από τη Δύση να σηκώσει τα μανίκια του για να προσευχηθεί στο Ιερό του Ιωάννη του Βαφτιστή.
Εάν οι θαυμαστές του σουλτάνου υπερασπίζονται την φρενοβλάβεια και το πλιάτσικο του Ερντογάν, τους θυμίζω ότι θα πληρώσουμε αργότερα το τίμημα για τους φανφαρονισμούς του. Αν ο Σουλτάνος επιμένει να επιστραφούν τα τζαμιά στους Μουσουλμάνους, θα έπρεπε να επιδιώκει να επιστραφεί το κλεμμένο τζαμί μας στην Ιερουσαλήμ αντί να κυλήσει μηχανισμούς για να κλέψει ξανά τις εκκλησίες των Χριστιανών «κατακτώντας» τες, όπως θα έκανε οποιοσδήποτε τζιχαντιστής του Ντάες σε ελεύθερη γυναίκα.
Δεν σεβόμαστε αυτήν την απόφαση και ντρεπόμαστε γι’ αυτήν και η Αγία Σοφία δεν ανήκει στους μουσουλμάνους. Δεν μας νοιάζει να μην έχουμε όλα τα τζαμιά του κόσμου ή να μετατρέψουμε ολόκληρο τον κόσμο σε τζαμί όσο να χάσουμε το Τέμενος αλ-Άκσα, το οποίο χλευάζει ο κ. Ερντογάν. Φαίνεται να θέλει να δωροδοκήσει τους μουσουλμάνους με την Αγία Σοφία ως υποκατάστατο του αλ-Άκσα..
Αγαπητή Αγιά Σοφιά, με τα μελαγχολικά σου μάτια και με σιωπηλές τις καμπάνες, μην είσαι λυπημένη. Ανήκεις στους Χριστιανούς αδελφούς μου και μόνο οι καμπάνες σου ταιριάζουν, ό,τι κι αν κάνουν οι Οθωμανοί..
θα προσευχηθώ στα τείχη σου παρά μόνο όπως προσεύχομαι στον καθεδρικό ναό της Μαραμίτης στη Δαμασκό. Από εκεί, θα προσευχηθώ στον Θεό, ακόμα κι αν το κάλεσμα στην προσευχή (Αντχάν) και το takbir αντηχούν εκεί. Τίποτα δεν είναι αρκετά άξιο για σένα, εκτός από το: Δόξα στον Θεό στην υπεροχή του… Ας γνωρίσουν οι άνθρωποι την ευτυχία … Και η ειρήνη να βασιλεύει στη γη.
πηγή: https://serjoonn.com
μετάφραση από τα αραβικά από τη Rania Tahar για το Réseau International
5η Αναδημοσίευση
Ούτε Αγία έχουμε, ούτε Σοφία.
Αφού οι Έλληνες έχουν αποκοπεί από τις ρίζες τους, Κνωσσό, Μυκήνες, Απέλλα, Ακρόπολη, Αγιά Σοφιά, με την αρρωστημένη δήθεν μαρξιστική υποκουλτούρα, που έχει εξοβελίσει την ιστορικά τεκμηριωμένη συνέχεια του έθνους τους από τα σχολεία και τα ΑΕΙ, κάθε βάρβαρος γείτονας μπορεί να τους φτύνει ανενόχλητος.
Και να τους φτύνει ο πιο απολίτιστος λαός του κόσμου, που στα 600 χρόνια παρουσίας στήν κατακτημένη περιοχή που ζεί δεν έχει παράξει ΟΥΤΕ ΕΝΑ δείγμα πολιτισμού, ζώντας στα αρχιτεκτονήματα των λαών που κατέσφαξε, αντιγράφοντάς τα, πλέκοντας, γνέθοντας, ζωγραφίζοντας αυτά που έκλεψε από τους αυτόχθονες και τους γείτονες που κατέσφαξε, και προσευχόμενος στα ακριβή αντίγραφα των ναών που εσύλησε. Παρουσιάζοντάς τα για δικά του.
Ο πιο βάρβαρος εν ζωή λαός του πλανήτη, που ζεί με τη βία και για τη βία σε βάρος όλων των γειτόνων και των αυτοχθόνων, που δεν έχει μάθει ποτέ τι θα πεί δημοκρατία και που ζεί σε μια διαρκή στρατοκρατική δικτατορία απί 600 χρόνια, αντιμετωπίζεται από τις δειλές, ανάξιες, φοβικές ελληνικές κυβερνήσεις σαν άκακο αρνί ή σαν γιγαντιαίος λύκος, ενώ δεν είναι παρά ένα συνονθύλευμα θρασύδειλων, που υποχωρεί τρέχοντας κάθε φορά που βρίσκει μπροστά του λαούς και στρατούς οργανωμένους και αποφασισμένους.
Ένας λαός μοναδικός που μισείται από όλους ανεξαιρέτως τους γείτονές του, από όλους τους Άραβες και από όλους τους ομόθρησκούς του πλήν Πακιστανών.
Αυτός ο λαός και οι ηγέτες του, που καταλαβαίνουν και σέβονται μόνο μία γλώσσα, αυτή της πυγμής, αντιμετωπίζονται ως φόβητρα από τις δειλές και ανάξιες ελληνικές κυβερνήσεις. Οι οποίες ξερριζώνουν τα ελληνόπαιδα από τις πατριωτικές τους ρίζες, υποτάσσοντας την παιδεία στα σχολεία και στα πανεπιστήμια σε ένα τυφλωμένο από φανατισμο, τάχα διεθνιστικό και έτσι ανιστόρητο καθηγητικό κατεστημένο, διδάσκοντας την ασυνέχεια του ελληνικού έθνους (με την Επιτροπή Αγγελοπούλου να ετοιμάζεται να εμφυσήσει αυτή την αρρωστίλα σε όλο το λαό) και κόβοντας τα Ομηρικά, τον Περικλή, την ελληνικότητα του Βυζαντίου από τη μετεπαναστατική Έλλάδα. Διδάσκοντας διαρκώς το φόβο του 1897 ως πρότυπο. Μάλιασε η γλώσσα τους μ αυτό.
Όλοι αυτοί δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να λειτουργούν σαν πέμπτη φάλαγγα στήν πολιτική και στα σχέδια της Άγκυρας. Που θέλει απέναντι έναν λαό ευνουχισμένο και αποβλακωμένο σε μιά νεοφιλελεύθερη και μαρξιστική ανθρωπολογική μάζα με αποκλειστικές αξίες τα λεφτουδάκια και την επιβιωσούλα. Γιατί και οι δυό αυτές απόψεις έχουν κοινή μήτρα. Κατάντημα προγόνων φτωχών, που είχαν την τιμή και την υπόληψη και την υπερηφάνεια πιο πάνω από την καλοπέραση.
Οι Έλληνες δεν απειλούνται από τα τουρκικά στίφη. Από τους Έλληνες κυβερνήτες τους και εκπαιδευτές τους απειλούνται. Δεν έχουν καμιά αξιοπρέπεια ως λαός με ιστορία και πολιτισμό πάνω από 4.000 χρόνια στη λεκάνη της Μεσογείου. Καμιά γνώση για τις ρίζες τους και τις υποχρεώσεις οπου εγείρουν αυτές οι ρίζες απέναντι στούς εαυτούς τους, τους άλλους λαούς της γής και τους γείτονες. Καμιά πυγμή και αξία.
Δέντρα χωρίς βαθειές ρίζες. Αυτό διδάσκονται ότι είναι, αλλά και να είναι, οι νεοέλληνες. Γιαυτό έχουν καταντήσει καρπαζοεισπράκτορες της εγχώριας, γειτονικής και διεθνούς σκηνής εδώ και δεκαετίες. Αναξιοπρεπείς και τρεμάμενοι από το φόβο τους. Ψάχνοντας να βρούν πώς θα κυκλοφορούν σκυμμένοι για να καταναλώνουν, αντί να περπατάνε όρθιοι μαχόμενοι σε κάθε πόλεμο. Επειδή η ζωή είναι ένας διαρκής πόλεμος. Και για μοναδικό βραβείο έχει την αυτοεκτίμηση, τη γενναιότητα και την αξιοπρέπεια. Που έχεις και που έχεις διδάξει. Μ αυτά σε θάβουν οι δικοί σου. Αλλιώς, σε θάβουν οι άλλοι.
Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης
6η Αναδημοσίευση
Τούρκος διανοούμενος: Ο εκδυτικισμός της Τουρκίας δεν ήταν τίποτε άλλο από το μακιγιάζ μιας παλιάς πόρνης, για να κρύψει την αλήθεια.
Ενώπιον σοβαρών εξελίξεων και μετά την ψυχρολουσία του τουρκολιβυκού μνημονίου, της επίθεσης με «όπλο» αλλοδαπούς στον Εβρο, τη Γαλάζια Πατρίδα, την πειρατική περικύκλωση της Κύπρου και τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, άρχισε να αφυπνίζεται μέρος του πολιτικού, διπλωματικού, ακαδημαϊκού και δημοσιογραφικού κατεστημένου, που καθύβριζε χρόνια τώρα όλους όσοι μιλούσαν για την τουρκική απειλή.
Για να συμβάλουμε σ’ αυτή την αφύπνιση, μεταφράσαμε το εξαιρετικά διαφωτιστικό άρθρο του Εργκούν Μπαμπαχάν, που δημοσιεύθηκε στην ενημερωτική ιστοσελίδα “Αχβάλνιους”.
Σάββας Καλεντερίδης
«Όποιος κι αν είναι κυβέρνηση, στην Τουρκία κυβερνούν το κράτος και το Ισλάμ
Από τον ΅Εργκουν Μπαμπαχάν
Υπάρχουν πολλά κράτη που τρέφουν αισθήματα μίσους απέναντι στη χριστιανική Δύση. Σε μια ευρεία γεωγραφία από το Ιράν έως το Πακιστάν, ο αντι-δυτικισμός κορυφώθηκε, ειδικά με την άνοδο του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Η Τουρκία ενώνεται με μίσος και θυμό με άλλες μουσουλμανικές χώρες, αλλά σε όλο αυτό προστίθεται και μια αίσθηση κατωτερότητας απέναντι στη Δύση, που την καθιστά μοναδική.
Η Τουρκία προσπαθεί να σταματήσει την πληγή της ήττας απέναντι στον πολιτισμό της Δύσης, με απύθμενο θράσος που συνοδεύεται από επιθετικότητα.
Η τελευταία απόφαση περί Αγίας Σοφίας ήταν μια άλλη σαφής έκφραση αυτού του αισθήματος κατωτερότητας. Μετά τους λεονταρισμούς που εκτοξεύθηκαν, ότι “εμείς δεν θα πάρουμε άδεια από εσάς’’, αποκαλύφθηκε ότι η Ρωσία, και ειδικά ο Πούτιν, έδωσε άδεια και εγγυήσεις για τη μετατροπή της σε τζαμί. Από τούδε και στο εξής, ο εγγυητής των μοναδικών ψηφιδωτών της Αγίας Σοφίας δεν είναι το τουρκικό κράτος, αλλά η Ρωσία. Είναι επιτακτική ανάγκη να υπογραμμιστεί αυτό το γεγονός.
Υπάρχει ένα άλλο μήνυμα που εκπέμπει αυτή η αίσθηση κατωτερότητας: “Εμείς οι μουσουλμάνοι, όπου γινόμαστε η πλειοψηφία, δεν θα αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στη ζωή στους χριστιανούς, θα καταλαμβάνουμε τους χώρους λατρείας τους και θα τους καταστρέφουμε. Δεν μπορούμε να ζήσουμε σε κοινωνικά μοντέλα που είναι πλουραλιστικά και σέβονται τις διάφορες πεποιθήσεις, αλλά θα ζούμε σε καταπιεστικές, απαγορευτικές και μονοδιάστατες κοινωνίες’’.
Η εμφάνιση αυτού του μοντέλου είναι το αποτέλεσμα μιας ιστορικής διαδικασίας. Ο φόβος απέναντι στις διαφορετικές θρησκευτικές και εθνικές ομάδες που κατοικούν σε αυτή τη γεωγραφία δεν είναι κάτι που εφευρέθηκε από το AKP.
Το κύριο αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας, που άρχισε να διαμορφώνεται με τον Αβδούλ Χαμίτ τον Β΄, πήρε το αληθινό χρώμα του με τον Ταλάτ πασά και ολοκληρώθηκε κατά την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (CHP), είναι ότι οι τελευταίοι χριστιανοί αυτού του τόπου δέχτηκαν το τελειωτικό χτύπημα με τα γεγονότα της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου. Το ΑΚΡ είναι η ισλαμιστική εκδοχή του καθεστώτος Ινονού, που έφερε τον Φόρο Περιουσίας (Βαρλίκ Βεργκισί). Το καθεστώς του Ινονού, το οποίο παρουσιάζεται ως κοσμικό, είναι στην ουσία το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίστηκε ως συνέχεια η σημερινή ισλαμιστική κοινωνία της Τουρκίας.
Η ήττα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέστησε την Τουρκία μια χώρα γεμάτη μίσος και θυμό απέναντι στη Δύση. Επιπλέον, αυτό το μίσος και ο θυμός, αντί να μετατραπούν σε μια δημιουργική ενέργεια, έκαναν πολλές γενιές να μεγαλώσουν με ένα πρωτόγονο μίσος απέναντι στη Δύση. Και οι κοσμικοί και οι ισλαμιστές είναι τελικά μια γενιά που μπορεί να τρέφει μόνο αισθήματα μνησικακίας, μια γενιά που δεν μπορεί να παράγει, να δημιουργεί και να ανταγωνίζεται.
Αυτή η μονοσήμαντη νοοτροπία, που οδήγησε στην “εκκαθάριση’’ των χριστιανών και των Εβραίων, είναι φασίζουσα. Αυτή η νοοτροπία της κρατικής εξουσίας, η οποία δεν δίνει το δικαίωμα να ζει και να υπάρχει σε κανέναν “που δεν είναι σαν αυτόν’’, τελικά δεν άλλαξε και όσον αφορά και τον τουρκικό λαό.
Η ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας, η οποία ιδρύθηκε μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων του 1915, υπήρξε ιστορία σφαγών. Αυτή η προσέγγιση, η οποία ξεκίνησε με το Σχέδιο Μεταρρύθμισης της Ανατολίας και συνεχίστηκε με τη Γενοκτονία του Ντερσίμ, βρήκε μία από τις πιο σκληρές εκφάνσεις της στο καθεστώς AKP-MHP.
Πίσω από αυτή την αντίληψη της τουρκικής κοινωνίας, η οποία καίει και ισοπεδώνει σαν μπουλντόζα ό,τι βρίσκεται μπροστά της, κρύβεται ο ρόλος του κράτους. Στην πραγματικότητα, ο τόπος από τον οποίο προήλθε η ιδέα του κράτους δεν είναι η αρχαία Ελλάδα και η Ρώμη, αλλά η Κίνα. Η Κίνα δημιούργησε μια ομοιόμορφη κεντρική γραφειοκρατία 300 χρόνια πριν από τον Ιησού, δηλαδή 800 χρόνια πριν από την εμφάνιση του σύγχρονου κράτους στη Δύση. Η Κίνα έχει θεσπίσει μια γραφειοκρατική τάξη, η οποία αντλούσε την ισχύ της αποκλειστικά από τον βαθμό που είχε στην ιεραρχία. ( Φρανσις Φουκουγιάμα: «Η προέλευση της πολιτικής τάξης: Από τους προανθρωπιστικούς χρόνους στη γαλλική επανάσταση»).
Η συμβολή της Ρώμης και της Ελλάδας στην ιδέα του κράτους, είναι ότι στη λειτουργία του υπήρχε η λογική του ελέγχου και της λογοδοσίας των αξιωματούχων. Αυτό είναι το κύριο σημείο όπου η Ασία διαχωρίζεται από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Διότι, σε αντίθεση με τις ασιατικές κοινωνίες, η Δύση μπόρεσε να δημιουργήσει ένα διαφορετικό κέντρο αποφάσεων, ένα επίκεντρο αντίστασης, έναν πυρήνα της κοινωνίας των πολιτών.
Οι δυτικές κοινωνίες δεν προέκυψαν από τη φυλετική τάξη με τις εντολές και τους κανονισμούς του απόλυτου κυβερνήτη. Η Καθολική Εκκλησία παρείχε την κοινωνική υποδομή αυτού του μετασχηματισμού, ενώ ακόμα και οι αυτοκράτορες είχαν το Συμβούλιο των Φεουδαρχών, το οποίο έπρεπε να συμβουλευτεί ο αυτοκράτορας.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η ατομικότητα να εμφανιστεί στο προσκήνιο πολύ πριν από την ίδρυση του σύγχρονου κράτους, ενώ το δικαιικό σύστημα χτίστηκε και απέκτησε ισχύ προτού πάρει όλες τις εξουσίες στα χέρια του το σύγχρονο κράτος.
Φυσικά, οι κοινωνίες δεν είναι παιχνίδι στα χέρια του παρελθόντος, δανείζονται ιδέες και θεσμούς μεταξύ τους, αλλά αυτό που είναι σήμερα κάθε κοινωνία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το παρελθόν της.
Από την Κίνα έως την Ανατολία, αυτή η γεωγραφία έχει φιλοξενήσει κράτη όπου όλα τα θεσμικά όργανα, συμπεριλαμβανομένης της θρησκείας, βρίσκονται υπό τον απόλυτο έλεγχο του κράτους, όπου η έννοια του κράτους δικαίου δεν έχει αναπτυχθεί ποτέ και όπου η εξουσία είναι συνώνυμη της αυθαιρεσίας. Το όνομα των κρατών έχει αλλάξει, αλλά η βασική αρχή παρέμενε πάντα η ίδια.
Ο στόχος των μεταρρυθμίσεων, που ξεκίνησαν με τον Σελίμ Γ΄ στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και συνεχίστηκαν με τον Μουσταφά Κεμάλ την περίοδο της δημοκρατίας, ήταν μόνο η ενίσχυση του κράτους και περιορίστηκε στον στόχο της εκπαίδευσης δυτικού τύπου και στην ένδυση του στρατού.
Σε αυτόν τον τόπο, όπου η ιδιωτική ιδιοκτησία και η ασφάλεια ζωής δεν ήταν ποτέ εγγυημένες, η ιδέα του εκδυτικισμού εγκαταλείφθηκε εξαρχής και, ακόμα από την περίοδο του Σελίμ Γ΄, επιλέχθηκε ο επαρχιακού τύπου φορμαλιστικός ισλαμισμός.
Ο νεωτεριστικός εκσυγχρονισμός αυτόν τον πλουραλισμό και αυτό το Δίκαιο μπόρεσε να φέρει σ’ αυτή τη χώρα. Ήταν ένα απλό μακιγιάζ μιας παλιάς πόρνης, που δεν ήταν αρκετό για να καλύψει την αλήθεια».
7η Αναδημοσίευση
Απόψεις
Γράφει ο Αλέκος Μιχαηλίδης
Θα μπορούσε να γραφτεί ότι έπεσαν από τα σύννεφα όσοι –ακόμα και μέχρι σήμερα– αντιμετώπιζαν τον Τούρκο πρόεδρο ως έναν Ευρωπαίο ηγέτη, κατά το παράδειγμα του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας που μας καλούσε κάποτε να συγκρίνουμε τη φρασεολογία του Ετζεβίτ με αυτήν του Ταγίπ Ερντογάν για να διαπιστώσουμε «την τεράστια διαφορά». Αλλά όχι, ορισμένοι δεν φαίνεται να «ρίχνουν» τον Ερντογάν ούτε όταν εφαρμόζει την ισλαμοφασιστική τακτική της σύγχρονης Τουρκίας. Δεν έπεσαν από τα σύννεφα, πατούν καλά στη γη της ιδεολογίας της ήττας, της τουρκοποίησης, όχι μόνο της Κύπρου, μα ολάκερης της περιοχής.
Αλλιώς, θα αντιδρούσαν, όχι παραθέτοντας τα «πουληστερά» αποφθέγματα του Ορχάν Παμούκ, που ανακάλυψε το 2020 ότι η Τουρκία «δεν είναι πλέον κοσμικό κράτος», μα καταγγέλλοντας την εδραίωση της άλωσης, τη δεύτερη άλωση της Κωνσταντινούπολης, τη δολοφονία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Αντ’ αυτού, κατέβασε ο νους τους να γράψουν, μάλλον αναγιγνώσκοντες τη Sabah ή το Anadolu, πως η Αγία Σοφία, ναι μεν ήταν χριστιανικός ναός, μα «χρησιμοποιήθηκε» ως τζαμί από το 1453 μέχρι το 1934. Ισοπεδώνοντας την ιστορική αλήθεια, αντί να αντιδράσουν, έστω για να δικαιολογήσουν κάποιον πόθο για ειρήνη, πετούν χρονολογίες σάμπως και συζητούμε για την εποχή των σπηλαίων ή κάποιες τάσεις στη ζωγραφική. Επιδεικτικά, παραγκωνίζουν την αλήθεια, ότι η Αγία Σοφία μεταβλήθηκε σε τζαμί μετά από μια επιδρομή, μετά την πτώση του Βυζαντίου από τον Μωάμεθ τον «Πορθητή», μετά από σφαγές, διωγμούς, ως αποτέλεσμα της οθωμανικής κατοχής της Κωνσταντινούπολης.
Γιατί; Γιατί δεν βολεύει το φαιδρό αφήγημά τους: «Έλα, πώς κάνετε έτσι, είναι λογικό να αλλάζει η χρήση ναών ή τζαμιών, τα ίδια έκαναν και οι Χριστιανοί». Και αξιώνοντας παράσημα ιστοριογραφίας, οι απολογητές του τουρκικού φασισμού δεν μπορούν να ψελλίσουν ούτε το προφανές, αυτό που δείχνουν κι οι εικόνες που μεταδίδουν τα αγαπημένα τους τουρκικά καθεστωτικά κανάλια: Ο Ερντογάν διατηρεί εμπόλεμη κατάσταση, εντός και εκτός Τουρκίας, καταστρέφει πολιτισμούς αιώνων, στέλνει μηνύματα νεοοθωμανικής αναγέννησης, αγνοεί τις εκκλήσεις της διεθνούς κοινότητας, παρασύρει τον λαό του στον ισλαμοφασισμό.
Κι άλλοι, που θα έσκιζαν τα ιμάτιά τους σε άλλες περιπτώσεις, επιμένουν να αναφέρονται σε «εσωτερική κατανάλωση», βυθίζοντας περισσότερο σε παρακμή τον δημόσιο διάλογο. Μουδιασμένοι κι ανήμποροι να ασσιχτιρίσουν τον φασισμό –του Ερντογάν, του Τατάρ, της κατοχής– αναζητούν στο λεξικό της πολιτικής έξυπνες εκφράσεις για να δικαιολογήσουν τη… βαρεμάρα τους. Όντες άλαλοι μπροστά στη σφαγή της πολιτιστικής κληρονομιάς στην κατεχόμενη Κύπρο, δεν βρίσκουν λόγια για την Αγία Σοφία και όλες τις πράξεις που καταδεικνύουν πως ο Ερντογάν και το σύγχρονο τουρκικό καθεστώς, έρχεται από μακριά για να επιβάλει εκ νέου την πολιτική της Άλωσης στην Κωνσταντινούπολη, στη Συρία, στη Θράκη, στο Αιγαίο και φυσικά στην Κύπρο. Στην Κύπρο, που πέραν των εκκλησιών που πανηγυρίζει πως φτιάχνει η περιβόητη Τεχνική Επιτροπή, άλλες 500 φωνάζουν «βοήθεια». Κι αυτά για «εσωτερική κατανάλωση»;
alekos@phileleftheros.com
Φιλελεύθερος
